Voor het derde album heeft Aephenemer na ‘Memento Mori’ (2016) en Prokopton’ (2019) de undergroundstatus verlaten en is het viertal getekend door Napalm. Het betreft hier twee dames en twee heren uit het Franse Toulouse die varen onder de vlag symfonische death metal. Dat kan op zich nog alle kanten uit, dus verklaren we ons nader over ‘A Dream Of Wilderness’.

We krijgen te maken met een veelvoud aan diverse indrukken. ‘Land Of Hope’ wekt meteen de indruk dat er iets groots op komst is. Ja, de band komt wel weg met epische synthesizers en een snuif bombast, dat zullen we later nog merken. ‘Antigone’ leert ons dat melodieuze gitaarloopjes op snel tempo meanderen tussen een karrenvracht symfonische arrangementen. De barse knekelstem van zangeres Marion Baskoul wordt de leidraad op dit album, maar af en toe gooit ze er plots een lijntje cleane zang tussen die erg zuiver is en soms naar opera neigt. Wanneer ook in ‘Of Volition’ en ‘Le Radeau De La Méduse’ (dat later ook in een Franse versie voorbijkomt) het jakkerende tempo aanhoudt, kunnen we niet anders dan headbangen.

Er is echter iets ondefinieerbaar aan deze band. Hoewel de zang duidelijk geënt is op extremere metal, zijn de gitaarpartijen (veel twin) telkens van een klaterende neoklassieke aard. Bovendien blijft het geheel erg catchy en opzwepend. We denken zelfs aan het opgewekte karakter van folk metal. Slavische traditionele muziek is dan ook een invloed die men vernoemt. Het geheel klinkt groots, (bijna) overdadig en episch. Zo zou Aephanemer zonder twijfel kunnen aanslaan bij alle metal liefhebbers, want de wispelturige kwinkslag met veel wendingen zal zelfs de progressieve rockfan behagen. Een band om in de gaten te houden!