Voor het Italiaanse trio S.I.D. zijn het gouden tijden. Natuurrampen, een mogelijk al begonnen wereldoorlog, machtsmisbruik en de ene virusuitbraak na de andere, het is om moedeloos van te worden. Gefundenes Fressen daarentegen voor een doom death band! S.I.D. brengt met zijn tweede release ‘City of Chemistry’ de perfecte soundtrack voor de komende (of is het huidige) apocalyps met old-school doom metal waarbij ultralaag gestemde gitaren, slepend trage ritmes en brute grunts de hoofdingrediënten vormen. Wanneer op een zeker moment ook nog eens violen uit de kast worden getrokken voor een extra melancholiek sfeertje, dan is het duidelijk: dit is een ruim twintig minuten durende flashback naar het My Dying Bride ten tijde van ‘As The Flowers Wither’. Hoe zeer de geest van de ultieme doomband uit Yorkshire ook vaardig is over dit Italiaanse drietal, ‘City of Chemistry’ is gelukkig meer dan een fantasieloze doorslag van wat dertig jaar geleden gebeurde.

S.I.D. heeft zich op deze concept EP met als centrale thema de industrie achter chemische oorlogsvoering laten inspireren door het boek ‘Veleni di Stato’ van de Italiaanse journalist Gianluca di Feo. Deze ontluisterende geschiedenis van de ontwikkeling en productie van de vreselijkste en dodelijkste massavernietigingswapens leidde tot songs met niets aan de verbeelding overlatende titels als ‘Mustard Gas’, ‘Phosgene’ en ‘The Spill’. De vier nummers zijn geen ingewikkelde technische hoogstandjes, maar de relatief eenvoudige maar mokerzware riffs, stevig doorploegende ritmesectie en vooral de sfeerverhogende altvioolpartijen zijn zeer effectief. Met name die altviool geeft de muziek iets sinisters en onheilspellends, wat natuurlijk passend is bij het thema.

De doordringende keelklanken van zanger Fra zijn grotendeels onverstaanbaar, zoals dat gebruikelijk is bij dit soort metal. Gelukkig (?) is er tussen het titelnummer en het afsluitende ‘The Spill’ een lange sample en een stukje clean vocals waardoor het in ieder geval duidelijk wordt dat S.I.D. het vizier gericht heeft op de chemische industrie. De onderwerpkeuze blijkt uiteindelijk ook het meest onderscheidende deel van ‘City of Chemistry’ te zijn. Muzikaal is het vooral degelijk, modern geproduceerd (dus met een stevig, gecomprimeerd geluid) en erg herinnerend aan de vroege My Dying Bride, hoewel er ook wel wat invloeden van bands als Septic Flesh te horen zijn, zeker als de vette distortion wegvalt en dat typische dunne gitaargeluid klinkt.

Kortom, S.I.D. komt met een lekkere plaat die het best tot zijn recht komt met de versterker op standje burenruzie. Alleen nog even werken aan de bandnaam heren, want de verwarring met gelijknamige hiphop en dance acts ligt nu op de loer.