Het optreden vond plaats in Resonanzwerk, een oude fabriekshal, omgebouwd tot concertzaal. Daar zijn er inmiddels velen van in Duitsland. Ook altijd fijn om te constateren dat er meer dan voldoende parkeergelegenheid om de zaal aanwezig is! Om de zaal te bereiken moet je wel de aanwijzingen van de website volgen want je GPS raakt namelijk verstrikt in een wirwar van wegen als je in de buurt bent. Omdat het ongelooflijk hard regende deze avond en daardoor een deel van de autorit naar Duitsland bijna stapvoets moest plaatsvinden, kon ik slechts de laatste tonen van de eerste band van de avond – het Franse Necrowretch – meepikken. Erg zonde dat ik dit moest missen want die paar tellen die ik nog hoorde klonken veelbelovend. Kwam op mij over als een echte old school black metal band.

De zaal – met een capaciteit van 700 personen – is goed gevuld als rond 20.30 uur Kampfar uit de startblokken schiet met ‘Our Hounds, Our Legions’. Het geluid is dan nog niet meteen top; het klinkt allemaal wat schel en niet bepaald ín-your-face’. Al heel snel wordt duidelijk dat Kampfar het qua (podium)presentatie vooral moet hebben van frontman Dolk. Met zijn wit geschilderde gezicht, lange haren en woeste uitstraling compenseert hij de wat onopvallende heren naast hem. De bassist lijkt zo weggelopen uit een Rammstein cover band terwijl gitarist Ole al helemaal overkomt als een braaf jongetje. Bepaald geen stoere jongens! Muzikaal valt er ook wel het nodige aan te merken op de band. De riffs en songstructuren zitten wel érg simpel en voorspelbaar in elkaar, wat na enkele nummers een beetje storend begint op te vallen. Zo speelt Ole gedurende een heel uur geen enkele gitaarsolo. Dat vind ik echt een gemis. Natuurlijk flitsen er binnen de black metal scene geen Megadeth-hoeveelheden solo’s om je oren maar helemaal geen is wel erg karig en boring. En omdat de breaks ook niet tot de verbeelding spreken kan de conclusie niet anders zijn dan dat Kampfar nou niet bepaald tot de top van de black metal behoort. Alhoewel er hoop is want de beste song van de avond is met afstand het nieuwe ‘Urkraft’ wat wel goed en spannend in elkaar zit! Als de heren nou hierop verder borduren, dan is er hoop!

Over hoop gesproken: die vestig ik voor vanavond dan maar op Taake. En gelukkig laten de mannen rondom de kale blikvanger van de band – Hoest –  er vanaf de start geen misverstand over bestaan: dit is black metal zoals die behoort te klinken. Ja, Hoest (what’s in a name) heeft een tijd terug zijn lange haren aan de wilgen gehangen en gaat tegenwoordig met een mooie, ronde, kaalgeschoren en wit geschilderde schedel door het leven. Dat maakt van hem meteen tot een opvallende verschijning, zeker ook door de Noorse vlag die hij omgedraaid om zich heen heeft gevouwen gedurende het eerste deel van het optreden. De eerste songs van de set komen allen van het album Noregs Vaapen’ met voor mij als absolute hoogtepunt het vette ‘Myr’. De sound van de band is niet knetterhard maar wel goed zuiver en gelukkig kunnen we bij Taake voldoende afwisseling in riffs horen en worden we ook getrakteerd op solo’s en inventieve breaks. Soms komt Hoest wat vermoeid over als hij tijdens instrumentale stukken wat over zijn microfoonstandaard hangt, maar een volgend moment is hij bezig het publiek bij de show te betrekken en het zaakje wat aan te wakkeren, want de Duitse fans zijn niet echt heel erg in beweging te krijgen. De oudjes ‘Over Bjoergvin Graater Himmerik’ (de delen 4 en 6) worden echter met luid gejuich begroet en door de band overtuigend neergezet wat maakt dat de temperatuur in de zaal lekker stijgt. En dat is nodig want killer en kouder dan met de ûbervette afsluiter     en zorgen daardoor voor  ‘te midden van de langharige vrienden om hem heen. aliaanse  was ook ‘Nattestid Ser Porten Vid’ wordt het natuurlijk niet. Wat een heerlijke song is dat toch! Na een dik uur houden de Noren het dus voor gezien en blijft het publiek tevreden achter.

Buiten natuurlijk nog even een lekkere Duitse worst van de barbecue scoren (dat is echt een pré bij Duitse venues!) en meteen een korte evaluatie gedaan: Kampfar is dus eerste divisie black metal; Taake behoort tot de eredivisie. Verschil moet er zijn (en is er dus ook).