Bismarck is terug, en hoe! Deze Noorse doom-formatie bracht laat in 2018 hun debuutalbum ‘Urkraft’ uit en toen was al duidelijk dat we niet te maken hadden met de zoveelste goed riffende band, maar met een groep die wist de emoties te raken met een diepe vorm van stoner metal. Hun nieuwe plaat ‘Oneiromancer’ doet daar nog een schepje bovenop.

Eerder hoorden we langgerekte, donkere stoner nummers die gespeeld werden zoals het boekje dat voorschreef. Ik had meer van hetzelfde verwacht, maar Bismarck heeft een enorm verrassend album bij elkaar weten te spelen. Voor alle duidelijkheid, hun geluid is herkenbaar, ook vanwege de krachtige vocalen. Alleen de band heeft dit geluid behoorlijk verruimd. ‘Tahaghghogh Resalat’ is een opvallende introductie, met een wat Oosters gevoel, waarbij we gelijk horen dat de band zich heeft voorzien van de wat meer onheilspellende kwaliteiten van post metal. Het is een wulpse inleiding tot de hefigheid die komen gaat. Ik denk dat onheilspellend wel het beste woord is in wat Bismarck hier presteert. Naast de bloedlinke stoner-riffs die we van ze gewend zijn, en meer clean vocals, is ‘Oneiromancer’ minder recht voor z’n raap dan zijn voorganger en worden we getrakteerd op veel meer wendingen.

Dit album is een verbeterde versie van het voorgaande ‘Urkraft’ omdat Bismarck hier veel meer variatie laat horen en toch gewoon zijn kenmerkende, stroperige stoner-geluid laat horen. Ze betreden wegen die heerlijk aansluiten op hun al bestaande geluid, inclusief een fijne black metal vibe hier en een hoger, dodelijker tempo daar. Het is echt een plezier om naar te luisteren en als je ook maar enige binding hebt met het stoner/doom genre dan gaat dit album je niet teleurstellen. De geluiden die Bismarck ons geeft zijn die geluiden waardoor je grijnzend op je knieën valt en met een blanke staar omhoog blijft turen.