De albumhoes ziet er nogal heel erg heftig uit, toch maar even proberen voor een korte luisterbeurt. Met enige verbazing en verwondering beluister ik één liedje, en ga direct op zoek naar meer. Dit is erg goed en heel erg lekker! ‘Human Nature’ is het vierde album van de band, en ik neem het mezelf kwalijk dat ik dit gezelschap nog niet kende. Aan het beeldmateriaal te zien, zijn dit geen broekies meer, en dat is te horen ook; referenties aan Aerosmith, Thunder, en Y&T komen als eerste bij me op. Niet de minste bandjes in de melodieuze classic rock zou ik zo denken. Heel veel namen dwarrelen opeens door het hoofd en een korte her-verkenning van mijn eigen platenkast dient zich aan (als eerste pak ik Skull van Bob Kulick weer eens uit de kast). De naam Black Paisley is trouwens ontleend aan de gitaar van Bon Jovi gitarist Richie Sambora.

De nummers van ‘Human Nature’ bevatten genoeg variatie om niet te vervelen, maar hebben ook ondanks de vele “waar ken ik dit nog meer van” momenten, een eigen smoelwerk. Dit komt waarschijnlijk mede door de zeer prettige, capabele en herkenbare vocalen van Stefan Blomqvist (vaak samen met de achtergrondzang van Franco Santunione). De mannen beheersen hun instrumenten trouwens allemaal bovengemiddeld; de ritmesectie is zowel uitermate creatief als kundig en effectief. Buitengewoon aantrekkelijk gitaarspel en solo’s waren me ook opgevallen, waarbij vergelijkingen met Joe Perry en Steve Lynch vaak bij me opkwamen. Enig onderzoek met beluisering van een eerder album ‘Rambler’ en dan met name het nummer ‘Falling’ levert ook nog eens sterke beïnvloeding van mijn grote held Gary Moore op; niet zo gek dus, dat het gitaarspel wel zwaar oké is. Enkele absolute aanraders; het gedreven ‘In The Night’, het sterke Scorpions-achtige ‘Silent Asylum’ of de southern rocker ‘Set Me Free’.