Het is 2019 en dus is het, zoals elke drie jaar, tijd voor een nieuw album van Airbourne! Er is één wissel van de wacht: David Roads heeft het plectrum overgegeven aan Matt Harrison en alhoewel “Harri” op het podium al heeft laten zien dat hij zijn sporen heeft verdiend is een studioalbum schrijven een heel ander verhaal.

Airbourne is in een relatief korte tijd uitgegroeid tot een favoriet op festivals en dat is terecht: ze zetten een lekkere bak rock ‘n roll neer en maken van elk optreden een feest waar iedereen los kan gaan. En die sfeer hebben ze op ‘Boneshaker’ heel fijn weten vast te leggen. Geen gezever of ander moeilijk gedoe, gewoon met zijn vieren de studio in en speuluh! En zo ontstaan er vette baslijnen, retestrak drumwerk en uiteraard veel sappige gitaarsolo’s. Onder begeleiding van de kenmerkende vocalen van O’Keeffe wordt met deze formule de ene na de andere groovende track door de speakers geblazen, en alle delen van elk van deze tracks vloeien heel dynamisch in elkaar over.

Hierdoor wordt het album een aaneenschakeling van rock ‘n roll anthems. Tien smerige, groezelige nummers die je na het beluisteren dwingen om heel snel te gaan douchen of anders… Vandaar dat ik hier ondertussen met rimpelige watervingers zit, want na achttien keer douchen op één dag is dat ook niet echt gezond meer. Komt Airbourne met iets nieuws? Nee, dat niet, maar ze doen waar ze goed in zijn en doen dat met bravoure. ‘Boneshaker’ zal goed aanslaan bij de mensen die reeds Airbourne fan zijn, maar het heeft ook zeker potentie om nieuwe zieltjes te winnen.