Als er nu dit jaar één album is  waarmee je al voor de releasedatum werd doodgeklopt, is het wel deze ‘Melinoë’ van Akhlys. De opvolger van het nu al legendarische ‘The Dreaming I’ werd bijna letterlijk door iedereen besnuffeld en besproken. Lag dat aan de verwachtingen, die bij elk werk van meester Naas Alcameth meer en meer de hoogte in schijnen te gaan? Waarschijnlijk. Er kan zo goed als niets toegevoegd worden aan hetgeen reeds gezegd en geschreven is over deze release: liefhebbers hebben het album al lang besteld en diegenen die het niet kenden of twijfelden, hebben hun oordeel gevormd na het onnavolgbare bombardement aan meningen vooraf.

‘Melinoë’ is inderdaad verstikkend, chaotisch, bedrukkend, mysterieus en gekmakend. Naas borduurt rustig verder op z’n vorige meesterwerk met Akhlys. De benauwde sfeer op dit vijfkoppige monster wens je zelfs niet in je ergste nachtmerrie te ervaren. Die nachtmerrie zou dan uitgroeien tot iets wat je ‘Melinoë’ zou noemen. De ambient stukken zijn spookachtig, wegen een ton en nét nu ik dit schrijf vind ik ook een puntje van kritiek. ‘Succubare’, het middelste van de vijf songs verstoort de flow van het album, waardoor je het even moet loslaten. Het interlude pakt zomaar zes minuten muziek af, die ingevuld hadden kunnen worden met andere Alcameth-genialiteiten. Heel storend is het evenwel niet, want wat overblijft is wel degelijk topmateriaal. Een soundtrack van veertig minuten voor de meest gestoorde film ooit.

‘Melinoë’ klinkt ook eerder Europees dan Amerikaans. Als ik al vergelijkingen zou moeten bovenhalen, zou ik refereren naar de Franse albums ‘IV Arrow In Heart’ van Aosoth, ‘De Praestigiis Angelorum’ van VI of iets van Blut Aus Nord (Memoria Vetusta II en 777 – Sect(s) om te beginnen), maar ook ‘Law Of Seven Deaths’, dezelfde vibe, maar productiegewijs net iets minder, en ‘Dominion In Polarity’ (dat wel primitiever klinkt) van respectievelijk Akrotheism en Apognosis uit Griekenland zijn dingen waar je je aan vast kan houden.

De hoes is ook een minder harde, doch meer verontrustende versie van die van het vorige album. Het verrassende/verbluffende van ‘The Dreaming I’ is wel wat weg, maar ‘Melinoë’ haalt zo goed als hetzelfde niveau en blaast je evengoed omver! Naas levert voor de zoveelste keer, waardoor we dit allemaal als vanzelfsprekend gaan beschouwen, maar laten we dat niet doen: koester dit album, want het zal niet elke keer prijs zijn, al zullen we dat wel verwachten, maar voor de moment Akhlys = Excellys!