Hey man, top dat je de tijd wilt nemen om met ons over de nieuwe plaat te praten! Voordat we beginnen – hoe gaat het? Hoe hebben de afgelopen paar rare maanden eruit gezien voor je?
Hi, geen probleem! De afgelopen maanden waren best goed. Ik heb het voorrecht om omringd te zijn met een liefdevol gezin en gelukkig zijn we persoonlijk niet getroffen door het virus. De afgelopen weken heb ik vooral rondgehangen met m’n kleine man, en meer geleerd over dino’s dan ik zou willen toegeven, haha.

Het is geen geheim dat je relatief kort geleden problemen hebt gekregen met je stem, na ‘Pacific Myth’. Kun je er wat meer over vertellen? Naar mijn idee ben je in ieder geval behoorlijk sterk uit die periode gekomen, als ik de tracks op ‘Palimpsest’ zo hoor! 
Thanks! Ja, tijdens de ‘Fortress’ anniversary tour ben ik mijn stem volledig kwijt geraakt, maar dat was wel vaker gebeurd. Dit keer was het alleen ernstig en kwam hij niet meer makkelijk terug zoals normaal. Ik ben naar een paar dokters en experts gegaan en die zeiden eigenlijk allemaal dat het te maken had met ouder worden en “overgebruik”. En dus heb ik een zangdocent/vocal coach in de arm genomen en heb ik me de pleuris gewerkt om daar weer bovenop te komen!

Het is te horen! En gefeliciteerd met de release van ‘Palimpsest’! Jullie hadden geen betere albumtitel kunnen kiezen, maar daar kom ik later graag op terug. Nu de plaat al even uit is – is ‘ie een beetje ontvangen zoals je had gehoopt?
De ontvangst is echt top geweest de afgelopen tijd! Progressieve metal is veel veranderd in de periode waar we hebben stilgelegen, en best een grote groep was nog niet bekend met onze specifieke vorm van kutherrie, dus we hebben een veel jonger publiek moeten overtuigen dat we echt cool zijn. Dat is best lastig, haha.

Het lijkt me tof om iets dieper in ‘Palimpsest’ te duiken, startend met het openingsnummer ‘The Migrant Mother’ en dat belachelijk goeie refrein. Ik was erg onder de indruk van hoe je metaforen gebruikt om een punt te maken in de teksten en dan vooral de tekst He that would the mother win / must with the mother first begin. Wat doe je om jezelf in een bepaalde headspace te krijgen om met die shit op de proppen te komen?! 
Het is moeilijk om het begin van een idee te omschrijven. Vaak begint het ergens met een google zoektocht naar gave frasen of specifieke woorden die mij goed in de oren klinken en dan duim ik een beetje door het internet heen om die ideeën verder te funderen, zeg maar. Die zin die je noemt is zeker een voorbeeld van deze manier van werken.

‘Little Snakes’ heeft een van m’n favoriete stukken tekst in Two fucking faces owned slaves / One supplies the largest Aboriginal execution. Het behelst perfect de toon en het cynisme dat verder op de plaat te vinden is, en ook het thema van “een geschiedenisles maar dan niet vanuit het oogpunt van de winnaars”. Vanwaar deze keus voor de tekstuele invulling van de plaat? 
Toen ik begon met schrijven voor de plaat was het een rare tijd en er was een grote politieke verschuiving gaande. Niet alleen in de States, maar wereldwijd. Er is een nieuwe, jonge, conservatieve groep schreeuwers opgestaan die net zo enorm ongeïnformeerd lijken als dat ze apathisch zijn. Mijn grootste invloed was daarom de herhaling van geschiedenis die zich zonder twijfel gaat afspelen terwijl we erin leven. Daarna ben ik secuur gaan kiezen welke historische momenten ik wilde gebruiken voor de plaat. Ze moesten zowel pakkend zijn in de historische context als een bepaalde correlatie hebben met het heden.

