Maar ik ben het er wel mee eens!
Het is moeilijk om dat uit te leggen, maar er zijn zoveel raakvlakken met Darkthrone, vooral als het gaat om het helemaal niks aantrekken van stromingen of iets dergelijks. Op ‘A Blaze In The Northern Sky’ bestond de helft van hun muziek nog uit death metal riffs die tot black metal, voor zover dat toen al bestond, zijn omgebouwd. Eigenlijk doen wij dat ook. Die simpele, banale riffs en ideeën zetten we om in iets anders. Het grote verschil is wel dat Darkthrone altijd uit hele goede muzikanten heeft bestaan. Luister maar eens naar hoeveel technischer ‘Soulside Journey’ is. Wij zijn enorm gegroeid, en ik durf het dan ook bijna niet meer te zeggen, maar technisch zijn wij niet zo goed. We zijn begonnen als een jamband. De evolutie die we hebben doorgemaakt, is dat we onze beperkingen als muzikanten positief zijn gaan benutten. Eigenlijk zijn we niet zo goed, maar we proberen het op een andere manier te doen. We doen niets na, maar we doen het op onze eigen manier. Uiteindelijk is het camoufleren van onze onkunde een beetje een stijl geworden, hahahaha. Dat geldt overigens niet voor onze bassist, die technisch heel goed is.

Die stijl kan ik waarderen! Hulde voor wat jullie drummer, Nieke, doet op ‘Slonk’. De subtiele variaties in tempo zijn machtig mooi.
Onze drummer heeft een tijdje in het zelfde huis gewoond als een jazzdrummer. In de periode van onze eerste plaat kwam die jazzdrummer wel vaker naar onze shows. Als hij het niet goed gevonden zou hebben, had hij het wel eerlijk gezegd, maar hij was juist heel erg lovend over de originele ideeën die onze drummer heeft. “Misschien weet hij het niet, maar hij doet supertoffe dingen.”

Nieke heeft geen les gevolgd en doet technisch niet de ‘juiste’ dingen, maar hij probeert te creëren. Dat is heel tof, zeker tijdens repetities. We zijn nog steeds dezelfde vier gasten als in het begin. Natuurlijk kunnen we een betere zanger vinden, of een betere drummer, maar dat willen we niet. We zijn vier vrienden die samen muziek maken en om de muzikale beperkingen heen werken. De band als eenheid is voor ons veel belangrijker dan het werken met supertechnische muzikanten. Gaandeweg is zo onze eigen stijl, en een eigen saus, ontstaan.

Complimenten voor de fantastische productie van ‘Slonk’. Hij klinkt heel gelaagd en op dat gebied meen ik dan ook wel een hele grote evolutie te zien. De tijd van ‘inpluggen en spelen maar!’ lijkt toch wel een beetje voorbij.
Toch is het nog altijd zo! Dat is het bizarre. Alle nummers zijn in maximaal twee takes opgenomen. Alles is live opgenomen, met iedereen in zelfde ruimte, inclusief zang (al stond er wel een scherm tussen). Zo hebben we het eigenlijk altijd gedaan. Natuurlijk werken we al een paar jaar samen met de geluidsman, Frederik. Hij is gespecialiseerd in dit soort live opnames, maar hij kent onze sound inmiddels ook heel goed. Hij weet dus elke keer hoe we moeten starten en vervolgens gaat hij vanuit dat vertrekpunt perfectioneren. De hele plaat is in een dag opgenomen: ’s ochtends zetten we alles op, en ’s middags nemen we op. De dag erna hebben we gemixt. That’s it. Het verschilt dus niet zo veel met hoe we onze andere platen hebben opgenomen, afgezien van ‘De Speenzalvinge’, want die hebben we in ons oefenkot opgenomen, met twee microfoons. Ook dat was echter 1 of 2 takes. Het enige dat sindsdien in feite veranderd is, is de apparatuur. We hebben natuurlijk wel geleerd van de sound van de vorige platen. Zo wilden we nu dat de snare drum en vooral ook de bas beter uit de mix zouden komen.

