Er is dit jaar alweer een aantal geweldige artiesten omgekomen, maar nu is het menens: Eric Wagner is dood. Ik typ die woorden meer als een soort therapie dan als wat dan ook, want ook al vond ik het heel kut dat Dusty (ZZ Top) overleed en had ik aardig wat moeite met de dood van Mike Howe (Metal Church), Wagner was, en IS, een ontzettend sterk voorbeeld van hoe je als mens óók kunt zijn. Je hoeft namelijk niet die bittere klootzak te zijn die overal een hekel aan heeft. Je kunt ook die positieve invloed zijn die mensen doet veranderen. En dat was Eric per uitstek. Wat een man.

Na zijn overlijden popten de berichten overal op, de één meer gemeend dan de ander. Er zijn mensen die iedereen op hun tijdlijn zetten en dan verliest zoiets zijn waarde. De tekst die mij persoonlijk het allermeest raakte was die van Messiah Marcolin, ook geen lichtgewicht in de wereld van doom metal. Hij poste een foto van zichzelf met hem en Eric, en de grijns op Messiah’s gezicht was meer waard dan wat dan ook. Je proefde daaruit zijn bewondering voor deze man, en hij schreef: “You are in heaven now with God! You sing the truth on the best album in the world: Trouble – Psalm 9.” Gelijk toen ik dit las raakte ik beduusd van de pracht die zich voor mij ontvouwde. Messiah, een iconische doomzanger die vol overtuiging was over de hemel en God.

Dat deed ontzettend veel met mij als overtuigd christen en doom (en stoner en heavy en death en black en psychedelic) metal fan. Dat is namelijk nogal een dingetje binnen de metalwereld. Gelovig zijn is nooit cool en altijd zwak. Want Satan is alles en het symbool van zelfstandigheid en opstandigheid. Nu kan ik een heel epistel wijden aan waarom dat niet echt zo is en het tegenovergestelde juist wel, maar dit is nooit bedoeld om wie dan ook te overtuigen. Het is een eerbetoon aan Eric Wagner, de doomzanger die geen geheim maakte van waar zijn loyaliteit lag en altijd alleen maar vriendelijkheid en liefde predikte. Ik denk ook dat die dingen zijn waar het leven om draait en wat dat betreft zal niemand ooit een twijfel aan Eric gehad kunnen hebben.

Wat ik meekrijg uit zijn teksten en muziek is dat hij altijd heel erg zeker van zijn zaak was. God bestaat en predikt liefde. Je kunt het er mee eens of oneens zijn, dat maakt helemaal niks uit, Eric geloofde dat dat zo was. En maakte ook met enige regelmaat, met name tijdens zijn The Skull periode, duidelijk dat hij uitkeek naar het einde. Ik zie dat in zijn geval absoluut niet als een zwakte en ondanks dat corona een enorme domper is op hoe je afscheid kunt nemen van dit helse, maar toch ook bijzonder fijne leven, heb ik het idee….of nee, weet ik eigenlijk zeker dat de dood voor Eric Wagner niet onwenselijk was en absoluut niet het einde. Eerder het begin van iets anders, heel moois. Rust in vrede, mooi mens. Terwijl ik van harte jank om jouw vergaan weet ik dat er voor jou hemelse poorten open gegaan zijn.

PS: mijn favoriete tekst van zijn hand is die in The Skull’s ‘Thy Will Be Done’: “Time to choose between the pain of change or stayin’ the same.” Zo ontzettend gaaf hoe hij in één zin mijn hele leven samenvat. Wat je ook kiest, verandering of je oude ik blijven, het gaat pijn doen. Ik heb daar geen zin in, maar je moet toch een kant op. Dan maar verandering. Eric, ik ken je amper, maar ik mis je nu al. Het ga je goed.