Baldrs Draumar heb ik altijd beschouwd als het Friese antwoord op Heidevolk, de band maakt immers net wat meer eigenzinnige muziek. De analogie met de nuchtere Fries wordt compleet gemaakt door de een ietwat luchtiger blik op de muzikale hobby dan de Gelderlanders. ‘Magnus’ is alweer het vierde volledige album van Baldrs Draumar, en de kwaliteit mag er weer zijn! De Magnus die hier bedoeld wordt is Magnus Forteman, een legendarische Friese vaandeldrager waar dit hele album over gaat.

Met een duister intro met doedelzakken en keelzang wordt ‘Friso’ een pakkende opener van het album. De band beukt er als vanouds op los, maar maakt wel een stuk meer gebruik van orkestraties dan op de voorgaande albums het geval was. Omdat dit absoluut niet ten koste gaat van de raggende gitaren kan ik dit alleen maar een gave toevoeging vinden die de muziek verder verrijkt. Ook geeft het rustige tussenstuk duidelijk aan dat dit album een wat progressiever neiging gaat hebben. Beide veranderingen klinken door in het volgende muziekstuk, waarvan de videoclip zo uit de serie ‘Vikings’ zou kunnen komen. Fijn dat de tekst onder die clip staat, kan ik dat Fries even door Google Translate gooien. ‘Toh Alden Fahne’ blijkt een directe ode aan Magnus Forteman, die volgens Google Translate met een friet in de hand ging en stonk naar bliksem. Wat betreft die kunstmatige intelligentie geef ik het maar op, en ga ik lekker verder met ‘Of Slogma Tha Saxum’ waarin het verhalende in de muziek nog lekker wordt doorgetrokken en daar wordt met ruim acht minuten ook goed te tijd voor genomen! Het hele nummer heeft vooral een oude Equilibrium neiging, maar qua gitaar komt er ook nog wat Iron Maiden achtig spul voorbij. Ik rol in vijftig minuten door een heel prettig album waarin Heidevolk, Nothgard en Equilibrium namen zijn die vaak boven komen drijven en het is geen straf om met deze bands vergeleken te worden. Het zingen in de eigen taal hoort er in deze tak van metal gewoon bij en juist het Fries maakt dit tot een unieke band. ‘De Poarten Fan Rome’ flirt in het gitaarwerk wat meer met ouderwetse heavy metal, zonder daarbij de eigenheid te verliezen.

De Friese mannen hebben het weer geflikt, een verzameling van negen moddervette folkmetal songs die het ook live uitstekend gaan doen. Met deze uitbreiding van hun oeuvre kunnen ze wat dat betreft weer even vooruit. Wat ook gaaf is voor de band is dat ze ook in Duitsland deze groep beginnen te ontdekken, dus er zou op niet al te lange termijn wel eens een doorbraak op een wat grotere schaal in kunnen gaan zitten. Het is de heren gegund, zeker met dit lekkere album op zak!