Ik maak een diepe, hele diepe buiging voor Alice Cooper. Nog dieper als bij de release van zijn vorige album ‘Detroit Stories‘. De man is niet te stoppen, ook al heeft hij in februari van dit jaar 75 (!) kaarsjes mogen uitblazen. Kort na een lucratieve tour met
zijn hobbyband de Hollywood Vampires ligt er gewoon weer een nieuw soloalbum in de winkels en is Cooper alweer op pad met zijn soloband als opener van de Mötley Crüe/Def Leppard toer in Amerika.

Anders dan zijn vorige albums is op ‘Road’ (nee, ik ga echt niet tellen hoeveel albums Cooper gemaakt heeft –
zijn eerste verscheen in 1969!) deze keer zijn gehele toerband te horen. Normaal gesproken werkt Ome Alice met de beste studiomuzikanten en hipste popsterren van het moment. Gelukkig mogen nu de gasten die in de meeste gevallen al jaren met Cooper op het podium staan ook op vinyl en CD schitteren. En dus horen we Tommy Henriksen, Nita Strauss en Ryan Roxie op gitaar, Chuck Garric op bas en Glen Sobel op drums. Ook de
(tijdelijk) teruggekeerde snarenplukker Kane Roberts is als gast op ‘Road’ te horen.

Het album heeft het leven van een rockband op toernee als centraal thema en opent met het sterkste Alice Cooper nummer in jaren: ‘I’m Alice’. Een track die alles in zich heeft om iemand die Cooper niet kent (bestaan die mensen?) in één keer bij de les te krijgen. Een perfecte opener voor alle Alice Cooper concerten die nog
gaan komen.

Tracks die verder opvallen zijn ‘Big Boots’ (dat volgens mij gewoon ‘Big Boobs’ zou moeten heten en als zodanig
een mooie tegenhanger is voor Rammstein’s ‘Dicke Titten’) en ‘Road Rats Forever’ dat eigenlijk een cover is van
Alice zelf, want het verscheen in 1977 al eens als ‘Road Rats’ op het zwaar ondergewaardeerde ‘Lace And
Whiskey’ album. Het past natuurlijk prima in het thema van ‘Road’ en kreeg daarom een frisse opknapbeurt.

Met ‘Baby Please Don’t Go’ staat er ook weer een ballad op het album voor de fans van knuffelrock. ‘Magic Bus’ is uiteraard een cover van The Who, dat Alice al regelmatig met de Hollywood Vampires speelde. Legendarische producent Bob Ezrin (Alice, Pink Floyd, KISS, Aerosmith, Deep Purple, etc), inmiddels ook alweer 74, gaf ‘Road’ weer een gedegen, maar toch modern geluid mee. Vooral de drums en de koortjes klinken fantastisch. De gitaren zitten me wat te ver achterin de mix voor mijn smaak, maar dat mag de pret verder niet drukken.

‘Road’ is een leuke aanvulling op de Alice Cooper discografie en alleen al om die reden zal het album aan mijn collectie worden toegevoegd. Je kunt maar beter compleet zijn, nietwaar? Een legendarisch album als ‘Killer’ (1971), ‘Billion Dollar Babies’ (1973) of ‘Goes To Hell’ (1976) is ‘Road’ echter geenszins. Dat Alice soms in herhalingen valt (er zitten hier en daar wat wel erg bekende riffjes verstopt) is hem van harte vergeven. Kom maar weer snel naar de 013, Alice. En vergeet dan niet ‘Halo Of Flies’ op de setlist te zetten.