Acherontas is een gedoemde band. Niet per se omdat ze doom metal maken, dat is namelijk niet het geval. Nee, gedoemd omdat aan deze band voor altijd het vermoeden van foute sympathieën zal blijven kleven. Uiteraard ontkent V.K. Adept, de centrale man achter deze Griekse band in alle toonaarden en blijft het allemaal een kwestie van interpretatie en met wie je omgaat. Er zijn tenslotte maar weinig bands die ronduit toegeven warme gevoelens te koesteren voor het gedachtengoed van A.H. en consorten. Niet iedereen heet Kanye West. Gelukkig maar.

Acherontas mag dan zeggen niets met fascisme en nazisme te maken te hebben, ze hebben wel een beetje de schijn tegen. Optredens op “foute” festivals, releases via “foute” tot “zeer foute” labels… maar omdat er geen definitief antwoord zal komen op deze, vrij academische vraag is het misschien wijzer om de aandacht te verleggen naar de muziek. Op Walpurgisnacht (hmm…) verscheen het nieuwe album van de band die sinds 2021 eigenlijk op zijn Grieks AXEPONTAΣ genoemd wil worden. Wie niet zo los is op de occulte heidense kalender, Walpurgisnacht is 30 april.

De band is al sinds de eerste muzikale stappen in 1996, toen de band nog – net als het Zweedse Tiamat overigens – vernoemd was naar een vernietigingskamp uit de Tweede Wereldoorlog (nog een keertje oeps…) bovengemiddeld geïnteresseerd in zaken als zwarte magie, necromantie, de Kabbalah en Sumerisch occultisme. Wat dat betreft dus eigenlijk een heel gewone black metal band, niets nieuws onder de zwarte zon. Enige hang naar de extreme rechterzijde heb ik niet kunnen vinden in het werk van Acherontas, in ieder geval niet in de nieuwste plaat die ‘Nekyia (The Necromantic Patterns)’ is gedoopt. Tijd dus om de kunst te beschouwen als niets meer of minder dan dat: als kunst. Autonome kunst die je los moet kunnen zien (en horen) van de maker. Separate the art from the artist.

De fascinatie voor mystiek en occulte rituelen krijgt vorm, geluid liever gezegd, als de jubilante, symfonische black metal die in de jaren negentig groot was en nu is verdrongen door allerlei vormen van post en gaze. Denk aan bands als Emperor, maar ook aan landgenoten van Acherontas als Rotting Christ, Varathron en (tot op zekere hoogte) Septicflesh. Acherontas houdt zich vrij traditioneel aan de dogma’s van de Griekse black metal: verzengende tremolo riffs, een mix van screams, grunts en duistere declamaties in onheilspellend Grieks die je, met het tekstvel in de hand, meevoeren naar een Crowleyaanse wereld waarin het normaal is te spreken over de heilige rites van “dissolution” en “ascension” en waarin niet met de wenkbrauwen gefronst wordt als het gaat over de spectrale echo’s van vergeten aeonen.

In een dergelijk transcendent metafysisch universum kan de muziek van Acherontas prima worden beschreven als schakeringen van zwart: scharlaken zwarte druppels die achterblijven op het altaar waarop aan de rockgoden geofferd wordt; goudzwarte stralen die hoop vertegenwoordigen waar duisternis alom is. Sowieso is de muziek eerder warm en lichtzwart dan koud donkerzwart, een combinatie van old school heavy metal en traditionele black metal.

Naar mate het album vordert – of zich aan de luisteraar openbaart om aan te sluiten op het taalgebruik van ‘Nekyia (The Necromantic Patterns)’ – ontstaat meer en meer het gevoel dat Acherontas probeert een graantje mee te pikken van het succes van mega-act Behemoth, met een vergelijkbaar geluid en een (enigszins) vergelijkbare thematiek. Hoewel, Acherontas is duidelijk minder eendimensionaal als de Poolse broeders. Vanaf de eerste klanken van ‘The Eleventh Inversion (Oracles of the Abyss)’ (de meeste songtitels zijn van een topzware gewichtigheid) strooit Acherontas met een intelligent mengsel van verschroeiende snelle zwarte metaal en elementen die zorgen voor de nodige afwisseling: van engelenzang à la de Bulgaarse dameskoren en Dead Can Dance, via saxofoonriedels tot dramatische, in de galm verzuipende keyboards en gegil dat rechtstreeks uit het voorgeborchte van de hel afkomstig lijkt. Het maakt dat je de uiterst cheesy titels als ‘The Chalice of Fiery Transmutation’ en ‘The Crimson Litany of Eternal Return’ op de koop toe neemt. Muzikaal is er weinig mis met ‘Nekyia […]’, het massieve geluid, gestut door indrukwekkend drumgeweld, past bij de duistere thematiek, een Danteske afdaling naar transcendente diepten waar begrippen als leven, dood en wedergeboorte betekenisloze abstracties worden. Dit zou allemaal afgedaan kunnen worden als gedweep met incoherente occulte wartaal als er niet iets anders tegenover stond, in dit geval het werkelijk fenomenale slotnummer ‘Truth is a Pathless Land’, dat gebouwd is op een toespraak van de theosoof Jiddu Krishnamurti, die hoogstpersoonlijk via een archiefopname zijn filosofie voordraagt. Acherontas creëert een soundtrack die even abstract en diepzinnig is als de tekst van de Indiase denker. Van het furieuze begin waarin klassieke thrash metal gitaren een duel aangaan met de black metal esthetiek, gaat het via een ingetogen intermezzo naar passages waar atonale gitaargeluiden versterkt worden door subtiele, door synthesizers opgewekte koorzang. Het is ‘Iron Sky’ van Paolo Nutini, maar dan anders. De verstilde piano akkoorden, versterkt door galm vormen een waardige afsluiting van een album dat weliswaar heel orthodox de beginselen van de tweede golf black metal (Griekse stijl) volgt, maar tegelijkertijd voldoende eigenzinnigheid in zich heeft om te verrassen.