Wat ook wel een grote invloed kan hebben, is dat de mastering nu door iemand anders is gedaan. Onze vorige platen zijn altijd gemasterd in Strype Audio door Tom Kvålsvoll, die ook platen van Dødheimsgard en Darkthrone heeft gedaan. Deze plaat hebben we laten masteren door Greg Chandler in Priory Studios.

Dat klopt wel. Het klinkt allemaal wat organischer, met wat meer laag. Dat vind ik wel fijn. Bij veel metalplaten wordt er behoorlijk veel laag uitgegooid ten behoeve van een heldere sound, maar daar wordt het niet altijd beter van.
Misschien ligt dat eraan dat Tom uit de black metalwereld komt, terwijl Greg een achtergrond heeft in de doomwereld. We spelen in een tuning die meer typisch is voor doom en wellicht kan Greg daar wat beter op anticiperen. We horen van best veel mensen dat ze de sound kunnen waarderen en dat is fijn. Ik ga niet zeggen dat het perfect is zo, maar het benadert wel waar we naartoe willen.

Eigenlijk vind ik het wel grappig dat een meer doomy sound zo goed werkt, want Alkerdeel lijkt per plaat eigenlijk vooral steeds minder doomy te worden. De trage, uitgesponnen passages die we nog konden horen op ‘Morinde’ zijn nu toch echt ver te zoeken.
Het is zeer waar wat je zegt. We wilden oorspronkelijk een midtempo plaat maken met ‘Slonk’. Dat hoor je ook wel in het begin van het eerste nummer, wat ook een van de eerste nummers was die we schreven voor deze plaat. Blijkbaar is het toch wat anders uitgevallen. Op de eerste platen hoor je nog wel grote doom-invloeden terug. Op ‘De Bollaf!’ hoor je Earth terug als invloed. Op ‘Morinde’ hoor je wel de nodige sludge-invloeden, maar ik ben de laatste tijd enorm gepikeerd op sludge. Voor de meeste mensen is sludge iets als Cult Of Luna of Amenra, maar voor ons is dat totaal niet zo. Wij denken bij sludge veel meer aan bands als Iron Monkey of Eyehategod, Meth Drinker, Corrupted. Zo heb ik sludge leren kennen twintig jaar geleden, en ook door iets als ‘Through Silver In Blood’ van Neurosis. Dat lijkt totaal niet op wat Cult Of Luna of Amenra doen, met alle respect voor die bands natuurlijk. Voor mij is dat meer post metal, of postrock met een schreeuwer. Mensen zetten die tag op ons, en wij kunnen ons er totaal niet in vinden. Ik las onlangs een review van de nieuwe plaat en daarin kwam het ook weer langs. Het klopt niet! Eigenlijk zijn we na ‘Morinde’ van dat soort invloeden afgestapt. Dat geldt ook voor stonerachtige dingen, zoals Electric Wizard of zo. Op de eerste platen hoor je dat nog terug maar we hebben het daarna niet meer gedaan omdat we het zodanig beu zijn om in die hoek te belanden. En toch worden we telkens in die hoek gezet. Ik zeg niet dat we bewust doom aan het weren zijn, maar elke keer als we aan zoiets beginnen, vinden we er niet veel aan. Misschien is dat een contrareactie en waren we toen te veel beïnvloed door dat soort zaken. Wie weet komt het ook wel een keer terug. Dat kan best, want Iron Monkey en Meth Drinker vind ik echt enorm goed, maar nu komt het niet in ons op om dat te doen. Misschien hoor je dat soort invloeden meer terug in de sound dan in de nummers die we schrijven. Als we richting doom gaan, dan zou ik liever iets meer in de richting van Burning Witch gaan, maar om nou te blijven hangen in van die typische dingen die alle Southern Lord en Hydra Head nalopers doen… Maar goed, misschien zijn wij wel gewoon Darkthrone nalopers en vinden we dat minder erg.

