Aeon Zen is een band die ik qua naam wel eens voorbij heb zien komen maar waar ik nooit echt naar heb geluisterd. De band werd officieel opgericht in 2008 en slechts een jaar later verscheen het debuutalbum ‘A Mind’s Portrait’. Sindsdien staat de albumteller op vijf, waarvan ‘Inveritas’ uit 2019 het laatste wapenfeit was. In september komt het nieuwe werk van de Britten uit, ‘Transversal’, en dat geeft mij mooi de gelegenheid om de band te leren kennen.

Zoals heel veel andere progressive metal bands is Aeon Zen duidelijk geïnspireerd door bands zoals Dream Theater. Je kan dus de nodige technische passages en vreemde maatsoorten verwachten. Toch is het allemaal niet zo klinisch en over-the-top als de muziek die de prog-giganten maken, ze verliezen zichzelf niet in eindeloos gepingel en wedstrijdjes wie zo veel mogelijk noten in een halve seconde kan spelen. Dat is heel fijn want er zijn simpelweg maar een handjevol bands op deze wereld die daarmee weg kunnen komen. De liedjes die de band maakt zijn beter dan het gemiddelde wat ik voorbij zie komen. Zeker uitschieters als ‘III: Chase The Sunrise’, met toffe riffs en puike zang, zijn fraai en blijven goed hangen. Sowieso is het instrumentaal allemaal erg sterk, de heren kunnen uitstekend overweg met hun instrumenten en rennen zichzelf niet voorbij. Ze steken dan ook met kop en schouders boven het gemiddelde uit. De zang vind ik ook best wel goed, Andi Kravljac heeft misschien niet de kwaliteiten van een Tommy Karevik (Kamelot) of Russel Allen (Symphony X) maar toch ook hier wel bovengemiddeld. Zelfs de productie is uitstekend en laat niets te wensen over.

Aeon Zen bewijst met ‘Transversal’ een uitstekende band te zijn. Ze halen dan misschien het niveau van de echte prog-toppers niet, maar ‘Transversal’ is een heel leuk album om af en toe eens op te zetten. Als Aeon Zen een co-headliner zou zijn, of voorprogramma van een grote naam, dan zou ik daar erg blij zijn. Zeker een aanrader om een keert te beluisteren als je ze nog niet kent.