Satan zal terug in zijn nopjes zijn want Belphegor, onder leiding van Helmuth is terug met een album dat alweer uitblinkt in het bezingen van lof aan de gehoornde god. Tussen voorganger ‘Totenritual’ en ‘The Devils’ zit maar liefst een periode van vijf jaar en dat is eigenlijk nog nooit gebeurd in de geschiedenis van deze Oostenrijkse band. De band is tijdens de opnames geslonken tot een duo. Serpenth stond nog steeds in voor de bas. De drumpartijen werden ingespeeld door studiodrummer David Diepold. Helmuth zelf stond garant voor alle gitaarwerk, zang, grunts, gekrijs en koorzang.

Wie Helmuth live rond zich gaat verzamelen, is nog steeds een vraagteken. Het album start met ‘The Devils’ en wordt opgevolgd door ‘Totentanz – Dance Macabre’. Twee nummers in onvervalste Belphegor traditie waarbij razende blackened death metal op zijn best klinkt. De tempowissels houden alles spannend en het aantal blastbeats zijn niet te tellen. ‘Totentanz’ heeft een verstaanbaar refrein en de melodielijnen zijn volop aanwezig. Twee zaken die een Belphegornummer toch doet uitblinken en dat je bij heel wat gelijkaardige genregenoten niet terugvindt.

Het is pas bij het derde nummer ‘Glorifizierung des Teufels’ dat opvalt dat de band een andere richting is ingeslagen. Snelheid maakt plaats voor een trager, bijna doomgeluid maar de dreiging en suspense die dat verspreiden, worden nog meer benadrukt. Het lijkt wel alsof Lucifer zelf achter de microfoon staat en het koor van de onheilige paters op de achtergrond te horen is. Op het volgende ‘Damnation – Hoellensturz’ wordt daar nog verder ingegaan. Je hoort een gitaar die wat op de oude Morbid Angel doet denken en het nummer klinkt zowel traag als hard tegelijk door de combinatie van zware gitaaraanslagen met snelle blasts. Helmuth zingt met twee stemmen tegelijk: een death metal grunt die voorzingt en een black metalgetinte krijs die de zin vervolledigd. Naar het einde toe hoor je een oosters snaarinstrument en vrouwelijke klaagzang. Het derde nummer in deze rij is ‘Virtus Asinaria – Prayer’, het sterkste nummer op dit album waar koorzang en ronduit geweldig gitaarwerk je helemaal meeslepen t in de meest duivelse aanbidding ooit gehoord.

‘Kingdom Of Cold Flesh’ en ‘Ritus Incendium Diabolus’ hebben dan terug meer weg van het oude Belphegor. Opvallend is dat beide nummers lekker dik gelaagd zijn en wordt duidelijk dat aan dit album met bloed, zweet en tranen is gewerkt. Afsluiter is ‘Blackest Sabbath 1997’ is een medley is van twee nummers uit het ‘Blutsabbath’ album van 1997. Niemand minder dan Jens Bogren zorgt voor een modern klinkend album en het artwork van Seth Siro Anton (SepticFlesh) maakt het geheel helemaal af. ‘The Devils’ laat het vertrouwde Belphegor geluid horen maar ook een innovatie naar een ander geluid dat nog duivelser klinkt als weleer. En alweer levert de band een uitstekend album af.