Hokjes, hokjes, hokjes…
Er zijn ook mensen die beweren dat de nieuwe platen meer black metal aan het worden zijn, maar dat vind ik ook niet helemaal correct. Zoals ik net al zei: black metal is veel meer dan Noorse black metal. Vergeet bijvoorbeeld de Griekse en de Italiaanse scene niet. Denk ook aan oude Samael of Alastis. Dat is totaal anders, met ook veel meer een nadruk op trage stukken. Ik wil niet zeggen dat het een stokpaardje van me is, maar het is wel heel belangrijk om te benadrukken dat die visie van wat nou precies black metal is vaak totaal verkeerd wordt uitgelegd. Ik bedoel dat niet in termen van ideologie. Ik bedoel niet de hele discussie of black metal satanisch moet zijn. Dat is voor ons totaal niet relevant. Muzikaal gezien is het genre echter veel meer dan ‘Norsecore’, of de IJslandse scene of zo. Misschien wel een grappige anekdote: we wilden onze plaat promoten op het welbekende Youtube-kanaal Black Metal Promotions. Uiteindelijk kregen we terug dat die gast het niet vond passen en dat het zijn ding niet was. De helft van de bands die je daar hoort heeft van die stomme gothic keyboards in hun sound… dat vat ik dan niet. Dat is dan wel black metal of zo?

Tja, dat lijkt allemaal vooral heel erg trendgevoelig.
Misschien heeft het ook gewoon wel iets met leeftijd dat maken dat je toch blijft plakken aan de sound waarmee je bent opgegroeid en begin ik gewoon een boomer te worden, hahaha.

Het is ook gewoon niet meer bij te houden! Er komen ontzettend veel platen uit. Heel veel daarvan zijn ontzettend competent uitgevoerd, maar ze doen me helemaal niets.
Mee eens. Ik had dat op een gegeven moment ook met de hele IJslandse scene. De eerste twee minuten van de eerste plaat van Misϸyrming… fenomenaal! De rest ging het ene oor in, het andere oor uit. Dat heb ik met veel nieuwere bands. Er zijn wel voorbeelden van hele goede bands, dus het kan wel. Ik vind de laatste plaat van Ominous Resurrection, ‘Judgement’, bijvoorbeeld heel gaaf, ondanks de spuuglelijke hoes. De riffs moeten blijven hangen! Mories van Gnaw Their Tongues hamert daar ook altijd op, en hij heeft gelijk. De riffs, de sfeer en de melodie moeten blijven plakken. Misschien is het dat wij uit de Iron Maiden generatie zijn, dat het belangrijk is dat het blijft plakken, en dat jongere gasten uit die bands dat minder hebben omdat ze uit andere scenes komen. Dat weet ik niet. Ik ben aan het gissen.

Laten we het eens hebben over de teksten op ‘Slonk’. Het lijken zeer zeker niet de typische Satanische teksten waarover we het net al even kort hadden. De teksten van Alkerdeel gaan een heel andere kant op. De combinatie van teksten en artwork roept volledig andere associaties op dan bijvoorbeeld Dark Funeral of zo.
Echt? Dat had ik geprobeerd, hahaha!

Ow… nou ja, jammer dan, hahaha. Ik vind het moeilijk om te teksten te plaatsen. Ze zijn best abstract. De combinatie van teksten en artwork, met alle dieren die langskomen, roept bij mij wel een sfeer op van fabels.
Dat klopt, en dat is vooral een voortzetting van de vorige plaat, ‘Lede’. Toen zat ik heel erg in die sfeer, zeker met de comic op de hoes van dat album, die een nogal De La Fontaine-achtig gevoel opriep. Sowieso ben ik altijd wel door dieren gefascineerd geweest. Sinds ons vorige interview ben ik verhuisd van de stad naar het platteland, in een heuvelachtige streek redelijk dicht bij Frankrijk. Ik word dus opeens weer omgeven door dieren, vooral hazen en fazanten. Die hebben dus een supergrote invloed op mij. Misschien verklaart dat ook wel waarom ik naar die Nordvis releases aan het luisteren ben.

