Door het feit dat Ajax op dezelfde avond thuis speelde en de daar aan gerelateerde omleidingen in het gebied rond de Amsterdam Arena, hebben we het optreden van The Raven Age moeten missen. De band scheen mij van tevoren al een beetje uit de toon te vallen, aangezien het een Engelse melodieuze metalcore band is. Een stuk steviger als de beide andere Amerikaanse bands, maar als opwarmer volgens mij prima. De AFAS was wel al goed gevuld, dus ze hebben in ieder geval niemand de zaal uitgejaagd. Leuk detail is dat een van de gitaristen George Harris is, de zoon van Steve Harris, bassist van Iron Maiden.

Shinedown is een band die al vele jaren meedraait en eigenlijk alleen maar goede albums heeft uitgebracht. Hun zanger Brent Smith heeft een heel prettige zangstem waar je uren naar kan luisteren. Live zou hij naar verluid nog wel eens steken laten vallen, maar daar is vandaag weinig van te merken. Hij is zeer goed bij stem en de band speelt lekker strak en energiek. De songs die Shinedown vanavond uit heeft gekozen om te spelen zijn wel allemaal songs die een hoog meezing gehalte hebben, ideaal als opwarmer ook voor de headliner. Songs als ‘Cut The Cord’ en ‘Get Up’ zijn gemaakt om mee te brullen en die gelegenheid biedt Brent het publiek dan ook regelmatig. Ook betrekt hij het publiek regelmatig bij zijn verhalen en bedankt hij de aanwezigen voor hun steun en natuurlijk zijn Nederlanders het beste publiek, maar dat weten we zelf ook wel. Maar leuk dat het nog eens wordt bevestigd, al wordt het op 12 December ook tegen de Belgen gezegd en zo verder. Maar je slikt het gewoon, want je hebt een toffe avond en je gaat mee in de sfeer die de band schept. Hoogtepuntje van de avond was wel ‘Second Chance’ waar de stem van Brent Smith als beste uit de verf kwam, maar ook songs als ‘Devil’ en het oudere ‘Sound Of Madness’ klonken heerlijk. Een knaller als ‘Devour’ zou leuk zijn geweest, maar je kan niet alles hebben. Een lekker optreden van een band die in Nederland eigenlijk niet echt bekend is, maar zeker airplay verdient op de Nederlandse radio.

Dat zelfde geldt voor Alter Bridge, een band die een speciale band heeft met Nederland en helemaal  met Amsterdam, aangezien daar enkele jaren geleden een DVD is opgenomen briljant getiteld ‘Live In Amsterdam’. Alter Bridge heeft twee hoofdmannen in Myles Kennedy en Mark Tremonti. Myles zingt ook nog in de band van Slash, maar dat heb ik hem inmiddels wel vergeven. Mark Tremonti wordt wereldwijd gezien als een zeer begenadigd gitarist en beide heren bepalen duidelijk het geluid van de band. De stem van Myles Kennedy kent (voor mij in ieder geval) zijn gelijke niet in de rock scene. Net als bij Brent Smith van Shinedown heeft hij een stemgeluid dat gewoon heel prettig is om naar te luisteren en vaak denk ik zelfs dat hij meent wat hij zingt. Live is hij altijd helder en toonvast en ook vanavond, tijdens met name ‘Watch Over You’, als hij even alleen kan zingen, blijkt maar weer eens dat hij een weergaloos talent heeft. Maar tijdens de gehele set blijft zijn stem heerlijk binnen de lijntjes en is het een genot om naar hem te kijken en te luisteren.

Wie voor mij niet geheel binnen de lijntjes bleef en dan met name door zijn gitaargeluid, is Mark Tremonti. Hoewel hij als altijd alle noten wist te raken, was zijn gitaarsound soms gewoon bar slecht, met het verzieken voor ondergetekende van een van de beste nummers van de band, ‘Broken Wings’, als dieptepunt. Het klonk een tijd lang alsof er teveel effect op zijn gitaar zat, of dat er teveel stroom door de snaren liep of zoiets, maar het klonk gewoon niet goed. Dit was echter de enige smet op de avond, want de band heeft eigenlijk alleen maar goede songs. Nieuwe songs van het album ‘Walk The Sky’, zoals daar waren ‘Native Son’ of ‘Godspeed’ pasten prima tussen de oudjes ‘Come To Life’ en een klassieker als ‘Metalingus’ van hun debuutalbum. Hoogtepunten waren ‘Blackbird’, het emotionele nummer van het gelijknamige album en ‘Watch Over You’, dat vooraf werd gegaan door een anekdote van Myles Kennedy, waarbij een fles wodka en een toilet een hoofdrol speelden, vul de details maar zelf in. Het gaf de sympathieke uitstraling van de band nog iets extra’s en dat soort zaken maken een avond tot een succes. Deze avond dus ook weer, met als een van de verplichte afsluiters ‘Metalingus’ natuurlijk. Alles bij elkaar dus een avond kwalitatief hoogstaande Amerikaanse rock en de bands scoorden meer punten dan Ajax in de Arena er naast.