Doug Pinnick: “We hebben na de release van onze eerste plaat in 2014 een Scandinavische toer gedaan. Echt zoals vroeger, weet je wel? Drie gasten in een busje en dan dertig (!) kleine zaaltjes langs. Man, bij sommige shows waren maar vijftien mensen aanwezig. Maar het maakte ons niets uit. Wij konden lekker spelen!”
Doug Pinnick is een jeugdheld van me. Al vanaf het eerste King’s X album “Out of the silent planet” (1988) volg ik de man en zijn band. ‘Bands’ moet ik eigenlijk zeggen want naast King’s X is Doug druk (geweest) met zijn solo carrière maar ook met projecten als KXM (met George Lynch en Ray Luzier), Supershine (met Bruce Franklin), The Mob (met Kip Winger en Reb Beach) en Pinnick Gales Pridgen. Aan dat lijstje kunnen we sinds 2014 ook Grinder Blues toevoegen, het Blues Rock trio dat met “El Dos” net zijn tweede album uit heeft. Dat laatste album is aanleiding tot het gesprek, maar aangezien Pinnick’s nieuwe solo album “Joy Bomb” ook op uitkomen staat, vraag ik daar ook even op door. En uiteraard komt King’s X ook even aan bod.
Erik Boter Ι 8 oktober 2021
Doug, je zou het niet zeggen maar je bent alweer 71 jaar oud. Hoe gaat het met je gezondheid? Ik kan me herinneren dat je een paar jaar terug problemen met je rug had?
Ja, dat klopt. Dat wil zeggen, ik had een hernia maar die is operatief verholpen. Daar heb ik geen last meer van. Verder ben ik helemaal gezond! Ik ben fit, kan de trap op- en afrennen, sport regelmatig.. je zou niet zeggen dat ik al een zeventiger ben. Ik voel me dertig!
Laten we het over het Grinder Blues album hebben. Ik heb het gehoord, ik vind het een lekker vet en modderig bluesrock album geworden. Het album krijgt hier ook overal prima recensies. Ik hoorde dat de opnames al drie jaar oud zijn, hoe zit dat?
De opnames zijn drie jaar oud omdat niemand ze eerder uit wilde brengen! Pas nu is er een label opgestaan die helemaal achter het album staat en het wilde releasen: Metalville Records uit Duitsland. We hebben even op het punt gestaan om het album zelf uit te brengen maar dan weet je bijna zeker dat niemand het album zal horen. Je hebt immers toch promotie nodig. Dus het album heeft even op de plank gelegen totdat Metalville zich meldde.
Hoe is dat contact tot stand gekomen? Om als Amerikaans Bluesrocktrio je album uit te brengen op een Duits Metal label is op zijn minst opmerkelijk..
Om heel eerlijk te zijn: ik heb geen idee, hahaha. Eén van de andere jongens heeft het geregeld. Ik werd gebeld met de mededeling dat het label interesse had en ik zei ‘OK, doen!’. Ik had geen reden om ‘Nee’ te zeggen. Metalville was echt enthousiast.
Je hoofdband is natuurlijk King’s X. Daarnaast ben je ook best succesvol met KXM, Pinnick Gales Pridgen en natuurlijk je solo albums. Nu heb je Grinder Blues daar ook nog bij. Hoe schrijf jij je songs, en hoe bepaal je welk nummer voor welk project geschikt is?
Oh, dat is vrij eenvoudig. Bij KXM en Grinder Blues bijvoorbeeld, schrijven we als band. Dat betekent dat die songs automatisch bij die bands blijven. Als we met KXM aan het schrijven zijn, komt Ray (Luzier) bijvoorbeeld met een beat, ik speel daar een melodie overheen en George (Lynch) speelt daar weer iets geweldigs bij. Dat is een hele leuke manier van nummers schrijven, heel organisch ook. Er komt weinig denkwerk bij kijken, snap je? Met de mannen van Grinder Blues werken we eigenlijk op dezelfde manier. Dat gaat soms echt heel snel. We kunnen zo maar binnen een paar minuten een raamwerk voor een nummer hebben staan. Het werkt anders met mijn solowerk en King’s X. Alles wat ik tot nu toe voor King’s X heb geschreven, heb ik alleen geschreven. Ik kom dus altijd met kant en klare songs aanzetten.
