Eindelijk terug nieuw werk van Green Carnation! Daar zijn we blij om!
Ja, het heeft een tijdje geduurd, maar eindelijk is het gelukt. We waren al sinds 2016 terug bij elkaar en speelden later een tournee om het 15-jarig bestaan van ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ te vieren. We deden shows in de VS en selectieve concerten in Europa.

Hoe is het nieuwe materiaal tot stand gekomen?
Het oorspronkelijk idee voor deze release was een EP uitbrengen met twee songs, alleen om de wagen terug op gang te brengen. Maar alles verliep zo goed en vlot dat we al vlug meer materiaal hadden. We hebben toen met het label gesproken en gevraagd of het een goed idee was om een EP uit te brengen of beter een volledig album. De aanbevelingen waren heel duidelijk. Het is zoveel gemakkelijker om met een volledig album te werken en daar aandacht voor te creëren. Dus zijn we nog enkele sessies gaan houden om nieuwe muziek te schrijven. We hebben nog veel geschrapt, maar zo eindigden we met enkel materiaal waar we heel tevreden over zijn. Het zijn maar vijf songs, maar het album duurt drie kwartier, een volwaardig album dus.

Eén van die songs is een remake van ‘My Dark Reflections Of Life And Death’ wat vroeger al op ‘Journey To The End Of The Night’ stond, maar het is de eerste keer dat jij dat gezongen hebt, niet?
Ja, nadat we eind 2018 elkaar gesproken hadden, besloten we onze setlist een beetje te veranderen. In dat opzicht besloten we een live versie te maken van dat nummer. Dat sloeg zo goed aan live, dat we, toen we aan deze EP of album bezig waren, besloten om het opnieuw op te nemen. Het was een natuurlijk gevolg voor ons. Toen we het live speelden, in die huidige bezetting, vind ik dat we de song een heel nieuw leven gaven. En dat probeerden we in de studio vast te leggen. We probeerden de sfeer van de versie uit 2019 vast te leggen. Hoewel we niet zo heel veel opgetreden hebben in 2019, werkte dit heel goed.

Hoe dikwijls hebben jullie opgetreden in 2019?
Uiteraard deden we het Prognosis festival in Nederland. Dat werd een groot succes voor ons. We hebben ook een show gespeeld op Norway Rock festival, een groot openluchtfestival in het noorden van Noorwegen. Maar onze hoofdbezigheid vorig jaar was dit nieuwe album schrijven, opnemen en produceren en werken aan ons toekomstig project. Sinds 2018 hebben we ook onze contacten terug regelmatiger opgenomen. We hadden nieuwe ideeën en wilden allemaal werken aan nieuw materiaal. Als je zolang op non-actief gestaan heb – dit is ons eerste album in veertien jaar – dan vergt dit een inspanning van iedereen. En je wil zeker niets uitbrengen waar je niet 100% achter staat. Dus hebben we in 2019 ruim de tijd genomen om te besluiten welke songs we op ‘Leaves Of Yesteryear’ zouden zetten.

‘Leaves Of Yesteryear’ is de albumtitel en er wordt ook van start gegaan met die song, meteen acht minuten lang… Ter illustratie, hoe kwam dit tot stand?
Die song maakte ons echt enthousiast. Het idee kwam van Stein Roger Sordal, de bassist. We hoorden er meteen een groot potentieel in, maar eens dat we er een tweetal maanden aan gewerkt hadden, om het uiteindelijk te vormen tot wat het nu is, is het toch nog anders geworden. Oorspronkelijk was het veel korter en minder progressief getint, zonder de langere instrumentale stukken en solo’s. We hebben het dus lange tijd bijgeschaafd. Dat geldt in feite voor alle songs, maar zeker voor deze track.

De kernzin ‘I hope you remember my name’ lijkt me een belangrijk fragment…
Ja, het is een song over eenzaamheid en de intentie om eenzaam te zijn. In de familie van onze leden hebben we sinds 2015 meerdere ernstige ziekten gehad en dat gegeven is deel gaan uitmaken van ons bestaan. Die song is een soort statement over hoe we vandaag de dag zijn en hoe we ons persoonlijk leven zien. Als je volwassen wordt en ouder ga je je bepaalde vragen stellen en maak je dingen mee waar je over gaat nadenken. Ik vind dat de muziek hierbij de emoties in de tekst prima ondersteunt.

