Van stemproblemen was in ieder geval nauwelijks iets te merken, hoewel de zanger misschien zich misschien iets meer inhield dan normaal was alles gewoon hartstikke zuiver en mooi gezongen. Tijdens de eerste liedjes, ‘Warning Light’ en ‘ Written In Anger’, moest zijn stem misschien nog even opwarmen, maar daarna was alles gewoon helemaal prima. Edward Reekers is de eerste gastartiest die het podium opkwam, en hoewel mensen misschien nu een Ayreon nummer zouden verwachtten deden de zangers een duet op ‘When I Leave This Land’. Toen Reekers, na het liedje, alweer bijna van het podium was verdwenen, riep Wilson hem na om terug te komen om vervolgens nog een keer het refrein a capella met het publiek te zingen. En dat ging op de typische Damian Wilson manier, chaotisch en ongeorganiseerd, wat hij zelf overigens heel goed weet. Zo kwamen er op deze avond nog wat grappige, chaotische, momenten voorbij, zoals bij ‘Array Of Lights’ waar Wilson een ander nummer inzet dan de band. Of wanneer hij om zijn manager roept, al vragend wie de gitaren stemt, om zich te realiseren dat hij dit zelf moet doen. Maar ook wanneer Wilson een liedje begint te spelen en drummer Mike Coolen naar hem roept om te stoppen, het was namelijk de bedoeling dat de band tegelijk zou beginnen met spelen na het aftikken van Coolen ‘oh, zoals we hebben geoefend’ vraagt Wilson. Ja, inderdaad. Het levert een aantal grappige momenten op waar het publiek hartelijk om moet lachen.

De tweede gast is Maaike Peterse, die samen met Wilson ook bij de Ayreon shows te gast was. Net als bij Reekers wordt er echter niet gekozen voor Ayreon materiaal, maar ondersteunt ze Wilson’s songs met mooie cello partijen. Het fraaie ‘Disciple’ wordt ingezet en is het meteen duidelijk dat de cellopartijen mooi bijdragen aan de compositie. Echter houd Wilson er na een couplet onverwacht mee op om nog even uit te leggen waar het liedje om gaat, wat natuurlijk als een grote verassing kwam voor Peterse met gelach vanuit het publiek als reactie. Er werden nog een aantal nummers gespeeld voordat de laatste gast van de avond zou verschijnen, Joey Bruers. Het zal mensen niet verassen dat er werd gekozen om ‘The Evil That Men Do’ van Iron Maiden te spelen. Na deze cover speelde Wilson zijn meest populaire song ‘Homegrown’ en kwam Reekers nog een keer het podium op om ‘Commune’ te zingen met Wilson, maar daarna was het tijd voor de toegiften. Na ‘Just The Way It Goes’ en ‘Can You Hear Me’ is het toepasselijk dat ‘Thank You’ het afsluitende werkstukje van de avond is. Daarna wordt het publiek nog een keer bedankt en word de avond afgesloten door een stagedive van Wilson.

Hoewel er misschien enkele mensen naar Breda waren afgereisd in de hoop wat Ayreon of Threshold materiaal te horen, zullen er weinig mensen echt teleurgesteld zijn geweest. Wilson is een fantastische zanger die ook gewoon mooie liedjes maakt en erg vermakelijk is op het podium. Als je muzieksmaak breder is dan alleen metal dan zou ik een optreden van Damian Wilson zeker een keer aanbevelen. Zeker gezien het feit dat de kaartjes vaak goedkoop zijn en dat je achteraf gewoon een biertje met hem kan drinken. Het was een mooie avond en, naar ik vermoed, een mooi verjaardagsfeestje voor Wilson. Ik kijk alweer uit naar zijn zestigste verjaardag.