Het mag niet verwonderlijk zijn dat er vele bands gekozen hebben voor de naam Asgard, maar hier betreft het de Italiaanse band die een mix van progressieve rock en folk metal maakt. Hun oprichting gebeurde reeds in 1986. In Ibiza hebben ze zelfs eens opgenomen met Nick Griffiths, voormalig geluidstechnicus van Pink Floyd. Hun vier eerste albums kwamen uit op het Duitse label Music Is Intelligence en in 1995 verhuisden twee leden van Italië naar Duitsland. In 2000 brachten die met een nieuwe bezetting het album ‘Drachenblut’ uit.

Twintig jaar later is er eindelijk het zesde studioalbum ‘Ragnarøkkr’, geproduceerd door Roland Grapow (ex-Helloween, Masterplan). Asgard maakt er iets speciaals van. Hun muziek is duidelijk geënt op de progressieve rock van de jaren zeventig, met theatrale, soms troubadourachtige cleane zang van Albert Ambrosi die ook nog keyboards en fluit speelt. Toch duiken er folk melodieën op bij de vleet, zowel in de minstreelachtige zang als in het gitaarwerk. Vanaf opener ‘Trance-Preparation’ is het al heel duidelijk dat Ambrosi’s toetsenwerk erg proggy is en zijn stem als een voordragende verteller. Het gitaarwerk zorgt voor het heftige element en de solo’s zijn vurig. Deze band heeft zeker een apart geluid. Het is retro, zonder gepasseerd te klinken. Het fluitspel, zoals we al te horen krijgen in ‘Rituals’, draagt bij tot een eigenzinnige sound. Al doet de zang me aan Marillion en Genesis denken, toch is er een stemmetje in mij dat zegt dat sommigen dat de zwakke schakel gaan vinden.

Drie songs hebben een aanzienlijke lengte en daar kent het avontuurlijke karakter van de band meer vrijheid. Een mooi voorbeeld daarvan is het elf minuten durende ‘Shaman’. Soms heb je de indruk dat er ook doedelzak of harp gebruikt wordt, maar alleen van het fluitspel hebben we zekerheid. Dat de band intussen goed ingeburgerd is in Duitsland, blijkt uit het feit dat er een drietal songs ‘Der Tod’, ‘Danse Macabre’ en ‘Anrufung’ in de Duitse taal gezongen worden en ook dat gaat hen goed af. En uiteraard wordt er besloten met een lange track, het titelnummer dat nog eens alle kwaliteiten van deze band uit Trento in het zonnetje zet. Een album dat erg begeesterd en authentiek overkomt en buiten de lijntjes durft te kleuren.