Van het debuutalbum ‘Illusions’ van Anthea, dat twee jaar geleden uitkwam, was ik niet erg onder de indruk . Zowel op het productionele als op het compositorische vlak had de band in mijn optiek nog veel te leren.

Benieuwd was ik dan ook naar de opvolger ‘Tales Untold’ dat net binnen de twee jaar in de winkels komt te liggen. Ik heb niet de indruk dat de Amerikanen mijn review van hun debuut hebben gelezen, maar het is goed om te constateren dat Anthea in de laatste jaren enorm is gegroeid. Om maar eens met de sound te beginnen, die is al stukken beter. De gitaren staan vet in de mix, of ze nou akoestisch zijn opgenomen of juist elektrisch met een hoop vervorming in het geluid. Hierdoor gaat niet alle aandacht naar de toetsendekens wat de composities echt ten goede komt. Ook heb ik, in tegenstelling tot het debuut, geen technische foutjes kunnen ontdekken op ‘Tales Untold’, ook een stap voorwaarts.

‘Tales Untold’ bevat ook een stuk meer afwisseling dan zijn voorganger. Prettig in het gehoor liggende orkestrale power metal (opener ‘Tales Untold’) wordt afgewisseld met werkelijk oorsplijtende gitaarriffs (‘The Deceiver’) of een goed gelukte powerballad (‘Memoriam’). Die laatste track zit qua arrangementen erg mooi in elkaar waarbij akoestisch gitaarwerk en zware koorpartijen vechten om de aandacht van de luisteraar.

Anthea werkt nog steeds met het principe clean zang, waarvoor zanger/toetsenist Diego Valadez verantwoordelijk is, en grunts die van gitarist Juan Pina afkomstig zijn. De opzet is natuurlijk verre van origineel maar werkt wel in de muziek van Anthea. De twee zangstijlen zijn ook gedurende het hele album netjes in balans en worden ingezet op plekken waar er om gevraagd wordt. Een mooi voorbeeld daarvan is het nummer  ‘Sunder Heart’ waarin zowel een meezingbaar (clean) refrein zit maar ook zware (grunt) coupletten. Ook binnen de contouren van het liedje afwisseling troef dus.

Toch bevat ‘Tales Untold’ ook een missertje in mijn oren, de ietwat zeikerige afsluiter ‘In Time’ vind ik een beduidend mindere compositie dan de rest van het materiaal en had ik zelf van het album gelaten. Over de gehele linie heeft Anthea zich echter op een uitstekende manier gerevancheerd ten opzichte van het matige debuutalbum. Wanneer Juan Pina en zijn maten deze stijgende lijn aan weten te houden zouden we best nog veel van Anthea kunnen horen in de toekomst. Nu nog een goede toer om op te springen en een deal met een grote(re) platenmaatschappij.