In 2018 verscheen het album ‘Into Eternity’ van de Nederlandse band August Life. Er zitten wat bekende jongens in de band: Gert Nijboer kennen we (onder andere) van Highway Chile en drummer Hans In ’T Zandt van Vengeance. Ik moet bekennen dat die release in eerste instantie langs me heen is gegaan. Als ik de bio mag geloven werd het album goed ontvangen en leverde het de band support optredens op voor bands als Praying Mantis, Tygers of Pan Tang en Tyketto. Maar net als voor vele andere bands gooide Covid 19 roet in het eten: nagenoeg alle optredens vanaf maart 2020 werden afgelast. De heren wilden echter niet stil zitten en besloten een teken van leven richting hun fans af te geven met de release van deze EP ‘The Broken Hourglass’. Helaas staat er maar één nieuwe track op dit mini album, dat verder wordt aangevuld middels enkele in Breda opgenomen live tracks en een alternatieve versie van het nummer ‘Nevermore’ dat reeds op het debuut stond.

Tja, wat moeten wij als neutrale luisteraar ermee? Niet veel ben ik bang. Eén nieuwe track is wel heel karig natuurlijk. Dit nieuwe werkje is het titelnummer van de EP, ‘The Broken Hourglass’, een song die het midden houdt tussen Metal Church en traditionele classic rock. De zang van de heer Ketelaars mag er best wezen; hij heeft zowel bereik als kracht. Ook het gitaarwerk van Gert Nijboer verdient een pluim, vooral de solo zit fraai in elkaar. De band speelt niet alles even strak (er zijn her en der wel wat schoonheidsfoutjes te vinden) en ook de productie had wat beter gemogen, maar al met al een fijne track. Vervolgens krijgen we dus 4 live nummers. ‘Coming Home’ doet me nog het meest denken aan Rainbow (sterk gezongen, al moet Ketelaars uitkijken dat hij blijft zingen en niet gaat schreeuwen), ‘Dead End’ is een onopvallende compositie met wel weer een killer van een gitaarsolo (!!), ‘Turn Back Time’ is een Teutoons aandoende track die niet blijft hangen. ‘New Eternity’ tenslotte zit beter in elkaar dan het voorgaande live materiaal en ook hier gaat Nijboer behoorlijk los op de zes snaren en klinkt Ketelaars als Graham Bonnet. De EP wordt afgesloten met een nieuwe, instrumentale versie van ‘Nevermore’, een prachtige, gevoelige compositie waarin de band indruk maakt qua songwriting. Ik vind de versie op het debuut mooi maar deze instrumentale versie is van een nog grotere schoonheid, met name vanwege de combinatie van piano en strijkers. Het is dus een aardig tussendoortje maar ook niet meer dan dat. Ik wacht liever op de volgende full length voordat ik een definitief oordeel over de band kan geven.