Het derde volwaardige album van de Belgische experimentele psychedelische black metal band Wolvennest toont een band die zich comfortabel heeft genesteld in de zelfgecreëerde niche. Wolvennest heeft zich gespecialiseerd in een bijzondere mix van black metal, stoner, gothic en wereldmuziek en dat is ook nu weer het uitgangspunt. Verwacht geen nieuwe richtingen of uitstapjes buiten de comfort zone, ‘The Dark Path To The Light’ is een vakkundig uitgevoerde, vertrouwd klinkende oefening in meer van het zelfde. De verrassing was al minder op het intussen ook al weer drie jaar oude ‘Temple’, maar op dit nieuwe album is de grootste verrassing nog dat de zes songs weinig tot niets brengen wat we niet al eerder hoorden, op zowel ‘Void’ als ‘Temple’. Zangeres Shazzula is weliswaar prominenter aanwezig dan ooit, haar geheime wapen – de esoterische spookgeluidenfabriek ook wel bekend als theremin – is daarentegen bijna volledig uit het muzikale spectrum verdwenen. Persoonlijk vind ik dat jammer, want juist die wonderlijke fluittonen, voortgebracht door de in de lucht wapperende handen van de bespeelster, gaven de muziek van Wolvennest iets extra’s, iets beklemmends en unieks.

Dat wil niet zeggen dat ‘The Dark Path To The Light’ een gemakzuchtig niemendalletje is, dat is het zeer zeker niet. In zekere zin is het ook logisch dat het verrassingseffect intussen weg is. ‘Adversaries’, het eerste echte nummer na het als intro dienende ‘Lost Civilizations’ is een energieke, gelaagde start die de hoop doet leven dat dit nieuwe album het niveau van de vorige op zijn minst kan evenaren. Majestueuze keyboards, dreigende zang en flink wat tremolo gitaren: dit is Wolvennest in optima forma. De zang van Shazzula is uiteindelijk toch wat beperkt en dat maakt de inbreng van de zanger van Misþyrming in ‘The Timeless All and Nothing’ een welkome verandering van spijs. ‘The Timeless All and Nothing’ is dankzij de IJslandse hulp of niet, het heavieste deel van het album. Het titelnummer, vaak een song dat op de een of andere manier centraal staat of door de band als het hoogtepunt wordt beschouwd, is dit keer met afstand het zwakste nummer op de plaat. Doelloos voortkabbelend en veel te lang is het eerder een anticlimax. Het afsluitende ‘Accabadora’ is daarentegen uitermate intrigerend, de soundtrack voor een zwarte mis. Een stuwend marsritme met oriëntaalse inslag, onbegrijpelijke teksten en spoken word als toverspreuken: dit is de Wolvennest zoals ik het graag een album lang had gehoord.

Uiteindelijk overheerst een lichte teleurstelling na het beluisteren van dit derde Wolvennest album. Niet per se omdat ‘The Dark Path to the Light’ slecht is, maar omdat het exceptioneel hoge niveau van de eerste twee albums dit keer niet gehaald wordt. Het is alsof een zaklampje node gemist werd op het donkere pad naar het licht en men als gevolg daarvan het spoor enigszins bijster is.