Als recensent doet het mij altijd goed om, los van muzikale kwaliteiten, te zien dat bands moeite doen om hun muzikale product in de kijker te spelen. Daar zijn verschillende manieren voor; een mooie hoes om een album genereert bijvoorbeeld extra aandacht. Een goed opgezette website doet dat ook. Een uitgekiende manier om met de social media om te gaan helpt ook om je bandje onder de aandacht te brengen. Dat laatste is bovendien gratis. Omgekeerd doet het ook pijn aan mijn rockershart om te zien dat er ook bandjes zijn die zelfs de gratis promotie via de socials volledig laten liggen. De Griekse band Black Fate is daar een jammerlijk voorbeeld van. Als je Instagram en Twitter links laat liggen, zorg er dan tenminste voor dat je Facebook pagina op orde is en dat daar een mooie bio op staat in plaats van een korte, grammaticaal niet kloppende Engelse zin (‘We are based on Greece’). Mijn vingers jeuken om zo’n band vooruit te schoppen. Zo moeilijk hoeft het allemaal niet te zijn. Tot zover de huishoudelijke mededelingen.

‘Ithica’ is alweer het vijfde album van de Grieken. Hoewel de band al sinds 1990 bestaat kwam het debuut ‘Uncover’ pas elf jaar later uit. In 2014 werd de bezem eens goed door line-up gehaald en maakte Black Fate een soort van nieuw begin. Door de toevoeging van toetsenist Themis Koparanidis kon ingezet worden op een breder geluid dan voorheen. ‘Ithica’ kent tien tracks en een intro, ‘From Ashes to Dust’. Een middels violen, koren en andere orkestratie prachtig opgebouwd begin. Het titelnummer opent het album daarna pas echt. Meteen wordt duidelijk waar Black Fate de mosterd vandaan haalt want dit nummer lijkt wel erg veel op wat een band als Kamelot doet. Structuur van het nummer, opbouw, zanglijnen, veel herinnert aan de Amerikaans/Zweedse groep. Naast Kamelot haalt de band ook Dream Theater aan als inspiratie en dat is af en toe in de gitaarpartijen terug te horen, niet zo zeer in de composities. Voorbeelden zijn ‘Maze’ en ‘Rainbow’s End’ dat overigens een best goed gelukte ballad is. Het komt in die hoedanigheid ook net op tijd op het album omdat de meeste tracks nogal op elkaar lijken. De band heeft een prima stel muzikanten in huis waarvan zanger Vasilis Georgiou de beste papieren heeft. De man heeft een prima stel stembanden die perfect zijn voor de symfonische power metal die de groep ten gehore brengt. De basgitaar is jammer genoeg een ‘…and Justice for All’ gevalletje en is dus nauwelijks te horen. Alleen in het intro van de track ‘Secret Place’ kon ik de vier snaren goed onderscheiden. Verder klinkt het album erg goed.

Met ‘Ithica’ levert Black Fate een prima album af die fans van Kamelot en aanverwante bands in het genre zeker even moeten checken. Nu nog even aan de naamsbekendheid werken, boys!