Graham Bonnet mag met zijn ruim zeventig levensjaren met recht een veteraan in het wereldje van de hardrock genoemd worden. Rainbow, Michael Schenker Group en Alcatrazz zijn de meest bekende bands waar hij, meestal kort, deel van uitmaakte. In 2020 wordt Alcatrazz weer nieuw leven ingeblazen na meerdere tours waarbij het oude materiaal vertolkt werd. Ondergetekende mocht hier getuige van zijn in het piepkleine Manifesto te Hoorn, wat een feest!

Na het in 1986 (!) verschenen ‘Dangerous Games’ volgt er nu dus nieuw plaatwerk met de naam ‘Born Innocent’, en als opvolger van onder andere Yngwie Malmsteen en Steve Vai op gitaar werd ‘Shredlord’ Joe Stump aangetrokken. Op bas keert Jimmy Shea weer terug achter de tralies en neemt hij de plek in van Bonnet’s echtgenote Beth-Ami Heavenstone. Hopelijk is dat allemaal in goede harmonie afgewikkeld. Toestenist Jimmy Waldo was een paar jaar terug alweer het gevangeniseiland opgestapt. Als je de begeleidende bio bij dit album leest, gaat je geest overigens dwalen. Bijvoorbeeld met onderstaand fictief gesprek:

Bonnet; ‘Hey Joe, welkom bij Alcatrazz!”

Stump; “Dank je Graham, ik ben er erg blij mee en trots op”. “Ik kan niet wachten om het nieuwe album op te gaan nemen!”.

Bonnet; “Eh, Joe, daar moest ik het nog even met je over hebben… er doen nog zes andere gitaristen mee op die schijf”.

Stump; “Oh, oké…”

Tja, dan is Rock & Roll ook maar gewoon business. Naast al het ingevlogen gitaargeweld bast Riot’s Don van Stavern ook nog zes nummers mee, Shea’s rol is dus ook beperkt. Bonnet wist hiernaast Steve Vai te verleiden een song af te staan in de vorm van het swingende en overtuigende ‘Dirty Like The City’.

Dit come-back album duurt maar liefst dertien nummers lang. Het grijpt direct terug naar het debuut ‘No Parole From Rock And Roll’. Op opener ‘Born Innocent’ wordt het gaspedaal meteen flink ingetrapt en maakt Chris Impellitteri zijn opwachting. Da’s nog eens een opener zoals ik die lang niet gehoord heb. In het rappe ‘Finn McCool’ is er ruimte gemaakt voor de Japanner Nozomu Wakai en ook hier weer gitaarwerk van de hoogste smulcategorie. Tekstueel heeft Bonnet nog steeds het een en ander te melden. Zo besteed hij aandacht aan een oude Eskimo gewoonte in het gave ‘Polar Bear’ en haalt hij de Great London Fire aan in ‘London 1666’. Ja, een goed stukje tekst kun je nog wel aan deze oude vos overlaten. Vocaal blijft Bonnet ook recht overeind. Of hij dit live ook waar kan maken moeten we dan maar weer afwachten. De geplande tour in het najaar is in ieder geval al geslachtofferd ten faveure van Corona. Verder vinden we verder ook Bob Kulick (RIP) nog terug in ‘I Am The King’ en mag de Italiaanse gitaarheld Dario Mollo op ‘Something That I Am Missing’ en ‘Warth Lane’ zijn kunsten laten horen. Zelfs Annihilator’s Jeff Waters horen we terug in ‘Paper Flags’. Stump mag op vijf tracks zijn kunsten laten horen en verweert zich dapper en overtuigend.

Met ‘Born Innocent’ kunnen liefhebbers van melodieuze hardrock met een licht klassieke inval sinds jaren weer eens een overtuigend album in huis halen, want na dertien nummer is de eindconclusie dat er op ‘Born Innocent’ gewoon geen slecht nummers zijn terug te vinden. Niet echt wonderbaarlijk natuurlijk, want door op uitgekiende wijze zijn enorme netwerk in te zetten is hij er in geslaagd deze release te voorzien van allerlei mooie toeters en bellen. Je zou bijna vergeten om de twee constante factoren, toetsenist Jimmy Waldo en drummer Marc Benquechea, op dit album te vernoemen. Ze sneeuwen een beetje onder in al dit bekende namen geweld, maar ook zij laten zich van hun beste kant horen. De logische conclusie: geweldig!