Bijna twintig jaar geleden leerden we AHAB kennen en sindsdien hebben zij zich ontwikkeld als een interessante funeral doom metal band met een eigen stijl. De zware doomgordijnen laten net nog voldoende licht en lucht binnen om de extreemste passages te doen verteren. Telkens heeft men een lijvig avonturenverhaal uit het verleden als leidraad voor de teksten. Ditmaal werd het Jules Verne’s boek ’20,000 mijlen onder de zee’ grondig doorgenomen vooraleer zelf enige muzikale actie te ondernemen.

Het vorige album ‘The Boats Of The Glenn Carrig’ ligt intussen al acht jaar achter ons. Het was wachten op nieuwe inspiratie, terwijl de bandleden aan gezinsuitbreiding deden en de tijd namen om alles op natuurlijke wijze te laten ontplooien. Daniel Droste en Christian Hector vormen nog steeds de spil van de band, De Nautik doom masters presenteren zeven lange zeevaardige composities om de emoties van het boek te vertegenwoordigen.

Dat begint al meteen met een verrassing, want ‘Prof Arronax’ Descent Into The Vast Oceans’ trekt brutaal van leer met blastbeats en verwoestende schreeuwzang. Eh… is dit AHAB? Blijkt dat gastzanger Chris Noir van Ultha hier een vocale gastbijdrage doet en die man komt natuurlijk uit de black metal scene. Maar spoedig horen we ook de vertrouwde grunts van Daniel Droste en na enkele minuten wordt dit zelfs een verstilde track met waardig gezongen cleane zang en mooie melodieuze solo’s van een zwervende gitaar. Dit album blijkt meer cleane zang te hebben dan de voorgaande, maar er heerst een prettige dynamiek tussen lage grunts en serene cleane zang. In het tweede nummer ‘Colossus Of The Liquid Graves’ hanteert men stotende riffs en ook weer contrasterende zang, zodat dit niet alleen een trein der traagheid is. ‘Mobilis In Mobili’ is zelfs al uitgegroeid tot mijn favoriete track, vanwege ingetogen stukken, een zekere verhevenheid en bezwerende passages. Er valt veel te ontdekken op ‘The Coral Tombs’. Meer dan een uur zware doom in nog vier resterende lange nummers van tien tot twaalf minuten lang. Voor sommige luisteraars zal het een tikkeltje eentonig worden soms, maar liefhebbers van het genre hebben hier zeker wel kwaliteit in huis te halen. In het laatste nummer ‘Mælstrom’ heeft men Greg Chandler van Esoteric weten te strikken voor intense schreeuwpartijen vol wanhoop en dat kruidt opnieuw dit rustig opgebouwde nummer op een speciale manier. Wij laven ons aan de hartverwarmende gitaar leads die doorheen de zompige doom blijven weerklinken en kunnen besluiten dat AHAB er weer een bewonderenswaardige, beklemmende soundtrack van gemaakt heeft.