Voor beide werkwijzes is wat te zeggen. Het samen aan songs werken is prettig omdat ik dan alleen mijn “groove” en stem hoef mee te nemen. Ik bedoel, ik hoef George Lynch niet uit te leggen hoe hij gitaar moet spelen, dat kan hij zelf veel beter. Alleen aan songs werken is ook prettig omdat ik dan zelf buiten mijn comfortzone kan treden en af en toe ook zelf gitaarpartijen kan uitwerken en inspelen. Al ben ik natuurlijk geen uitzonderlijke gitarist..
Maar dat doe je wel, toch? Op je solo albums speel je meestal alle instrumenten zelf, behalve de drums..
Dat klopt. Voor de gitaarsolo’s wil ik ook nog wel eens iemand vragen, hoor. Daar ben ik zelf helemaal niet goed in. Maar gitaarspelen zelf doe ik al sinds mijn achttiende. Ik heb het mezelf aangeleerd terwijl ik liedjes aan het schrijven was. Ik zat altijd te pielen op andermans gitaren en was maar wat te proberen. Pas tegen de tijd dat King’s X startte, heb ik mijn eigen eerste gitaar gekocht, die was ook linkshandig. Daarvoor speelde ik op rechtshandige modellen, ik keerde de gitaren gewoon om en deed maar wat, hahaha. Ik ben nog steeds geen goede gitarist maar kan je inmiddels wel laten dènken dat ik een goede gitarist ben, hahaha.
Is het ook zo dat, wanneer je een track helemaal zelf schrijft, je teksten automatisch ook dieper gaan?
Het doel van de teksten bij het Grinder Blues album was vooral om het eenvoudig te houden. Geen politieke thematiek, geen religie of wereldproblemen. Just fun. Dus de teksten die ik voor Grinder Blues schreef zijn vooral bedoeld als grappige verhaaltjes, zoals ZZ Top dat vroeger deed. Bij alle andere projecten ga ik wel dieper. Ik heb een voorkeur om over zaken te zingen waar mensen niet over willen of kunnen praten. Juist omdat ik het belangrijk vind om juist wel over dat soort zaken te praten met elkaar.
De Grinder Blues plaat klinkt erg ‘live’. Hebben jullie het ook op die manier opgenomen?
Leuk dat je dat hoort! Dat was precies de bedoeling. Het grootste gedeelte van de muziek is inderdaad live in de studio opgenomen, in een enorme ruimte die vol microfoons gezet was. Alleen de zang hebben we later gedaan, en hier en daar een overdub. Voor de rest hoor je ons drieën gewoon live spelen. One, two, thee, four en spelen maar! Boogie!
Toen ik de hoes zag, moest ik toch even aan het “Dogman” album van King’s X denken..
Hahaha, ja, dat zullen wel meer King’s X fans hebben. Nee, er was geen reden om weer een hond te gebruiken voor de cover. Hij heet Wyatt, hij is de hond van Scot, onze drummer. Hij had een leuke foto van Wyatt met een cowboyhoed op en op één of andere manier paste het als albumcover, nadat de foto wat bewerkt was. We noemden het album in de beste ZZ Top traditie “El Dos”, ons tweede album, en zo is het gegaan. Het gaat ons om de lol, ook als het om de hoes gaat. Dat blijkt maar weer eens, hahaha.
Gaan jullie met Grinder Blues ook op toer? Ik weet nog wel een leuk Blues Festival in het midden van ons land waar jullie niet zouden misstaan. Lekker in de zomer op een groot buitenpodium, midden in het historische centrum..
