De Franse drummer Leo Margarit is een bezige bij. Zijn belangrijkste job is die van slagwerker in Pain Of Salvation, maar we zagen de trommelaar de laatste jaren ook opduiken in Wardanz, Epysode en ons eigen For All We Know. In de Zweedse progmetal band All Things Fallen is Margarit ook één van de vaste bandleden. Verantwoordelijk voor de oprichting van de band is echter gitarist/toetsenist/bassist/programmeur Markus Sigfridsson (bekend van o.a. Darkwater). In 2019 verscheen het titelloze debuut van All Things Fallen en drie jaar later is er de opvolger ‘Shadow Way’.

Meteen in de opener ‘The Sentinel’ geeft de band haar visitekaartje af. Naast het uitgekiende arrangement waarbij zowel gitaren, toetsen en drums afwisselend de hoofdrol opeisen, is het zanger Erik Tordsson die de aandacht naar zich toetrekt. Tordsson heeft een redelijk hoge stem, maar komt zeker ook in de wat lagere regionen goed vooruit.  Waar ‘The Sentinel’ vooral swingt, is de tweede track ‘Rebirth’ vooral een lekkere beuker. Mede door de koortjes ligt het nummer lekker in het gehoor. Het middenstuk is geïnspireerd door bands als Iron Maiden met de hoofdrol voor fijn galopperende slaggitaren.

In ‘Pandemonium’ en ‘Path Of Dismay’ (geweldig intro!) is viool aan de arrangementen toegevoegd, gespeeld door de relatief onbekende Maria Grigoryeva. Erg origineel is dat natuurlijk niet, maar de partijen passen mooi in de composities. ‘Pandemonium’ ontwikkelt zich in het refrein tot een meezinger eerste klas. Direct erna word je echter als luisteraar volkomen op het verkeerde been gezet door een jazz achtig intermezzo dat weer snel gevolg wordt door een beukende metalbeat. Het geeft maar aan hoe afwisselend de tracks zijn.

Het hoogtepunt van het album zit in het staartje ervan: het lange, bijna acht minuten durende ‘Desert Of The Real’. All Things Fallen neemt je mee op een reisje langs spannend opgebouwde stukken, epische toetsen- en gitaarpartijen en massale koren. Die basis wordt overgoten met een plens melancholie en een trits heerlijke gitaarsolo’s. Het afsluitende ‘Shadow Way’ komt na al dat geweld een klein beetje als mosterd na de maaltijd, als is het op zichzelf ook een uitstekend nummer.

De productie van Dennis Koehne (Moonspell, Sodom, Exumer) is prima in orde, vol, gelaagd en erg open. Op instrumentaal vlak gebeurt er veel, als luisteraar is dat echter allemaal goed te volgen. Liefhebbers van bands als Ayreon, Seventh Wonder, Kamelot en Darkwater zullen dit album zeker waarderen. Ook als Pain Of Salvation fan is dit album leuk, al was het alleen al om te horen hoe veelzijdig drummer Leo Margarit eigenlijk is.