Zou de omgeving, het landschap waarin een band ontstaat, invloed kunnen hebben op het geluid van die band? Het is een intrigerende gedachte en het is verleidelijk om bewijzen te zoeken voor de stelling. Zou de doom metal van bands als My Dying Bride, Anathema en Paradise Lost anders hebben geklonken als de Yorkshire Moors niet bij wijze van spreken om de hoek hadden gelegen? De sombere, ruige schoonheid van die verlaten heuvels, die wuthering heights, zie je bijna voor je als je naar die bands luistert. Hetzelfde geldt voor Noorse en Zweedse black metal: ijzig koud, hard en meedogenloos. Natuurlijk, er zijn minstens zo veel, waarschijnlijk zelfs meer voorbeelden van het tegendeel, maar ik moest er aan denken toen ik ‘Vama Marga’ hoorde, het derde album van de Duitse formatie Adversvm. Adversvm is afkomstig uit Norden, een stadje in het uiterste noordwesten van Duitsland, in de regio Oost-Friesland niet ver van de Waddenzee. Vanuit Duits perspectief gezien een afgelegen plek, in een onduits vlak landschap van afwisselend polders en veengebieden. Je zou van minder melancholisch worden, tenminste dat is de conclusie die je kunt trekken als je luistert naar ‘Vama Marga’, dat bestaat uit vijf lange (funeral) doom tracks afgewisseld met korte, sinistere soundscapes die als mistflarden uit de diepgelegen Oostfriese sloten opstijgen. Koud, duister, maar ook uitermate sfeervol en in groot contrast met de majestueuze, bijna epische doom death metal met slepende en vaak dissonante akkoorden, getormenteerde diepe grunts en prominente keyboards. Kortom, eigenzinnige en originele metal die je op de een of andere manier eerder in Oost-Friesland verwacht dan in het Zwarte Woud of het Ertsgebergte en waarbij de verwijzingen naar Nietscheaans nihilisme niet echt verrassend zijn.

Korte instrumentale intermezzo’s tussen de songs, het blijft een gok die soms niet goed uitpakt, maar Adversvm komt er mee weg. De intermezzo’s zijn adempauzes die doen denken aan meditatieve new age muziek, op het randje van edelkitsch. Het zijn ook langgerekte aanloopjes naar nieuwe uitbarstingen van complexe heftigheid die na wat graven in het geheugen vaag doet denken aan de old school blackened death van de Griekse school met bands als Rotting Christ en vooral Septic Flesh (in hun beginperiode, met spatie). Het sterkst zijn die invloeden terug te horen in ‘Vindex’, even afgezien van het stukje Duits parlando aan het eind van het nummer. Het is met ruim tien minuten ook het langste nummer, ook al voelt het niet als zodanig. Net als in de andere lange songs is Adversvm zeer bedreven in het spel met dynamiek: harde passages met vette riffs vol distortion en uit de speakers druipende grafgrunts worden afgewisseld met gefluister in het Duits, onvervormd gitaargetokkel en repeterende toetsenmelodieën die ineens opduiken in de wall of sound en daar langzaam ook weer in verdwijnen. De aanzwellende en weer wegstervende geluidsstormen op ‘Vama Marga’ zijn als een bezoek aan de sauna – intens warme klanken worden afgewisseld met ijskoude stortdouches. Het resultaat is een vorm van ontspanning die je je in eerste instantie niet voorstelt bij een doom death album.