We stellen bij Abbath een grote consistentie in muzikale exploten vast, ondanks alle geruchten die de roddelpers gevoed hebben over de scheiding van Immortal en zijn liederlijke levenswandel. Vlak nadat rechtszaken opheldering brachten kwam zijn eerste soloalbum ‘Abbath’ in 2016 uit. Drie jaar later volgde het even sterke ‘Outstrider’ en nu kunnen we genieten van acht typische Abbath songs en een cover op ‘Dread Reaver’. Muzikaal houdt Abbath de touwtjes in handen, maar de teksten over de historische figuur Othryades werden geschreven door Simon Dancaster. Bij sommige bands ben je nu eenmaal verbaasd dat ze hun teksten niet zelf schrijven, denk maar aan Amorphis en Korpiklaani die beiden een tekstschrijver in dienst hebben, maar dit terzijde.

De getalenteerde muzikanten die Olve Eikemo aka Abbath – zelf zingt hij en speelt gitaar en bas – bijstaan in de studio vormen ook zijn live band en dat is onveranderd gebleven sinds vorig album: de minzame gitarist Ole André Farstad smukt de songs op met melodieus spel en vurige solo’s, diep geworteld in klassieke heavy metal en NWOBHM, de ritmesectie beukt er strak op los en dat danken we aan de Italiaanse Mia Wallace op bas en Finse drummer Ukri Suvilehto. Daar torent Abbath boven allen uit met zijn schuurpapieren stem en imposant karuur. Want de man heeft een eigen stijl en blijft trouw aan zijn roots. Het is geen wonder dat Abbath verwijst naar Motörhead, Kiss, Manowar en Bathory, zelf voegen we daar ook Alice Cooper aan toe, luister maar naar de knekelige zang in sommige songs, vooral het titelnummer.

De acht compacte songs op ‘Dread Reaver’ vallen meestal onder de noemer black-‘n-roll. Opener ‘Acid Haze’ is stug rockend met vervormd gesproken stukken. Men raast verder in ‘Scarred Core’ met ranzige strot en vingervlugge solo’s. ‘Dream Cull’ wordt verfraaid met een harpachtig intro en blijft mediumtempo, echter met scheurend gitaarwerk. De energie spat ervan af, zeker in het opruiende ‘Myrmidon’ en de verkondigende oproerkreet ‘The Deep Unbound’. Invloeden uit thrash metal zijn eveneens te detecteren en dat wordt bevestigd door een cover van Metallica’s ‘Trapped Under Ice’ dat een flinke versnelde bolwassing krijgt. Het sluit mooi aan bij de toch al ijselijk koud overkomende muziek die bovendien bol staat van trots, eer en glorie. Met de zwier van een gerevitaliseerde Motörhead zeilt men onvervaard doorheen ‘The Book Of Breath’ (met geheimzinnig gefluister), terwijl afsluitend titelnummer ook een verderfelijke indruk nalaat, temidden van een akelig bar winterlandschap. Samenvattend kunnen we stellen: Abbath is Abbath, meer dan ooit op dit inmiddels derde ‘solo’ album ‘Dread Reaver’. Meer moet dat niet zijn.