Het debuut van deze Noren uit 2017 kon me enorm bekoren. De band toerde en begon hier en daar wat bekendheid te vergaren. Nu verschijnt met ‘Deliverance’ eindelijk de opvolger en was ik terecht benieuwd of ze me nog steeds zouden verrassen. En ja hoor, ook dit is terug een knaller van formaat. Aan de verrassende succesformule werd niet gesleuteld. Nog steeds zou je ze bij sommige nummers catalogiseren bij metalcore maar wordt bij een volgend nummer terug een heel andere richting uitgegaan. De basis van elk nummer is nog steeds een pakkend refrein en heel wat catchy melodieën.

Openen doen ze met titeltrack ‘Deliverance’. Een stevig nummer met duidelijke hardcore en metalcore invloeden. Zanger Amok gaat stevig te keer en laat horen dat hij het betere brul en schreeuwwerk goed beheerst. Het volgende ‘Ritual’ is dan terug eerder klassiek metalgericht en de zangpartijen worden enkele tonen hoger gebracht. Maar alweer vallen de lekkere melodielijnen en meeslepende refreinen op. Als je dan eindelijk denkt de band door hebben, laten ze ‘Triggerfinger’ op je los. Een nummer dat eerder hoort in de alternatieve rock met een zanger die thuis is in de nu metal. Zo ontdek je op elk nummer wel iets anders. En mocht twee nummers wat in hetzelfde genre blijven, dan word je als luisteraar alweer enorm meegesleept en uitgenodigd om mee te brullen. Elementen van bands als Kvelertak, Ministry maar ook Avatar worden kwistig rond gespreid. Fight The Fight is er wel in geslaagd om al die verschillende invloeden om te vormen naar een eigen identiteit en geluid.