Finse melancholie is legendarisch! Reeds in de jaren negentig effenden bands als Amorphis en Sentenced het muzikale pad naar het land van de duizend meren met muziek die (melodieuze) death metal, folk en weemoed verenigde in pakkende composities. Zo ontstond een sprankelende stijl die het tot op de dag van vandaag ook nog steeds erg goed doet. Insomnium is één van de bands die iets later opkwam, maar intussen ook als een belangrijke band in het genre beschouwd mag worden. Ze zijn al bezig sinds 1997 en ‘Heart Like A Grave’ is hun achtste studioalbum. Begin oktober – wanneer de dagen korter worden en de zon aan kracht verliest – wordt dit meer dan een uur lange meesterwerk uitgebracht door Century Media.

Want een meesterwerk is het wederom. Weliswaar hadden de sympathieke Finnen met voorganger ‘Winter’s Gate’ (2016) al een mijlpaal afgeleverd – een legendarisch artbook met een heel verhaal, illustraties en slechts één compositie die 40 minuten lang was – deze progressief getinte diepgang wordt op het nieuwe album even breed uitgesmeerd, maar dan gespreid over tien tracks (+ twee bonus tracks speciale editie). Als generaal thema graaft men dieper in de melancholische ziel en cultuur van Finland. Vanaf 2018 deed gitarist Ville Friman een stapje terug wegens zijn veeleisende baan in Engeland, maar hij is nog close verbonden met de band. Een derde gitarist – naast ook de immer actieve Markus Vanhala – vervoegde de rangen en is nu betrokken bij alles: Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica, Omnium Gatherum (live)). Het vijftal, met bassist Niilo Sevänen die schittert in zowel intense grunts als cleane zang en drummer Markus Hirvonen, wordt ook nog bijgestaan door keyboardspeler Aleksi Munter (ex-Swallow The Sun) als trouwe gastmuzikant.

Tijdens opener ‘Wail Of The North’ trekt de band al alle registers open met Pink Floydiaanse huilende gitaren, acceleraties die neigen naar black metal, maar vooral veel weemoedige herkenbaarheid van melodieuze death metal. De single en clip ‘Valediction’ klinkt ongelofelijk strak en bevat naast de grunts cleane samenzang die je na enkele luisterbeurten meteen doet mee neuriën. Een beetje folk invloeden en toch ruwheid maken het feest compleet. Onze eerste superieure favoriet is inmiddels ‘Pale Morning Star’ met zijn akoestische gitaarinterludia en sierlijke leads die overal omheen slingeren. Dit is über episch!!! Heel het album is perfect in balans, zeker wat ruwheid versus integere melancholie betreft. Na het vlotte ‘The Offering’ met zijn knipoog naar Scandinavische gothic metal (Sentenced), groeit het epische genoegen nog aan tijdens de absolute knallers ‘Twilight Trails’ en het titelnummer ‘Heart Like A Grave’. Adembenemend! Net als de puurheid van de Finse landschappen! Hier gaat Insomnium weer in overdrive met het scheppen van verschillende nuances en sferen, terwijl alles vloeiend verloopt. Om dit kracht bij te zetten eindigt het album met het instrumentale, sfeervolle ‘Karelia’ waarin eens te meer de schoonheid van Pink Floydiaanse gitaren verbonden wordt met de Finse inborst. Een vredig einde van een meesterwerk dat ontroert, maar tevens de broodnodige heftigheid bevat. Insomnium rules!!!