Wat betekent de titel ‘Lucis’ voor jullie want het lijkt een heel spirituele betekenis te zijn?
David: Dat moet Patrick maar toelichten.

Patrick: Zoals David al zei, dit album is ontstaan in een behoorlijk donkere periode. Voor heel veel mensen was die tijd zwaar, en voor de creatieve sector – waar wij ook deel van uitmaken – was het gewoon in één klap voorbij. Voor ons was dat een bizarre ervaring. Ik had er nooit bij stilgestaan dat het überhaupt kon: dat alles stopt. Voor mij is muziek mijn broodwinning, ook in het commerciële circuit, en dat lag volledig plat. Ik heb toen een tijdje in een distributiecentrum gewerkt om de omschakeling te maken. Maar ik ken collega’s die nog steeds in de problemen zitten. Het album is dus echt geboren uit die tijd. Want een band is niet alleen muziek; je bent ook vrienden. En als je samen in zo’n periode belandt, heb je twee keuzes: doorgaan of uit elkaar vallen. Bij veel bands zag ik het laatste gebeuren. Persoonlijke problemen, geen energie meer. Wij hebben die kracht op de een of andere manier toch gevonden. Maar we hebben ook gezegd: als we doorgaan, dan moet het eerlijker. Niet alleen persoonlijk, maar ook muzikaal. Alles eruit halen wat we hebben. Dat heeft geresulteerd in een album dat veel dieper gaat. Tegelijkertijd was dat niet voor iedereen haalbaar. Twee bandleden hebben uiteindelijk gezegd: “We kunnen niet dieper, of we willen het niet.” Dat was heftig. Maar daaruit is ‘Lucis’ ontstaan. Voor ons staat ‘Lucis’ voor het licht dat je probeert te vinden in een donkere periode. Elke song gaat over iets wat we hebben meegemaakt, gevoeld, waar we nog mee worstelen. We hebben allemaal een heftige geschiedenis: jeugd, persoonlijke problemen, verslavingen aan gokken, drank, noem maar op. Het album vertelt die reis: kies je voor de donkere kant, of kies je bewust voor het licht? Dat is de filosofie achter ‘Lucis’.

Het titelwoord betekent letterlijk ‘licht’. Voor ons is dat de beste keuze: naar het licht gaan, zonder je schaduwkanten te negeren. Die reis, dat keuzemoment, dat hoor je in de muziek. De teksten zijn spiritueel, intens, dieper dan wat we ooit hebben gedaan. Je ziet er ook de invloed van corona in terug, en zelfs wereldgebeurtenissen zoals Gaza.

Het klinkt misschien zwaar, maar één nummer raakt dat thema. Het album is dus echt een reis geweest en voor ons is het eindstation het licht. Hoe dat eruitziet, is voor iedereen anders.

Jullie hebben natuurlijk die agressie maar af en toe zijn er ook breakdowns aanwezig en heel wat melodie. Wat me trouwens opviel is dat er ook over het gehele album een zweem van droefheid hing.
Patrick: Het schrijven van dit album was een bijzondere reis. Veel riffs zijn ontstaan in een donkere periode, en dat hoor je terug. David zei het al: hij schrijft vaak in mineur, en dat klopt. Het past bij die tijd.

David: December, denk ik, toen kwamen de eerste ideeën. Als songwriter is dat proces bijna magisch. Ik pak gewoon een gitaar, begin te spelen, en dan komt er ineens een riff. Ik noem het altijd divine intervention – het komt gewoon binnen. Je denkt: wauw, dit is te gek.

Die eerste riffs kwamen in een droevige periode, dus dat heeft er zeker mee te maken. Daarna kom je in een flow. Niet dat het vanzelf gaat want er zitten veel iteraties tussen. We pingpongen riffs heen en weer, schaven, herschrijven. Ik herinner me nog dat ik een weekend weg was en we telefonisch het arrangement voor ‘Blackened Crystal’ hebben gemaakt. Dat nummer klinkt misschien wat treurig, wat mineurig, maar dat is geen nadeel. Het is emotie. En dat is precies wat we wilden: eerlijk zijn, ook in de muziek. Soms kwamen er zelfs instrumentale interventies bij om die sfeer nog sterker te maken.

Waarom een beetje die keuze voor die filmische elementen?
David: Tijdens het schrijven hadden we al snel door dat de meeste nummers behoorlijk heftig en intens zouden worden. Ik had een paar akoestische stukken geschreven, eigenlijk gewoon om ideeën uit te werken. Toen ontstond het idee: misschien moeten we rustige intermezzo’s toevoegen, zodat je als luisteraar even kunt bijkomen van die zware songs. Het geeft niet alleen lucht, maar vertelt ook een verhaal binnen het album. Ik had de riffs voor die intermezzo’s geschreven, maar nog niet met het plan om er echt iets groots mee te doen. Toen hebben we via Joost van den Broek contact gelegd met een bekende pianist en componist, Erik van Ittersum. Hij heeft prachtige composities toegevoegd met piano en strijkers. Dat gaf precies de sfeer die we zochten: een moment van rust, een terugkeer naar de basis tussen alle intensiteit. We waren er superblij mee. Het paste perfect als interlude en zorgde voor een mooie spanningsboog in het album. Die stukken hebben we uiteindelijk ‘Lucis I’ en ‘Lucis II’ genoemd. Ze vormen een adempauze, maar dragen ook bij aan het verhaal dat we met het album willen vertellen.