We willen heel graag! We hebben bekend gemaakt aan promotors dat we voor optredens beschikbaar zijn. Even afwachten of mensen ons ook willen zien. Waar men ons wil hebben, zullen we komen spelen. Ja, ook in Europa. Wij zijn heel makkelijk. We pakken een gitaar, bas en een paar drumstokken in en we komen eraan. In elk zaaltje staat wel een drumstel en hangt wat licht. We eisen niet zoveel. Een Blues Festival in Nederland? In de Zomer? Dat lijkt ons gaaf! We hebben na de release van onze eerste plaat in 2014 een Scandinavische toer gedaan. Echt zoals vroeger, weet je wel? Drie gasten in een busje en dan dertig (!) kleine zaaltjes langs. Man, bij sommige shows waren maar vijftien mensen aanwezig. Maar het maakte ons niets uit. Wij konden lekker spelen!
De andere twee leden van Grinder Blues zijn broers; Scot (drums) en Jabo Bihlman (gitaar). Hoe heb je deze mannen eigenlijk leren kennen?
Scot heb ik leren kennen tijdens het verjaardagsfeestje van de zoon van Ray Luzier bij Ray thuis. We raakten aan de praat en hadden een klik en maakten de afspraak om jingles en commercials te gaan schrijven, maar we hadden ook ideetjes voor filmmuziek. Tijdens die sessies bleek dat we allebei een zwak hadden voor bluesrock uit de jaren ’70. Lekker laag gestemd, traag, modderig maar wel swingend. Van het één kwam het ander. We haalden Jabo er bij en voor dat we het wisten was ons eerste album een feit. Echt puur voor de lol.
Het eerste nummer van “El Dos”, “Another Way Around” klinkt precies zo! Alsof jullie het hebben opgenomen op de uiterwaarden van de Mississippi rivier.
Haha, precies! Dat was precies de bedoeling!
Jouw stem past ook erg goed bij Blues Rock, vind ik zelf. Toch zijn er twee tracks op het album die me aan King’s X doen denken: “Somebody” en in iets mindere mate “Hold me Close”. Dat komt denk ik omdat jullie op deze tracks gebruik hebben gemaakt van meerstemmige achtergrondvocalen. Kun je je daar in vinden?
Ja en nee. Ik snap dat je gehoor automatisch een referentie zoekt en dat je dan in mijn geval uitkomt bij een vergelijking met King’s X. Toch heb ik die harmonievocalen juist geschoeid op hoe dat vroeger werd gedaan in Blue Grass blues (doet even zingend voor wat hij bedoelt). Een zeer traditionele manier van zingen met nadruk op de medeklinkers als het ware. Je bent niet de enige hoor, die “Somebody” op King’s X vindt lijken, maar ik heb er in ieder geval geen bedoeling mee gehad. En er zijn natuurlijk wel meer bands geweest die veel met koortjes werkten. Queen, Yes, noem maar op. Waarom lijkt het dan op King’s X, en niet op Queen?
Nou, omdat jij het zingt. Jouw sound is er één uit duizenden natuurlijk. Zeer herkenbaar. En dan heb ik het nog niet eens over je specifieke basgeluid, of de manier waarop je componeert. Die herkenbaarheid bedoel ik meer als compliment.
Dank je! Bij KXM is het trouwens extra leuk om meerstemmige zang te doen; Ray en George Lynch laten me wat dat betreft helemaal los dus wat je bij KXM hoort zijn meerdere Doug’s, haha. Bij Grinder Blues doen we de ‘harmonies’ samen. En bij Kings’s X natuurlijk ook.
Heb je op het Grinder Blues album je twaalf snarige bas ook gebruikt?
Nee, ik heb alles op vier snaren ingespeeld. Op het nieuwe King’s X album heb ik de twelve string wel op een aantal songs gebruikt.
Het nieuwe King’s X album is al helemaal af, toch?
Ja, maar het komt pas volgend jaar uit. Nee, ik geef je nog geen titel. We hebben daar nog geen beslissing over genomen.
Laten we het even over je aanstaande solo album hebben. “Joy Bomb” komt 15 oktober uit bij Rat Pak Records. Wat is een “Joy Bomb”?
