Er is geen voorprogramma, Avantasia zal zelf twee uur en drie kwartier volspelen. Als om klokslag acht uur de gordijnen dan vallen en de band middels ‘Creepshow’ begint, is het duidelijk dat kosten noch moeite gespaard zijn om een visueel spektakel van jewelste neer te zetten. Band en gastzangers zijn opgesteld rondom een wirwar aan mooi vormgegeven hekken en trappen. Het publiek reageert nog wat onwennig op dit aardig nieuwe nummer, maar wanneer middels ‘Reach Out For The Light’ het oude werk ook langs komt zit de sfeer er direct goed in. Tobias laat zich hier vergezellen door Adrienne Cowan (Seven Spires) die met haar gouden strot de zanglijnen van Michael Kiske op zich neemt. Tobias zelf is ietwat verkouden, maar de ervaren zanger die hij is slaat zich er inrukwekkend goed doorheen. Daarbij is hij in een goed humeur en maakt hij aan de lopende band grapjes. Hij krijgt nog een Aardschok aangeboden, waarbij hij zich laat ontvallen dat hij nu wat te lezen heeft tijdens de drumsolo. Ook heeft Tobi het over een “lukewarm welcome”, maar dat welkom raakt snel aan de kook wanneer Tommy Karevic (Kamelot) het podium betreedt en een zinderende uitvoering van ‘The Witch’ geeft. Ook Eric Martin is weer van de partij en neemt de honneurs waar bij onder andere de meezinger ‘Dying For An Angel’. Ook krijgen we nog het genoegen om H.E.A.T. scheurmonster Kenny Leckremo aan het werk te horen bij wat wel drie nieuwe en minder bekende songs achter elkaar blijken te zijn. Hier kakt de show een beetje in, ondanks dat er toch een hoop spektakel gaande is.

We naderen zo onderhand het einde van de show. Gelukkig niet voordat de prachtige ballad ‘Lucifer’ is gespeeld, waarbij Tobi op een vlammende piano speelt. Voor ‘Lost In Space’ kondigt Tobi vol bravoure en grappenmakerij aan dat dit de enige hitlijst notering voor de band ooit is geweest. Maar natuurlijk heeft Avantasia nooit gemikt op hitlijstnoteringen want daar maak je volgens hem toch geen kans op met nummers die lang en complex zijn (we vergeten bands als Dream Theater en Opeth maar even). Soms word ik wel een beetje moe van zijn gedram over zijn vermeende strijd tegen de muziekbusiness, ik volg de beste man al ruim twintig jaar en volgens mij heeft hij de wind al die tijd aardig mee gehad. Affijn, met deze enige hitlijstnotering is wel wel weer heerlijk meezingen en daar maakt de goed gevulde zaal dan ook zeker gebruik van! Hierna is het toch echt tijd voor het einde met de inmiddels traditionele medley van ‘Sign Of The Cross’ en het refrein van ’The Seven Angels’, waarbij het het volledige palet aan zangers nog éénmaal het podium opkomt om afscheid te nemen.