Bij Agrypnie ben je altijd verzekerd van een avontuurlijke muzikale reis. De basis blijft snoeiharde black metal, maar sinds het begin voegde men er tal van genrevreemde elementen aan toe zodat je zwevende ambient passages kan aantreffen en ook de repetitieve meeslependheid van post metal (nog voor die term gebruikt werd). Agrypnie is de speeltuin van zanger en multi-instrumentalist Torsten. Hij heeft eveneens veel in de pap te brokken bij die andere Duitse post black metal band Nocte Obducta. Ook zij maakten een periode mee van uitwaaierende lichtjes ruimtelijke muziek die eerder knipoogde naar Pink Floyd dan naar de zwartgeblakerde broeders in Noorwegen.

Maar vrees niet, dit inmiddels zesde studioalbum van deze band klinkt snoeihard. ‘Metamorphosis’ is een nieuwe start bij AOP Records en introduceert drummer Flo die zorgt voor het beste drumgeluid ooit (in het begin werkte men met een drummachine). Met Marc op bas is dit tegenwoordig een trio. Tussen een klassiek klinkende intro en outro van atmosferische aard, vinden we negen lange composities die de nodige breaks en sfeerwendingen inhouden. De charme ligt in het aandachtig volgen van deze nuances in de muziek – zeker bij ‘Am Ende Der Welt’ dat uit twee delen bestaat en het elf minuten durende ‘Skulptur Aus Eis’ dat beelden oproept van IJslandse zwarte stranden met immer veranderende blokken ijs. Het is boeiend om de achterliggende melodieën te volgen, ook al geeft men ogenschijnlijk gas. En telkens is er wel een moment om diep adem te halen, wanneer men gas terugneemt voor tokkelende of zwevende passages.

Agrypnie geselt en zalft, want ook al zijn er sierlijke momenten, het is de vertwijfeling die overheerst. Met name in de verschroeiende zang van Torsten weerklinkt onverminderd wanhoop en gaapt de afgrond akelig nabij. Zijn hese vermoeide stem heeft nog de meeste raakvlakken met JJ van Harakiri For The Sky en meermaals realiseerden we ons dat ook de muziek er in feite behoorlijk wat mee gemeen heeft. Enkel in het al eerder vermelde ‘Skulptur Aus Eis’ komt even een zweem van cleane zang opduiken. Daar horen we de gastbijdrage van C.S.R. van Schammasch. Hij is niet de enige gast achter de microfoon, want in ‘3327’ horen we Steffen Bettenheimer van The Cold Room, in ‘Am Ende Der Welt – Teil 2’ is dat Travos van Thormesis en in ‘Untergang’ Nachtgarm van Negator. We hadden wel meer variatie verwacht in de zangpartijen door hun bijdragen, maar dat is dan ook het enige puntje kritiek dat we kunnen bedenken voor deze sterke plaat van 70 minuten.