Het kan verschillende dingen betekenen. Het is een combinatie van iets goeds en iets slechts. Dus het kan een bom zijn die je een hoop plezier komt brengen, maar het kan ook een bom zijn die alle plezier vernietigt. Je kunt het op verschillende manieren uitleggen. Dat is ook het leuke er van. De hoes laat de bom zien die, niet ontploft, in het zand staat. Ernaast zit een man met zijn hoofd in het zand. En op de achtergrond zie je de paddenstoel van een atoomboom, in de vorm van een clown met drie gezichten.
Heb je alles weer zelf ingespeeld?
Ja, behalve de drums. En ik heb een paar echte gitaristen gevraagd een solo in te spelen. Phil X (Bon Jovi) is daar eentje van. Randy McStine, een jonge gast maar zeer getalenteerd, heeft een solo ingespeeld. Tommy Baldwin, ook een jong talent, heeft ook een geweldige solo ingespeeld. Ik hou ervan om jong talent een kans te geven op mijn albums. Ik heb zelf ook drie solo’s gespeeld. Ik probeer daarin ook steeds beter te worden. Over het algemeen probeer ik met alles steeds een stapje beter te worden. Mensen kunnen me niet meer pijn doen door te zeggen ‘ik vond je eerste album beter dan alles wat je erna gemaakt hebt’. Dat voelt als een grove belediging. Het tweede moet altijd beter zijn dan het eerste, en de de derde weer beter dan de tweede!
Ik heb “Joy Bomb” nog niet gehoord, ik kan nog geen oordeel vellen..
Hahaha, je moet gaan luisteren! Heb je geen promo van Rat Pak gekregen? Heb je de single “Key Changer” ook nog niet gehoord? Het staat al op YouTube.
Ik ga meteen na dit interview luisteren.. Je brengt je nieuwe album weer uit onder je eigen naam. Je eerste twee soloplaten zagen als Poundhound het levenslicht. Waarom ben je van die naam af gestapt? Ik vond die naam op één of andere manier erg goed bij de muziek passen.
Toen ik met Poundhound begon, was ik zwaar geïnspireerd door wat Dave Grohl deed op het eerste Foo Fighters album. Niet muzikaal, maar hij deed alles zelf en bracht het uit onder de naam Foo Fighters. Niet als Dave Grohl. Ik wilde ook alles zelf doen, behalve de drums, en vond Poundhound de lading dekken inderdaad. Maar na het tweede Poundhound album “Pineappleskunk” kreeg ik gevoelsmatig niet de waardering die ik verdiende, omdat niemand wist dat ik degene was die achter Poundhound zat. Daarom heb ik mijn derde solo album “Emotional Animal” gewoon onder mijn eigen naam uitgebracht.
Bijna, dan. Er mist een ‘O’ in je voornaam.
Dat was een ontwerp dingetje. Ik houd van kalligraferen en ben altijd met ontwerpjes bezig. Ik zat een keer wat te proberen en kwam toen op ‘dUg’, dus een kleine ‘d’, een hoofdletter ‘U’ en een kleine ‘g’. Ik vond dat er gewoon cool uitzien. Er zat verder niets achter. Ik heb mijn voornaam niet veranderd van ‘Doug’ in ‘Dug’, nee. Ik ben nog steeds gewoon Doug Pinnick.
Nog heel even terug naar King’s X.. ik zag een paar dagen terug een Instagram post van Ty (Tabor, King’s X gitarist) waarin hij een interview gaf dat gebruikt zal worden voor een King’s X documentaire, kun je daar wat over vertellen?
