Pas als je de lange lijst van muzikanten die hebben meegewerkt aan het debuutalbum van Big Scenic Nowhere leest, valt het kwartje. Dit is niet zomaar een groep, dit is wat je noemt een supergroep. En zelfs dat is nog een understatement, want dit is voor de stonerscene niets minder dan een hypergroep. Rond harde kern Gary Arce (Yawning Man) en Bob Balch (Fu Manchu) is een ware wie-is-wie van de stonerrock verzameld: Nick Oliveri (Kyuss, Queens of the Stone Age etc. etc.), Tony Reed (Mos Generator), Mario Lalli (Fatso Jetson), Per Wiberg (Spiritual Beggars, Kamchatka en ex-Opeth), Bill Stinson (Yawning Man), Alain Johannes (Queens of The Stone Age, Chris Cornell etc.), Thomas Jäger (Monolord), Lisa Alley en Ian Graham (beiden van The Well). Je zou denken dat met zo’n samenballing van talent een geweldige plaat een fluitje van een cent is, maar zoals zo vaak met dit soort “supergroepen” blijkt het nog niet zo eenvoudig te zijn. Het eerder dit jaar verschenen minialbum ‘Dying On The Mountain’ was veelbelovend. Het blijkt alleen niet een echte voorbode van het nu verschenen ‘Vision Beyond Horizon’ te zijn. Dit album lijkt nog het meest op een soort van Desert Sessions album, maar dan net even anders.

Feit is dat de verschillende achtergronden van de zonder twijfel zeer getalenteerde muzikanten die door Arce en Balch zijn samengebracht hebben geleid tot een weinig samenhangend geheel. Het begint al bij de basis, Arce en Balch zijn twee zeer verschillende gitaristen. Balch is een gitarist die gaat voor het betere hak en breek werk, een ruige riffmeester die zweert bij flinke lagen fuzz en distortion, terwijl Arce gebruik maakt van een alternative DAD’GAD stemming die je eerder in de folkmuziek hoort in combinatie met veel delay, wat Arce een herkenbaar, maar vooral heel ander geluid geeft. Tel daarbij op vier verschillende zangers, twee zeer verschillende toetsenisten en vier verschillende bassisten en je ziet het probleem al opdoemen: ‘Vision Beyond Horizon’ is eerder een verzamelalbum dan een samenhangend geheel. Het is niet zo dat er niets te genieten valt op deze plaat. Een song als ‘Tragic Motion Lines’ is zonder meer een bewijs van het feit dat hier een aantal oude rotten uit de Palm Beach desertscene hebben samengewerkt. Een song die Kyuss achtige kwaliteiten bezit, wat niet eens zo vreemd is als je de lijst met personeel er nog eens bijpakt. Maar dan is er ook een song als ‘The Paranoid’. Ook pakkend, maar eerder een soort van stonerverpakking van jaren tachtig hardcore punk à la Discharge en Minor Threat en je vraagt je af hoe dit nummer op het album is beland. Het is zo anders dan de andere acht songs dat er wel een speciale reden moet zijn. Ik ken hem alleen niet. Top op een album vol punkachtig ragwerk, nu een dissonant.

Dan zijn er ook nog de momenten dat je denkt te luisteren naar afgekeurde opnames van een of andere vergeten progrock band uit de jaren zeventig, compleet met een overdaad aan mellotron. Snel vergeten die zooi, wat betekent dat er maar weinig overblijft. Kortom, een album voor de liefhebber c.q. ware fan van een van de elf muzikanten die – ongetwijfeld met veel plezier – meewerkten aan dit album. Een meesterwerk zou ik het echter niet willen noemen.