‘Sentinels’ is eerder uptempo…
En het heeft een zekere aanstekelijkheid. Het was de eerste song die we volledig af hadden en we hebben het al geruime tijd live gespeeld. Daar kwamen meerdere versies uit voort en zo werd het geboetseerd tot wat het in de studio geworden is. Oorspronkelijk heette het ‘Sentinels Of Chaos’. Het heeft de stempel van Stein Roger met een catchy refrein en uiteraard ook heavy stukken.

Het viel me op dat in de vroegere song, ‘My Dark Reflections Of Life And Death’, reeds de zin ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ kwam en dat werd toen jullie volgende album.
Ja, dat is waar. We hebben altijd gehouden van bepaalde verbanden tussen onze albums en kleine verwijzingen en concepten. En inderdaad is de latere lange song deels geïnspireerd door ‘My Dark Reflections Of Life And Death’. Er komen meerdere tekstfragmenten in beide songs terug.

Hoe voelde het om dit na al die jaren terug boven te halen?
Dat is voor ieder van ons een heel interessant proces geweest, omdat ik niet bepaald vind dat dit album ‘Journey…’ levensvriendelijk is. Het is op veel manieren een heftig album om naar te luisteren, voor velerlei redenen. Maar we probeerden de song te ontwikkelen en het zo passend te maken voor de 2020 versie van de band. Tenslotte is het twintig jaar geleden dat ‘Journey To The End Of The Night’ uitkwam. Dat is ook een beetje de reden waarom we het gekozen hebben: nieuw leven geven aan een 20 jaar oude song, maar het was wel belangrijk voor ons dat het zou passen bij ons nieuwe geluid. Het moest representatief zijn voor hoe we tegenwoordig klinken. We hebben het ook eerst live ingestudeerd en aangepast vooraleer er een nieuwe studioversie van te maken. En natuurlijk hoor je nu mijn zang. Er waren twee vocalisten op het origineel, waaronder Vibeke Stene van Tristania, maar we zijn nooit van plan geweest om oudere leden terug uit te nodigen. Als mensen 14 jaar wachten op nieuw werk, dan ga je het verleden niet zomaar kopiëren. Dit album is het resultaat van onze huidige bezetting. Het toont de progressie van de band. Je kan er een hint naar het verleden in vinden, maar de sound van nu en we kijken hiermee naar de toekomst. Een soort brug.

‘Hounds’ is het vierde nummer, tien minuten lang en prachtige zang!
Dank je wel. Dat was het laatste nummer dat we schreven vooraleer de studio in te gaan. Het wijkt een beetje af van de rest, een typisch nummer met twee delen. Het intro is lang en kalm, daarna vallen we uit met heavy gitaren. Ik zou zeggen dat dit album wat harder is dan wat we op voorgaande albums als ‘A Blessing In Disguise’ en ‘The Quiet Offspring’ gedaan hebben en bovendien hebben we de progressieve elementen in de muziek sterk uitgebreid en ‘Hounds’ is het bewijs van deze evolutie.

‘Solitude’ is een cover van Black Sabbath. Wat heeft die band voor jou betekend?
Toen we aan het praten waren over dit album, gingen we ook op onderzoek uit in en bij onszelf. Waar we het beste in zijn, wat we willen, hoe we ons willen presenteren en we werkten ook hard aan onze live optredens. Ook wat dat betreft moeten we onze sterke kanten nog meer ontwikkelen om er echt iets uniek van te maken. We hebben om verschillende redenen voor ‘Solitude’ gekozen. Zoals ik eerder al zei is dit een soort link met onze bandgeschiedenis, het heden en de toekomst. We deden een akoestisch album in 2005/2006, genaamd ‘Acoustic Verses’. Dat werd vrij populair overal en deels kan je stellen dat ‘Solitude’ een soort ode is aan die periode van Green Carnation. Bovendien zijn heel wat riffs die we gebruiken geënt op Black Sabbath. Het is één van die bands die we kenden sinds we kinderen waren. Zonder uitgesproken beïnvloed te zijn door Black Sabbath, maakt het toch deel uit van onze muzikale erfenis. Iedereen in de band is ermee opgegroeid. Ik luister naar veel verschillende muziek, maar de band is altijd de som van de leden en als er gezamenlijke interesses zijn, dan is het niet meer dan normaal dat je dit soms hoort. Natuurlijk is ‘Solitude’ niet de meest typische Black Sabbath song, maar het paste wonderwel bij dit album voor ons, ook vanwege ons verleden met ‘Acoustic Verses’.