Dat verklaart op zich een deel van het artwork, maar… ik ga proberen om in mensentaal uit te leggen wat de link met de teksten is. Daarvoor zal ik wel heel veel zijsprongen moeten maken. Laat ik beginnen door te zeggen dat we mensen heel graag op het verkeerde been zetten. Ik vermoed dat als iemand denkt dat hij iets van ons vat… beelden, muzikaal, de teksten, hoewel we daarvan tot nu toe weinig gepubliceerd hebben, dat de kans dan heel groot is dat hij ernaast zit, omdat het heel tof is om de dingen tussen de regels, en op de achtergrond, te herkennen. Natuurlijk is alles echter zodanig cryptisch dat het heel moeilijk is. Ik besef dat wel, maar tegelijkertijd maakt dat het vooral heel erg leuk, want we doen het voor onszelf. De hele band is in feite ons eigen entertainment. Het is niet zo dat we de luisteraar bewust op het verkeerde been zetten, maar we willen kijken hoe ver we er zelf mee kunnen gaan. Het is ook de eerste keer dat ik zoveel tijd in de teksten heb gestoken, dus het was ook wel een oefening voor mezelf om te zien of ik het zo effectief kon uitschrijven. Dat is dus wel belangrijk om te weten. Soms zit er een andere betekenis achter wat je ziet, of soms kan het net de vrijheid geven om er een eigen betekenis aan te geven.

Een eerste zijsprong gaat over de abstracte symbolen die je ziet in het artwork. Ik ben grafisch vormgever, maar de laatste paar jaar ben ik teruggegaan naar de oude grafiek, of graveerkunst: houtsneden, etsen. In de eerste instantie wilde ik leren zeefdrukken, zodat ik zelf de bandshirts en speciale releases kon drukken, maar tijdens die opleiding leerde ik de andere technieken ook. Uiteindelijk vond ik dat veel toffer dan het zeefdrukken zelf. Nu ga ik een saaie uitleg geven van een aantal grafiektechnieken, maar ik ga tot mijn punt komen. Bij zeefdrukken wordt gebruik gemaakt van een lichtgevoelige emulsie. Die breng je aan op de zeef, die je daarna blootstelt aan licht en vervolgens uitwast. Daarna kun je beginnen met drukken. Voor etsen gebruik je een koperplaat. Ook daarop breng je een emulsie aan. Je krast in de emulsie, stelt de hele plaat bloot aan een zuur, en je kunt drukken. Er is ook een techniek genaamd fotopolymeer. Ook daarbij maak je gebruik van een koperplaat, met een lichtgevoelige film. Je stelt dat vervolgens bloot aan licht. Net als bij zeefdrukken geldt dat je bepaalde vlakken en lijnen bedekt en dus niet blootstelt aan licht.

Nou, om al die technieken te oefenen, had ik tekeningen nodig, en die had ik niet. Dat was heel moeilijk, want hoewel ik veel teken voor Alkerdeel, heb ik ook gewoon een dagjob en zo. Daarom was ik op zoek naar een manier om snel veel tekeningen te kunnen maken.

Tegelijkertijd, ander sprongetje, wist ik van het bestaan van de Enochian key. Dat is een taal die is ontstaan ergens in de Middeleeuwen, tegelijkertijd met de opkomst van de alchemie. Het schrift lijkt een beetje op Hebreeuws. Aan ieder letterteken is ook een numerieke waarde verbonden, en een kleur, een chemisch element, evenals de mystieke elementen aarde, vuur, lucht en water.

