BBF, de afkorting die je krijgt als je de eerste letters van de achternamen van de drie bandleden bij elkaar zet, is een wat merkwaardige band. Merkwaardig omdat ik, ondanks dat ik ondertussen wel wat gewend ben, dit geluid niet had verwacht uit Italië. Hun tweede album, ‘Outside The Noise’, is ontstaan tijdens een stormachtige periode en met deze plaat willen zij een soort reflectie hierop weergeven.

De rustgevende waas die deze band verspreidt heeft een hoog Amerikaans gehalte: de krachtige, folkachtige muziek die zij neerzetten, gekoppeld aan een duidelijk psychedelische insteek (je kent het vast: die mijmerige, ver weg golvende gitaren) zorgen ervoor dat je als luisteraar vlaktes, valleien en bergtoppen betreedt die zo’n heerlijke dromerigheid uitademen dat je denkt dat je zweeft. Toch zorgt de band dat je dicht genoeg bij de grond blijft om wakker te blijven en je bij de les te houden! Soms geeft BBF je het gevoel dat je naar jaren zestig, zeventig pop-rockbands zit te luisteren, maar dan wel met een hedendaags randje. Bij tijden zijn ze erg experimenteel, zoals tijdens het nummer ‘Outside The Noise’, waarin een langgerekte intro vergezeld wordt met engelachtig, vrouwelijk geneurie om uit te monden in een innemende ballade, te exploderen in een moment van heftigheid en dan weer terug te gaan naar het begin.

En dat is representatief voor het hele album. Het heeft een duidelijk begin en een heel interessant midden waarin we vooral met doezelige stukken muziek te maken krijgen, die af en toe in kracht en pittigheid toenemen, om uiteindelijk heel natuurlijk weer terug te keren naar het begin. BBF vult dit album met de ene mooie compositie na de andere en ook al was ik het aanvankelijk niet eens met dat de platenmaatschappij deze muziek onder de noemer stoner rock wegzette, moet ik nu toegeven dat er geen beter vakje is waar de gelukzaligheid die in dit album verpakt zit aan toegedicht kan worden.