In 2021 waren we zwaar onder de indruk van Anomalie’s post black metal op ‘Tranceformation’, zodat we ook een interview deden met bezieler Chris ‘Marrok’ Brauch. De Weense multi-instrumentalist, zanger en producer is niet zomaar een veelzijdig muzikant, hij kent internationale erkenning als live sessiegitarist in bands als Harakiri For The Sky, Austere; Agrypnie en in 2016 zelfs even in The Vision Bleak. Dan weet je meteen dat het wel snor zit met die zwartgeblakerde roots waar inventieve invloeden uit post metal, progressieve rock/metal en vooral veel emotionele lading wordt toegevoegd.

Het vijfde Anomalie album ‘Riverchild’ kwam in de donkere novembermaand uit en heeft water als overkoepelend thema. Geboren en getogen aan de oevers van de machtige Donau, heeft het element water altijd al een duidende invloed gehad op Marrok’s perceptie van de natuur en het leven in het algemeen. Op ‘Riverchild’ tekende hij een muzikaal beeld van een entiteit die nog steeds aanwezig is langs de oever van de Donau. Deze kracht kan zowel koesterend en positief als destructief en vernietigend zijn. Dat contrast komt mooi tot uiting in de variaties in de muziek.

We denken aan bands als Secrets Of The Moon en Nocte Obducta en hun eerder ruimtelijke benadering van extreme metal. ‘Mother Of Stars’ vangt duister aan met keyboards, heldere gitaarklanken en inventieve percussie. Marrok wordt op dit album enkel bijgestaan door drummer Lukas Schlintl, al de rest doet ie zelf. De cleane, lijzige zang in dit eerste nummer doet wat aan ‘Arnold Layne’ denken van Pink Floyd, maar halverwege komen er ook verstaanbare grunts aan te pas. Dan denken we weer eerder aan de zang op Tiamat’s ‘Wildhoney’. Laat ons echter de prachtige gitaarsolo’s in elke song niet vergeten, die hebben een warmhartige klank. Dit album is trouwens gemixt en gemastered door V. Santura in de Woodshed studio; dat verklaart veel.

‘An Unforgiving Tide’ is energieker, met vlot raggende gitaren en hese zang, maar ik hoor zelfs af en toe een soort keelklanken op de achtergrond. Het zijn die details die dit album zo kostbaar maken. Black metal heerst in ‘Perpetual Twilight’, maar wel met waardige cleane Borknagar achtige zang naast de verkondigende ruwheid verderop. In de klare zang zit weemoed verstopt echter. Helemaal clean gezongen is het smooth rockende ‘Heart To Beat’, maar let op het intermezzo met fragiele tokkelende gitaren. Het meest rudimentaire black metal vinden we in het geschreeuwde ‘Awakening’ en laat dat nou net de keuze voor de videoclip zijn. Om de contrasten toe te lichten zetten we er uitzonderlijk ook even de rustige videoclip van het gevoelige laatste nummer ‘Thoughts’ bij, wat inderdaad neerkomt op diep gezongen mijmeringen langs de magnifieke stroom. Eerst kunnen we echter nog genieten van het bijna heilzaam klinkende titelnummer, met natuurgeluiden, slepend ritme en verheven cleane zang. Later komt het tot volle wasdom met growls, maar er gaat een transcendentaal genoegen uit van de muziek. Traag en zwaar begint ‘Among Shadows’ met grunts, dan plechtig en clean gezongen om kippenvel van te krijgen (“I am the voice within the voice”). Bepaald bezwerende stuff hier… Nog meer spitsvondige verscheidenheid in ‘A Cosmic Truth’ (wat dacht je met zo’n titel?) dat bas en drums vooraan in de mix zet. Er wordt met spanningsbogen en diverse snelheden gegoocheld. Dit is nu eens een plaat waar je veel in kunt ontdekken! Voor de meerwaardezoeker in post black metal een dikke aanrader!