Ik heb die afzonderlijke letters abstract gemaakt en op een grid geplaatst. Dat zie je terug op de cover van de plaat. Door de letters strategisch op dat grid te plaatsen, kan ik woorden vormen, en die vormen dan weer een beeld. Dat heb ik gebruikt om al die tekeningen te creëren voor mijn grafiektechnieken. Aangezien die letters ook een kleur en een numerieke waarde hebben, kon ik ze gebruiken om er nog veel meer mee te doen. Voor de A, die een numerieke waarde van 20 heeft, koos ik er dan voor om die bijvoorbeeld 20 seconden te belichten, of om die een dikte van 2 cm te geven, en gaf ik die letter de kleur groen. Op die manier kon ik dus op basis van woorden heel snel tot allerlei verschillende abstracte tekeningen komen.

De vier nummers op ‘Slonk’ hebben de namen van de vier elementen. Ieder symbool in het artwork is een simpelere uitwerking daarvan op het grid. De dieren corresponderen met de elementen. De fazant vliegt, de haas loopt over de aarde. De kever is een bombardeerkever, van het vuur. Uiteindelijk hangen die abstracte beelden, de dieren en de teksten dus met elkaar samen, maar als het over de teksten gaat, en over de titels, dan speelt mee dat ze ook meerdere betekenissen hebben. Bijvoorbeeld: het openingsnummer heet ‘Vier’, zoals het cijfer. Bij ons in Vlaanderen is dat echter ook dialect voor ‘vuur’. Als iemand een sigaret wil, dan steek je gewoon vier vingers in de lucht. Maar het kan ook ‘vieren’ zijn. In de teksten speel ik daarmee. Althans, dat geldt voor sommige teksten. Het kan ook zijn dat ik een bepaald beeld heb, zoals bij ‘Zop’. Het beeld is dat van een kikker, maar eigenlijk gaat de tekst over een haas. Mijn grootvader was een jager. Soms hingen er bij hem dode hazen te drogen. De tekst beschrijft het bloed dat uit die dode haas drupt en vanaf de neus van het dier tot in de grond dringt. Dit is natuurlijk een hele letterlijke uitleg, maar er zijn heel veel verschillende invalshoeken in de teksten en daar speel ik mee, soms ook grammaticaal.

Daarnaast zitten er heel veel easter eggs in de plaat. Zo is de foto bij het nummer ‘Trok’ hebben we gekozen omdat hij ons doet denken aan de hoes van de eerste plaat van Borknagar. Op de laatste foto zie je een BMW voor ons repetitiehok staan. Die staat er normaal niet, maar we wilden die er wel bij hebben omdat het ons doet denken aan die Corvette die Ulver ooit in een bandfoto gebruikte. Dat soort verwijzingen vind je ook terug in de muziek.

Ken je de term synesthesie? Het overkruisen van zintuigelijke informatie, zodat je bijvoorbeeld kleuren kunt proeven, of geluiden kunt zien. Op een of andere manier moet ik eraan denken als je het zo beschrijft, omdat je op deze manier beeld, geluid, woord, etcetera met elkaar aan het verbinden bent. Dat kun je ook wel weer verbinden met de term ‘psychedelisch’ (daar gaan we weer, hahaha) want synesthesie kan voorkomen bij gebruik van drugs als LSD.
Ik ben blij dat je dit zegt, want nu heb ik eindelijk een woord dat ik kan gebruiken hiervoor. Ik denk dat het wel klopt om het zo te beschrijven.

Het doet me ook wel een beetje denken aan iets waarover ik het had met die gast van Bardo Methodology. In dat interview gaat het op een gegeven moment over surrealisme. Hij vroeg ernaar omdat hij niet zo vertrouwd was met het zogenaamde Belgische surrealisme. Op een bepaald moment hebben we het over Magritte, die in zijn werk juist een heel andere betekenis gaf aan op zich heel herkenbare symbolen. Eigenlijk komen we er achteraf, in gesprek met mensen, achter dat we iets dergelijks aan het doen zijn. Dat is helemaal niet bewust, maar kennelijk fascineert het ons zodanig dat we het ook met de muziek doen. Dan komen we ook wel terug bij een van de vorige vragen, want we hadden het al over het net even anders spelen van een bepaald soort riffs. Het komt overal terug dat we alles net anders aanpakken. Je hebt psychedelica zoals bijvoorbeeld Oranssi Pazuzu doet. Dat is een hele toffe band, maar persoonlijk vind ik het een veel minder interessante vorm van psychedelica omdat het zo direct is.

