Met Admiral Sir Cloudesley Shovell zijn we niet in een verloren gegane aflevering van Blackadder The Third beland, al hebben we hier wel met iets van ogenschijnlijk lang geleden te maken. Alsof de naam richtinggevend is hebben we hier te maken met proto-metal à la Lord Sir Baltimore, maar dan wel door Lemmy’s Motörhead gehaktmolen gedraaid. Naar verluid kwam de inspiratie voor de bandnaam doordat het huis naast de pub waar de bandleden vaak kwamen ooit bewoond was door de moeder van de achttiende eeuwse marineofficier Cloudesley Shovell. Een paar pinten later was het kwaad geschied en de wereld was een band met een onmogelijke naam en een voorliefde voor eind jaren zestig / begin jaren zeventig psychedelische heavy fuzz, boogierock en protometal rijker.

Fast forward elf jaar later: drie jaar na het album ‘Keep it Greasy!’ keert de admiraal terug aan het front met een nieuwe drummer en een nieuwe plaat. Nog steeds met de voet stevig op de fuzzpedaal en de versterkers op standje 11 (“It’s one louder, isn’t it?”) levert Admiral Sir Cloudesley Shovell op ‘Very Uncertain Times’ weer een fijn staaltje Motörhe(a)donisme en schaamteloos ouderwetse psychedelische hardrockjams, hiermee haarfijn aantonend dat nieuwer niet altijd beter is.

Dit trio uit het Zuid-Engelse Hastings toont zich met zijn vierde langspeelplaat, tevens het vierde op het niet reuze op vernieuwing ingestelde Rise Above Records, geen overtuigd aanhanger van Darwin. Van enige vorm van evolutie is niet veel te merken, alles op ‘Very Uncertain Times’ is de afgelopen vijftig jaar al ontelbare malen gedaan. Soms beter, vaak ook niet. Wat de band mogelijk wel met Darwin gemeen heeft is dat hier nadrukkelijk sprake is van Survival of the Fittest. Succes of geen succes, Admiral Sir Cloudesley Shovell gaat door. Of de band ooit de grootsheid van een Motörhead evenaart – die kans acht ik zeer klein. Ondanks de overduidelijke overeenkomsten tussen beide bands zijn er ook grote verschillen, niet in de minste plaats het feit dat Admiral etc. zo’n veertig jaar te laat komt om serieus potten te kunnen breken en de felheid en punkattitude van Lemmy en consorten mist. Maar opgeven en veranderen zijn twee woorden die niet in het vocabulaire van deze band voorkomen, dus ik acht de kans groot dat we de komende twintig jaar – of hoe lang het ook duurt voordat rollators nodig zijn om het podium te betreden – nog regelmatig zullen horen van deze sympathieke rockers.