Je hebt death metal en je hebt Aborted. Waarom deze twee verschillen? Al sinds het ontstaan in 1995 stond de band op de hoogste podiumplaats om de bruutste, ziekste en stevigste albums af te leveren. Zelfs Cannibal Corpse hinkte achter qua agressie. Het leverde de Belgische band een legendarische status op. Bijna dertig jaar later is oprichter en zanger Sven nog de enige Belg in de band. Verder heb je met drummer Ken Bedene en guitarist Ian Jekelis twee Amerikanen, komt guitarist Daniel Konradsson uit IJsland en is bassist Stefano Franceschini een Romein in hart en nieren. Allen hebben één ding gemeen en dat is dat ze in hun vakgebied tot de top behoren.

Voor album nummer twaalf ‘Vault Of Horrors’ werd diep in de kast met VHS-cassettes en Dvd’s gezocht naar de toch wel betere horrorfilms. Om maar enkele namen te noemen: ‘The Texas Chainsaw Massacre’, ‘The Mist’, ‘Halloween’, het onderschatte en hopeloos grappige ‘The Return Of The Living Dead’ … noem maar op. Nog zo een huzarenstuk werd gepresteerd door op elk nummer een andere gastbijdrage te voorzien. Een kleine greep daarvan zijn onder andere Francesco Paoli (Fleshgod Apocalypse), Alex Erian (Despised Icon) of Ricky Hoover (OV Sulfur).

Muzikaal laat Aborted toch wel één van de sterkere albums horen. Nog steeds wordt razendsnel gespeeld en vliegen de bastbeats je rond de oren. Toch ademt alles complexiteit en ingenieusiteit uit. Je hoort werkelijk dat hier hard aan gewerkt is. Opener ‘Deadbringer’ start met zo’n typische jaren tachtig intro met synthesizer waarna de razernij losbarst. De riffs en vingervlugge leads domineren en Sven met zijn typerende zang brult, grunt en roept erop los. Dat vervolgt zichzelf in het volgende ‘Condemned to Rot’, snel en stevig en pure Aborted-stijl. Een hoogtepunt passeert met ‘Dead Cult’, een hommage aan ‘The Texas Chainsaw Massacre’ waar Sven in duet gaat met Alex Erian van Despised Icon, de fantastische Canadese deathcoreband. Het refrein is verstaanbaar en het nummer is bijzonder sterk gespeeld door die diepe deathcorezang met Sven zijn agressieve uithalen. Nog zo een climax krijg je met ‘The Golgothan’, ook wel bekend als de shitdemon. De samenhang tussen twee zangers is alweer uitstekend te noemen en in het gitaarwerk ontwaar je hier toch wat melodie. Een van de betere en recentere horrorfilms die me nog kon verrassen was de verfilming van Steven Kings ‘The Mist’. Aborted heeft er de afsluiter ‘Malevolent Haze’ van gemaakt en er werden heel wat lompe deathcorebreaks in verwerkt.

Door de jaren heen is Aborted steeds voor kwaliteit blijven gaan maar op ‘Vault Of Horrors’ komen ze toch nog iets straffer voor de dag. Het enige minpuntje dat ik kan bedenken is dat er heel wat moeite in de teksten werd gestoken maar dat deze jammer genoeg niet te verstaan zijn. Je hoort gewoon aan de zang dat er een verhaal verteld wordt. Anderzijds is dat wel het karakteristieke van een band als Aborted.