De muziek laat zich omschrijven als techno-industriële metal met scheutjes hiphop en wordt begeleid door harde drums en een bas die overal doorheen walst. De nummers worden aan elkaar gebreid door gesproken samples over serie- en massamoordenaars, en het grote deel van het publiek kijkt tijdens de muziek in stilte toe, niet helemaal zeker wat ze hiermee aan moeten. Toch ontvangt Skynd na elk opus een hard applaus. Tegen het einde van de set begint het toch wat rumoerig te worden, maar gelukkig overstemd het duistere, knagende geluid die de band de zaal in jast dit met gemak. Het is een intieme freakshow en gezien het deels erg jonge publiek – nog in de groei en volledig kneedbaar – zou het me niet verbazen als hier vanavond een nieuwe generatie Ted Bundy’s ontstaat. Na het laatste nummer wordt het plotsklaps donker en blaast Skynd de aftocht.

De lichten gaan aan en de DJ, die kudos verdient met zijn muziekkeuze, doet zijn ding. We worden getrakteerd op onder andere Judas Priest, Slayer en At The Gates. Dan neemt Babymetal het over en tijdens een opzwepende intro verzamelen eerst de leden van de Kami Band zich op het half donkere podium, uiteindelijk gevolgd door de drie dames. Als duistere manga silhouetten staan ze stokstil totdat het eerste nummer begint en alles helemaal losbarst. Niet alleen de muziek en de danseressen, maar ook het publiek: ze slaan met hun vuisten in de lucht, assisteren de sporadische crowdsurfer en gillen en moshen zo genadeloos als een kudde Tauros. (Voor de onwetenden, dat is een stierachtige Pokémon.)