Austere heeft lange tijd in hibernatie vertoefd, maar sinds 2021 konden we enige actie detecteren bij deze Australische depressieve black metal band. In 2009 kwam het vorige album ‘To Lay Like Old Ashes’ uit, maar daarna waren beide bandleden enkel erg actief in allerlei andere bands. Austere is in feite begonnen als eenmansproject van Mitchell ‘Desolate’ Keepin, maar vanaf 2005 kon hij rekenen op zijn maat Tim ‘Sorrow’ Yatras, die we als Prophecy adept ook kennen van Germ (en gastbijdrage Woods Of Desolation). Sorrow is van huis uit drummer, maar net als Desolate een multi-instrumentalist, zodat hij ook voor symfonische arrangementen en keyboards zorgde naast de drums. En natuurlijk is zijn schelle scream performance heel herkenbaar. Daar staan ietwat vage, cleane incidentele dromerige zanglijnen van Desolate tegenover.

‘Corrosion Of Hearts’ is het derde album van Austere en het debuut voor Prophecy Productions. De heren klinken nog steeds rauw en obscuur, maar wel melodieuzer en dat is een pro. We waden doorheen vier erg lange composities die allen een zwevende, weemoedige sfeer oproepen. Dit is een goed voorbeeld van hoe melancholie in black metal kan aangewend worden. Dat is niet nieuw, maar het is wel fraai. Laten we het eerste nummer ‘Sullen’ als blauwdruk nemen (bijgevoegde video is een aanrader). Over twaalf minuten gespreid, begint men met rustige gitaartokkels die overgaan in mediumtempo stuwende gitaren. De schrille zwartgeblakerde zang wordt gecontrasteerd door repetitieve gitaarmelodieën die dromerig en sensitief klinken. We spreken eerder van klanktapijten dan van ‘songs’, want alles leunt op sfeerbuilding. De tweede en derde track zijn het minst toegankelijk, vanwege werkelijk extreem wanhopige zangstukken, ook al is er heel af en toe zalvende cleane zang op de achtergrond. Wanneer acceleraties voorkomen zijn het de drums die het voortouw nemen, maar in het algemeen is dit vrij trage, slepende muziek. Je zou het een rauwere Alcest kunnen noemen, omdat dit ook iets repetitief en van een andere wereld heeft. Het laatste nummer is ook favoriet bij ondergetekende, een turf van bijna veertien minuten die met contrasten werkt. Het vangt aan met piano en keyboards, waarna de gitaren weer invallen. De cleane zang klinkt wazig, de gitaarornamenten zijn mooi en dit op een symfonische getinte zwevende achtergrond. Austere gaat uiteraard altijd muziek in de niche blijven, maar de betere productie is toch al een stap in de goede richting. Muziek om je te laten meevoeren naar onbekende werelden, waar het goed toeven is, ook al blijft de basis ‘depressive black metal’.