Heb je Black Sabbath ooit live gezien?
Neen nooit. Ik heb wel Heaven & Hell live gezien, dat is er het dichtste bij dat ik geraakt ben (grinnikt).

Wat is het verhaal achter jullie switch van Prophecy Productions naar Season of Mist?
Natuurlijk kenden we Season of Mist al van vroeger. In de nullies hebben we er twee albums bij uitgebracht: ‘A Blessing In Disguise’ (2003) en ‘The Quiet Offspring’ (2005). We zijn altijd met hen in contact gebleven, misschien niet tijdens de tien jaar dat we echt gestopt waren, maar sinds de shows in 2016 waren we met hen in contact om te praten over de mogelijkheid om samen te werken met Michael van SOM. Hij zei altijd: ‘wanneer jullie iets nieuws gaan maken, laat me dat weten en laten we er dan over praten.’ Dat hebben we gedaan. Er waren ook een aantal andere labels in ons geïnteresseerd, hetgeen een grote motivatie was. We dachten dat Season of Mist toch wel het geschikte label voor ons zou zijn. Ook sinds 2016 tekenden we een contract met een booking agentschap in Nederland, DoomStar Bookings en we hebben een publishing deal getekend met de heren van Northern Music in Engeland. Dus voor het eerst hebben we met de band veel gearrangeerd om ons op een bekwame manier te helpen. Dat maakt ons super gemotiveerd en toen we bij Season of Mist tekenden, was dat ineens voor vijf albums. Ze zijn ook heel wat gegroeid sinds vroeger. Het is een erg professioneel label geworden met goede krachten die er werken.

De video voor het titelnummer is een pareltje van Costin Chioreanu. Wat levert die man toch altijd prachtig werk!
Ja. We hebben met Costin al in het verleden gewerkt op verschillende vlakken en natuurlijk kennen we zijn werk en talent. Het was dus een voor de handliggende keuze om hem de video te laten maken. Natuurlijk is er ook nog het artwork van Niklas Sundin van Dark Tranquillity, met hem werken we al heel onze carrière in feite. Costin in van oudsher heel erg geïnspireerd door Niklas. Je kan hem bijna als Niklas’ leerling beschouwen, wat zijn kunst betreft. Zij hebben dus een groot respect voor elkaar. We verkozen dus om met hen beide te werken. Ze hebben alle twee ook veel respect voor de band, eveneens belangrijk. We zijn met hen in gesprek geweest en eraan gewerkt voor meerdere jaren. Ook de link tussen het cover artwork en de video: die is niet zo duidelijk, maar je kunt toch wel heel wat links vinden tussen beide. We gaven Costin zoveel mogelijk artistieke vrijheid om zijn werk te doen. We hebben ons dus niet ingelaten met details in de video. We kwamen overeen wat de verhaallijn betreft en hij kon natuurlijk de song beluisteren en de tekst lezen vooraleer hij eraan begon te werken. In zijn gedachten was hij er natuurlijk al mee bezig vanaf het moment dat hij geëngageerd werd, maar voor ons was het belangrijk dat hij de sfeer van de muziek en teksten in de video verwerkte en volgens ons is hij daar perfect in geslaagd.

Wat staat er nog op de planning?
We hebben natuurlijk enkele shows moeten afzeggen. Het is frustrerend, maar het raakt ons allemaal en we moeten er rekening mee houden. Volgend jaar gaan we ‘Acoustic Verses’ opnieuw uitbrengen, ook op vinyl nu, met nieuw artwork en twee songs meer, want dan is dat 15 jaar oud. Verder gaan we volgend jaar – indien mogelijk – live blijven spelen. Het is leuk om terug te zijn en te merken dat de response en ontvangst van onze eerste single alvast overweldigend was. Dat is een grote motivatie voor de band.

Update: Green Carnation is één van de hoofdacts op ProgPower EU dat zopas ook met een jaar opgeschoven is naar oktober 2021, maar dezelfde bands komen.