Vanuit de zwartgeblakerde kring van artiesten die iets met Harakiri For The Sky te maken hebben, bereikt ons nieuw werk van Anomalie. Dat is het geesteskind van Christian ‘Marrock’ Brauch die we kennen als live sessiegitarist bij Harakiri For The Sky. Zijn project met drummer Lukas Schlinti bracht eerder drie albums en enkele ep’s uit en steeds is er een evolutie in de muziek waar te nemen. Het debuut ‘Between The Light’ (2014) viel nog simpelweg te categoriseren als post black metal, maar op ‘Refugium’ en vooral het sterk aanbevolen ‘Visions’ werd post metal (zonder shoegaze invloeden) de norm, wat resulteerde in spiritueel geladen extreme metal met verrassende etnische toevoegingen die dan weer uit de folk en pagan hoek kwamen aanwaaien. Kortom, het avontuur blijft lonken naar Anomalie en dat betekent dat het vierde album ‘Tranceformation’ – zoals de titel suggereert – weer wat verder verwijderd is van de oorspronkelijke black metal roots.

Ook hier vallen we terug op een vergelijking met bepaalde Duitse bands die muzikale uitdagingen niet uit de weg gaan en dan komen we al vlug bij dynamische outfits als Agrypnie, Nocte Obducta, Secrets Of The Moon en zelfs het ondergewaardeerde Our Survival Depends On Us terecht. Maar ook hoofdband HFTS heeft sporen achter gelaten op de blauwdruk der lange songs. We kunnen stellen dat wie van meeslepende muziek houdt waar enige uitdaging in zit, hier drie kwartier topkwaliteit aangeboden krijgt. Dat wordt verdeeld over zes composities, gaande van ‘Trance I’ tot ‘Trance VI’, allen met bijkomende titel.

Er zit bijzonder veel sfeer en vernuft in de opbouw van de composities. ‘Trance I: The Trees’ barst spoedig los met drassige gitaar riffs en opmerkelijk tromgeroffel. De weemoedige cleane zang doet folkloristisch aan (even moest ik aan Ierland denken), de samenzang is nog meer beklijvend. Knappe gitaarmelodieën meanderen er doorheen, soms aangroeiend tot vlammende furie. Later wordt die energie teruggebracht tot welluidende tokkelende gitaren en dan komt er nog trage plechtige zang terwijl op de achtergrond blastbeats doorrazen. Welnu, dit is al een topsong en het leuke is dat er nog vijf volgen. We zitten middenin de natuurgeluiden aan het begin van ‘Trance II: Relics’. Want Anomalie heeft duidelijk een sterke band met de natuur, dat blijkt ook uit de teksten. In dit tweede nummer heeft Nornagest, zanger van Enthroned een vocale gastbijdrage geleverd. Het verhindert niet dat er na een stevig rockend stuk serene samenzang te horen is. Dan wordt het grimmiger met fluisterpassages en geregeld extreme rauwe zang. Bij het basintermezzo valt op hoe kristalhelder de productie van V. Santura is, want in zijn Woodshed Studios werd ‘Tranceformation’ gemixt en gemastered. Wil je een bijna bezwerend, lijzig gezongen stuk om mee te brullen, dan raad ik ‘Trance III: Alive’ aan. Eerst denk ik aan Voivod, dan weer aan Enslaved. De tekst is scherp observerend, maar ook enigszins berustend, tot we op het laatste nog wat gretige grunts in de maag gespitst krijgen.

Duistere basklanken en heldere tokkel vormt het begin van ‘Trance IV: Nemesis’. Dit heerlijk stuwende nummer doet het meest van al aan Our Survival Depends On Us denken. Er gaat eenzelfde rauwheid en urgentie van uit, maar ook een organisch aureool, zodat dit indrukwekkende momenten oplevert. Bezoek van Sakis Tolis (Rotting Christ frontman) uit Griekenland in ‘Trance V: Cerulean Sun’ en dat is een lekker snel nummer met veel ruwe zang. Bij de duistere echo met lage stem wordt het zelfs bezwerend occult en als klap op de vuurpijl is er een mooie vioolsolo van Sara Wolske, de derde gast. Er is nog black metal te bespeuren in ‘Trance VI: Eternal Burden’, maar gedoseerd, want laten we ook de waardige cleane zang niet vergeten, of het basintermezzo, of de vurige gitaarsolo’s en de beklijvende tekst die naar wat etherische achtergrondzang vraagt. Laten we ditmaal het opdelen in vakjes achterwege laten en gewoon genieten van deze knaller die genoeg heftigheid heeft om metal fans uit alle hoeken en subgenres te behagen.