Op ‘From the Sky’ zet je een mooi plaatje neer van de Hindenburgramp en de selectieve foto’s die rondom de ramp uit werden gelicht. In een wereld waar iemand’s “public persona” alleen maar belangrijker lijkt te zijn geworden; heb je je ooit genoodzaakt gevoeld een “leuk gezicht”  op te zetten voor de fans? 
Ik heb me nog nooit genoodzaakt gevoeld om mezelf opzij te zetten tijdens m’n carrière, nee. Ik heb zeker fouten gemaakt, maar daar heb ik veel van geleerd. Ik voel me eerder bevoorrecht om ons podium te gebruiken voor positieve verandering.

‘The Fireside’ heeft riffs die belachelijk hard aankomen, misschien wel het hardst dat ik in tijden heb gehoord! Hoeveel invloed heb je op het muzikale vlak, naast de zang en de teksten? 
Niet heel veel. Soms zal ik een herhaling voorstellen of een stukje dat anders kan. Dat is ’t eigenlijk. De nummers komen vaak bij mij aan zoals jij ze hoort op de plaat!

‘Rivet’ voelt voor mij aan als een heftige kritiek op Trump’s termijn in het witte huis, maar tegelijkertijd een soort hoopvol pleidooi om een land terug te brengen naar z’n profetische roots – ontwikkeling, innovatie en saamhorigheid. Als je vrij mocht spreken, en jij zou in Trump’s stoel zitten, wat zouden dan de eerste zaken zijn die gaan veranderen? 
Grappige vraag, en hoewel ik graag een heel grappig antwoord zou willen geven, ben ik waarschijnlijk nog minder gekwalificeerd dan Trump (en die is al vrij bout gekwalificeerd voor de functie…). Ik zou waarschijnlijk de rijken heftiger belasten, sociale gezondheidszorg introduceren, wapens verbieden, en er is zo belachelijk veel hervorming nodig in het rechtssysteem dat iemand die een stuk slimmer is dan ik er maar mee mag dealen, haha. Van het ongeoorloofde vastzetten van mensen met een andere huidskleur dan jij of ik, tot het verdienmodel dat gevangenissen hebben (gezien het profit-organisaties zijn in de U.S. – reg.), die overigens totaal niet gericht zijn op rehabilitatie… Naja, ik zou gewoon een hoop shit doen die nooit zal gaan gebeuren in de States.

Ik vond ‘Palimpsest’ echt top. Heb je zelf favorieten op de plaat?
Oei, da’s lastig om te kiezen. Als het echt zou moeten zou ik zeggen dat mijn favoriet niet eens op de plaat staat, haha. Het nummer ‘The Dueling Cavalier’ staat op de B-sides en is zeker weten een van m’n favorieten.

Veel van jullie in de band kennen elkaar al ongelofelijk lang, en spelen al voor meer dan twintig jaar samen. Hoe is de day-to-day verandert over de jaren, sinds de ‘Kezia’-tijd? 
Compleet anders, maar ook omdat we allemaal in verschillende steden wonen. Vroeger aten, sliepen en ademden we deze band. We kwamen terug van school en gingen oefenen of schrijven in de kelder van m’n ouders. Nu hebben we kinderen en honden en shit. We werken veel op afstand samen nu.

Terugkijkend op een carrière die nu al zo lang duurt, wat zijn een paar van je favoriete momenten van de afgelopen 15-20 jaar? 
Heel algemeen sprekend is het allemaal echt top geweest. Het is een gigantisch privilege om de wereld over te kunnen reizen met je maatjes en samen muziek te maken en bier te drinken. Ik heb niet echt specifieke momenten die eruit springen als beter dan de anderen. Ik ben trots op al het werk dat we hebben gedaan en wat we samen hebben bereikt. Ik snap dat dat een kutantwoord is, haha, maar ik meen ’t oprecht.

Vooruitkijkend, wat staat er nu op de planning voor Protest the Hero? Ik neem aan dat toeren er even niet in zit? 
Ik denk dat we nu vooral zullen focussen op meer muziek schrijven, gezien dat het enige is wat nu zeker kan. Toeren is zeker geen mogelijkheid en we weten ook niet wanneer dat wel weer het geval gaat zijn. Geen ideale situatie, in ieder geval.