Avandra is een band uit Puerto Rico die sinds 2018 op mijn radar staat, ik kreeg toen het album ‘Descender’ toegestuurd voor een recensie. De plaat werd goed ontvangen waardoor de band wat meer naamsbekendheid kreeg binnen Europa. Zo zouden ze dit jaar op ProgPower Europe spelen. Toch had ik ook wel wat kritiek op het album, zo vond ik de muziek niet dynamisch genoeg, te veel klinken als Dream Theater, en werd de zang na verloop van tijd te veel eentonig. Toch was ik wel benieuwd of de band het bij een volgend album nóg beter zou kunnen doen. Het moment van de waarheid is dan ook aangebroken want ik mocht de afgelopen dagen ook het nieuwe album, ‘Skylighting’, beluisteren voor een review.

Muzikaal gezien heeft de band het roer niet volledig omgegooid, daar zullen de fans ongetwijfeld blij mee zijn. Op het eerste oog, of oor, is de muziek iets minder Dream Theater achtig geworden en iets meer ambient, maar in de basis is er niet zo heel veel veranderd. Helaas betekent dit ook dat de kritiek van het vorige album ook voor dit album van toepassing is. Zo zitten de liedjes op zich goed in elkaar, maar is er net te weinig dynamiek waardoor de muziek wat te veel voortkabbelt. Dit wordt vooral uitvergroot door de typische, gelaagde, vocalen van zanger/gitarist Christian Ayala. Om eerlijk te zijn is dat voor mij de grootste boosdoener, de tracks op het album klinken hierdoor te veel hetzelfde. Ik had graag een tweede zanger gezien, of gehoord, die wat meer kan met zijn stem. Misschien zelfs een grunter. Instrumentaal staat er namelijk een solide basis waar een goede zanger echt het verschil kan maken tussen erg leuk en erg goed. Om eerlijk te zijn had ik moeite om meer dan een aantal nummers achter elkaar te luisteren omdat ik het teveel hetzelfde vond klinken. Een lichtpuntje is wel dat de mix goed klinkt en dat het instrumentaal bij vlagen nog nét wat beter in elkaar zit dan het vorige album.

‘Skylighting’ is in principe gewoon een heel goed album die niet ver verwijderd is van de betere bands in het genre. Maar de combinatie van minder complexe muziek en de monotone vocalen van Ayala, zorgt er voor dat de band net onder dat niveau blijft hangen. Hoewel de zang nu wel uniek is, en heel toegankelijk klinkt, zal het niet voor iedereen interessant genoeg zijn om lang naar te kunnen luisteren. Muzikaal zit het verder wel goed in elkaar en weet ik zeker dat ze een tof optreden gaan geven op ProgPower Europe in 2021. Maar ik denk wel dat groot succes zal uitblijven als ze niet ergens het roer volledig omgooien.