Het gaat goed met de Black Star Riders. Na drie meer dan prima albums heeft de band rond Ricky Warwick en Scott Gorham hun contract met Nuclear Blast verlengd. Ik hoef niet veel meer te vertellen over de geschiedenis van de band die ontstond als doorstart van Thin Lizzy. Ik moet wel wat vertellen over de bezettingswisselingen sinds het vorige album ‘Heavy Fire’. Vlak na de release van dat album in 2017 vertrok drummer Jimmy DeGrasso. Zijn vervanger is Chad Szeliga die voorheen actief was in Breaking Benjamin en Black Label Society. Vlak voor de opnames van ‘Another State Of Grace’ verliet gitarist Damon Johnson de band. Hij richt zich op zijn solocarrière en sessiewerk, maar blijft wel actief als Warwick en Gorham op pad gaan als Thin Lizzy, zoals ze onlangs nog te zien waren op het Alcatraz Festival in België. De vervanger van Johnson is Christian Martucci die we kennen van Stone Sour. Als Corey Taylor, de frontman van Stone Sour, druk is met Slipknot heeft Martucci voldoende tijd om actief te zijn in Black Star Riders.

Martucci heeft ook meteen zijn rol gepakt en heeft flink bijgedragen aan het songmateriaal op ‘Another State Of Grace’. ‘Heavy Fire’ was vooral geschreven door Warwick en Johnson. Nu komt het materiaal dus uit de koker van Warwick, Martucci en Gorham. Laatstgenoemde schreef bijvoorbeeld het nummer ‘Underneath The Afterglow’. Dit deed hij samen met zijn neefje Jesse Siebenberg, de zoon van voormalig Supertramp drummer Bob Siebenberg. Het openingsnummer van het album ‘Tonight The Moonlight Let Me Down’ valt op door de saxofoonpartij, ingespeeld door niemand minder dan Michael Monroe (Hanoi Rocks). Naast Monroe zijn er nog wat gasten te horen zoals toetsenist Fred Mandel (Queen, Pink Floyd, Alice Cooper) en zangeres Pearl Aday (dochter van Meat Loaf). Zij was ook al te horen op het album ‘Heavy Fire’ en schittert nu op de track ‘What Will It Take’.

De band heeft dit album overigens opgenomen onder leiding van Jay Ruston in de Sphere Studios in Burbank in Californië. Ruston werkte in het verleden onder andere met Stone Sour, Anthrax en Uriah Heep en heeft dit album een moderne doch authentieke sound gegeven. Authentiek is overigens wel een kernwoord want de hardrock van Black Star Riders kun je zo wel beschouwen. Klassieke songformules die tijdloos zijn en een nostalgische sfeer uitademen. Stuk voor stuk allemaal pluspunten. En wat ik eigenlijk het belangrijkste vind, is dat Black Star Riders het juk van Thin Lizzy nu echt afgeschud hebben. Je kon die tendens al horen op de vorige albums. Stukje bij beetje kreeg de band een eigen gezicht. Uiteraard hoor je zeker wel invloeden van Thin Lizzy waaruit Black Star Riders is ontstaan. Het ligt er alleen niet meer duimendik bovenop zoals op het debuut nog wel het geval was.

Voor de liefhebbers van degelijke hardrock, die goed geschreven is en catchy klinkt en mooie zanglijnen heeft met betekenisvolle teksten, mag dit album niet in de collectie ontbreken. Een dikke vette aanrader.