Ja, daar zijn we een paar maanden vóór de pandemie mee begonnen. Het heeft daardoor natuurlijk een hele tijd stil gelegen. Het hele project zal twee jaar in beslag gaan nemen. De gesprekken met Ty vinden nu plaats en volgens mij heeft Jerry zijn aandeel ook al opgenomen. Dus ik zal wel de volgende zijn, hahaha. Ik weet nog niet precies hoe het eindproduct er uit zal gaan zien. Het bevat veel interviews, niet alleen met de bandleden maar ook met mensen die belangrijk zijn geweest in bepaalde periodes van onze loopbaan. Er is ook veel gefilmd op locaties die belangrijk zijn geweest in het begin van onze carrière. Studio’s, zalen.. ons repetitiehok. Als je de film gezien hebt zul je begrijpen waar we vandaan komen maar ook waarom we nog steeds spelen en platen maken nu we een stuk ouder zijn. We zijn nog steeds dezelfde gasten als toen, alleen ouder. We zijn er nog steeds, en gaan ook nog steeds door!
Ja, hebben jullie het daar wel eens over? Dat het ook een keer afgelopen kan zijn? Jerry (Gaskill, King’s X drummer) heeft twee hartaanvallen gehad en elk jaar vallen er weer een paar oude helden van me om..
Met Jerry gaat het gelukkig weer heel goed, hij is fitter dan ooit. We spreken er niet over in de zin van ‘we beginnen nu aan onze laatste plaat’ maar wel in de zin van ‘dit zou wel eens onze laatste kunnen zijn’. Wij hebben ook niet het eeuwige leven, natuurlijk. Maar ik ga door totdat ik er bij neerval. Ze moeten mijn basgitaar echt uit mijn handen trekken als het niet meer gaat, hahaha.
Is er nog veel materiaal dat op de plank ligt, dat ooit nog uitgebracht kan worden? Een paar jaar terug brachten jullie een aantal CD’s uit met niet eerder uitgebrachte demo’s en liveshows via Molken Music maar die albums zijn op de tweede hands markt onbetaalbaar geworden.
Ik wil heel graag een King’s X boxset uitbrengen. Er is zoveel materiaal dat we kunnen delen. Van elk King’s X nummer bestaan alternatieve versies, demo’s en oefensessies. Allemaal minimaal op acht sporen. Daar is echt wat moois van te maken. We hebben zelfs nummers op tape waarvan we vergeten zijn dat we ze ooit geschreven en opgenomen hebben, hahaha. Voor mijn solo albums geldt eigenlijk hetzelfde. Daar kan ik ook een boxset mee vullen. Misschien een box met allemaal singles erin of zo.
Als fan zou ik dat erg zien zitten. Weet je, de fans van vroeger die met jullie zijn meegegroeid, zijn nu allemaal vijftig of ouder en hebben ook geld over voor zo’n boxset. Je ziet wel meer bands dat soort dingen releasen momenteel, de markt is er goed voor volgens mij.
De tijd is er rijp voor. Ik ben al een paar King’s X live shows aan het mixen.
We lopen door onze tijd heen, Doug. Zou je nog kort op een tweetal namen willen reageren?
Tuurlijk!
– Bob Kulick (de gitarist, songschrijver en producer waarmee Doug een aantal keer heeft gewerkt aan tribute albums, o.a. van Van Halen en KISS)
Ooh, Bob. Ik heb veel dingen gedaan met Bob. Het was triest… iets is er met hem gebeurd vlak voordat hij is overleden. Niemand weet precies wat er met hem aan de hand was, maar hij was ineens zo bitter… en ineens was hij er niet meer. Tot de dag van vandaag weet ik niet wat er precies is gebeurd met hem in die maanden voor zijn dood. Ik hou van deze man, weet je? We hebben altijd geweldig samengewerkt.
– Sam Taylor (producer, manager en mede-songschrijver van King’s X in de begindagen van de band. Zijn invloed op de groep was groot, tot een niet-amicale breuk in 1992)
Sam.. ik spreek hem nog heel af en toe. Eéns in de vijf jaar schat ik in. Een mailtje, een SMSje, meer niet hoor. Jerry en Ty spreken hem nooit meer.
Dank je wel voor je tijd Doug, heel veel succes met Grinder Blues, je soloplaat en King’s X. Ik hoop je snel weer op een Nederlands podium aan het werk te zien.
Dat hoop ik ook!