Werken jullie daar dan om en samen laat die man dan voortdurend horen wat hij gedaan heeft?
We hebben het op een heel natuurlijke manier aangepakt. In eerste instantie heb ik hem gewoon de gitaarpartij opgestuurd met de boodschap: blijf in die sfeer. Hij stuurde een eerste versie terug, en daarna hebben we nog twee iteraties gedaan om wat details te finetunen. We vinden het belangrijk dat gastmuzikanten hun eigen stempel kunnen drukken, dus we sturen wel bij, maar geven ook ruimte voor creativiteit. Wat ook leuk is om te vertellen: toen onze leadgitarist stopte, moest er iets gebeuren. Ik ben zelf ritmegitarist, maar we hadden solo’s nodig. Toen heb ik Rutger van Noordenburg benaderd, destijds gitarist bij Pestilence. We kenden hem al uit de scene en hadden zelfs eens samen getourd. Rutger is een geweldige gitarist en een goede gast. Hij zei meteen ja en heeft met volle overtuiging alle leadsolopartijen geschreven. Die staan nu op het album en maken het plaatje compleet. Daarnaast hebben we tijdelijk nog een andere gitarist ingehuurd voor extra solo’s, zodat alles perfect klopte.

Als ik dan even teruggrijp naar Joost van den Broek. Patrick, staat die dan constant achter jou om je te begeleiden?
Patrick: Hij was echt intensief betrokken bij de opnames, hij stond bijna letterlijk achter me met aanwijzingen. Heel hands-on. De engineer was Joost Driessen, en die gasten zijn gewoon top. Ik heb inmiddels twee verschillende opname-ervaringen gehad: de tweede plaat namen we op met Jochem Jacobs van Textures, wat ook bijzonder was. Maar deze laatste sessie bij Sandlane studio’s was echt next level. Vanaf seconde één waren ze volledig gefocust. Superprofessioneel. Het was een mooie ervaring, maar ook confronterend. Toen ik klaar was, dacht ik: zo, ik heb nog een hoop te leren. Ik ging erin met het idee: dit zit wel goed, ik kan dit. Maar dan hoor je van die jongens: “Dit kan beter.” Dat was super waardevol. Joost zei ook: we moeten met de producer afstemmen welk drumgeluid we willen. Dus we hebben proefopnames naar Matt Bayles in Amerika gestuurd om te checken of het soundconcept klopte. Dat is belangrijk, want drums zijn de basis van je hele plaat. Het was tof om op zo’n professionele manier samen te werken. Voelde ik me speciaal? Absoluut. Het sluit perfect aan bij het idee achter ‘Lucis’: dieper graven in jezelf, meer bezig zijn met je instrument. Bij Sandlane voelde het alsof iedereen meedacht. Je zit op hetzelfde niveau, samen in die wereld, constant bezig om het beste eruit te halen. Dat vond ik echt fijn. Heel intens, maar ook inspirerend.

Het is ook pas sinds dit jaar dat al jullie vorige albums ook op Spotify te vinden zijn. Waarom werd daar zolang met gewacht?
David: We hebben samen met ons label een duidelijke strategie bepaald. Spotify werkt op basis van algoritmes, en daar moet je helaas rekening mee houden. Eind 2024 – misschien zelfs al halverwege dat jaar – hebben we besloten om alles van Spotify te halen. Onze eerste twee albums zouden we opnieuw uitbrengen, maar dan geremasterd. Zo konden we de release opnieuw opbouwen en het algoritme voeden. Strategisch gezien was het interessant om die heruitgaven te koppelen aan onze geschiedenis: de originele releasejaren 2010, 2011 en 2012. Dit jaar bestaan we 20 jaar, dus daar zat ook een filosofie achter. Maar eerlijk? We haten dat hele algoritme-gedoe. Toch word je gedwongen om in dat systeem mee te draaien.

Samen met het label hebben we afgesproken hoe we het zouden aanpakken: singles releasen om de aandacht op te bouwen. In 2024 hebben we drie singles van het nieuwe album uitgebracht, stap voor stap richting het grote moment. En nu is het eindelijk zover: aankomende zaterdag 20/12/2025 droppen we het volledige nieuwe album. Eindelijk. Daar ben ik echt superblij mee.

Natuurlijk volgt na een album ook een tour. Proberen jullie eigenlijk zoveel mogelijk live te spelen? