Toen het nieuwe, tweede album van de Costaricaanse band Age of the Wolf op mijn digitale deurmat plofte, zag ik in het begeleidend schrijven een aantal bekende namen. Niet dat ik zo’n kenner van de Costaricaanse metalscene ben, verre van dat zelfs. Ik ken maar één andere band uit dat land en toevallig of niet, die band (Crypt Monarch) deelt een aantal leden met Age of the Wolf. Of er in Costa Rica maar een paar mensen zich serieus met metal bezighouden en dat je daarom dezelfde mensen in verschillende bands ziet, geen idee. Het zou zomaar kunnen. Net als Crypt Monarch beweegt Age of the Wolf zich in dezelfde troebele, met sludge, doom en post-metal gevulde vijver, zij het dat bij Age of the Wolf de Sleep verering een stuk minder het geval is. Toch is de invloed van de opper-weedians ook hier goed hoorbaar, maar het is slechts een onderdeel van het totale geluid in plaats van het hoofdbestanddeel.

‘A Pilgrimage to Nowhere’ is vooral veertig minuten onversneden, licht experimentele doom, gemixt met sludgy post-metal en met een riff-dichtheid en intensiteit zoals je die maar zelden tegenkomt. Het album begint vervreemdend met een langzaam richting gehoorgang sluipende baslijn die na een minuutje ontaardt in een monsterriff waarin de zware, beukende baslijnen een epische strijd uitvechten met galmende gitaren en een dreigend gebrul in de beste stoner-doom traditie. Dit komt nog het dichtst bij ‘Holy Mountain’ en ‘Dopesmoker’ al is het slechts een kleine stap naar de goede oude tijden dat Mastodon nog op walvisjacht ging. ‘Thundering Epochs’ gaat vrolijk verder waar opener ‘The Searing Eye’ ophield en voegt daar nog wat virtuoos gitaarwerk aan toe.

Age of the Wolf beukt en shredt onvermoeibaar verder tot ‘Doomhex’, een experimenteler stuk dat lange tijd in vervreemdende dissonante cirkels van galmend semi-akoestisch gitaargetokkel en onverstaanbaar parlando ronddraait om uiteindelijk in ware Yob stijl toch weer het doomterritorium te betreden. Al is het maar om te bevestigen dat deze Costaricanen meer in hun mars hebben dan uitsluitend kolossale, middenrif vernietigende riffs, wordt ‘Doomhex’ gevolgd door een instrumentaal intermezzo, een soort van electropunk meets darkwave nummer van slechts een halve minuut. Het is de opmaat naar de tweede helft van het album waarop blijkt dat de hoge kwaliteit van de Mastodon meets Yob doom metal geen toeval was. Rauw, intens en met een vleugje prog gaat het op weg naar de grote finale, het bijna tien minuten durende ‘The Phantom Electric’. Helaas blijkt, alle goede bedoelingen en zorgvuldige uitwerking ten spijt, dit nummer het minst interessante van ‘A Pilgrimage to Nowhere’. Dat het nummer wegsterft alsof de laatste restjes energie uit de accu’s wegstroomt is wat dat betreft onbedoeld juist gekozen. ‘The Phantom Electric’ voelt als een anticlimax en niet de passende afsluiter van een verrassend sterk doom album.  Een album dat het verdient gehoord te worden, overal dus niet alleen in Costa Rica.