Mee eens, en dan kom je toch altijd weer terug uit bij Darkthrone. In zekere zin is hun muziek ook psychedelisch. Tegelijkertijd omschrijf ik hen altijd als een soort mislukte punkband, omdat ze eenvoudige, directe muziek proberen te maken die veel te muzikaal is om enkel dat te zijn. Het is niet wat het lijkt.
Neem iets als ‘Transilvanian Hunger’. Die plaat wordt vaak als primitief beschreven, maar bij ‘primitief’ moet ik eerder denken aan iets als ‘Forest Poetry’ van Ildjarn. De sound van ‘Transilvanian Hunger’ mag dan wel heel necro zijn, maar als je de plaat ontleedt, ontdek je echt supermooie melodieën, die soms zelfs aan klassieke muziek doen denken.

De eerste keer dat ik Darkthrone hoorde, zal ik een jaar of 14 zijn geweest. Ik kende het hele genre toen nog niet. Ik had My Dying Bride wel al gehoord, wat ik heel gaaf vond, en Deicide en Cannibal Corpse, maar dat vond ik te plat. Er was een vriend van me, die naar Smashing Pumpkins luisterde, en zijn broer had een vriendinnetje, wiens broer me een tape gaf, omdat hij had gehoord dat ik naar My Dying Bride luisterde. Dat was dus een tape met Darkthrone. Mijn eerste gedachte was precies wat jij zei: ‘fuck, dat is een satanische punkband.’

Normaal gesproken vraag ik in dit stadium van een interview iets over toekomstplannen, live shows, etctera, maar dat is een beetje lastig. Ik kan mij voorstellen dat jullie de plaat willen promoten en willen spelen. Hoe nu verder?
Op dit moment mogen we zelfs niet eens repeteren. Vroeger woonden we dicht bij elkaar, maar inmiddels zijn we allemaal aan het uitzwerven. Dat maakt het moeilijker om bij elkaar te komen. Wat we gelukkig wel kunnen doen, is naar het repetitiekot komen en daar aan de vuurkorf zitten, zodat we in ieder geval samen zijn. De drummer en de gitarist zitten in elkaars ‘bubble’, dus zij mogen samen repeteren, maar als band hebben we niet meer gerepeteerd sinds oktober, november. We hebben de nummers van de plaat lange tijd samengespeeld, dus tijdens de opnames zat het materiaal er heel goed in, maar dat is nu zo lang geleden dat we alles eerst weer zullen moeten instuderen wanneer we weer kunnen beginnen. Ik ben de teksten in ieder geval al lang weer vergeten, dus ik kan zo’n beetje opnieuw beginnen met memoriseren.

Het is natuurlijk jammer dat we de plaat niet kunnen promoten met live shows, maar ik ben blij dat de plaat uit is en dat er zoveel reactie op komt. Er zijn ook veel releases die heel lang worden uitgesteld momenteel. Ik hoop dat er in de late lente toch wel iets mogelijk gaat zijn. Natuurlijk is het niet ons beroep. Het gaat eerder om de fun van het spelen. We zijn ook volwassen. Als puber heb je geen andere verantwoordelijkheden. Dat is wel anders voor ons. We kunnen het dus wel relativeren. Het is jammer dat we niet kunnen spelen, maar het is ook niet het einde van de wereld. Het leven gaat door en wat dat betreft speelt er al genoeg tijdens deze pandemie. Er is al zoveel onzekerheid. Het is iedereen goed gelukt om daar fris en monter onder te blijven, maar als je je dan ook nog druk moet gaan maken om een plaat, dan is het hek van de dam. We bekijken het van dag tot dag en proberen het niet erger te maken dan het is.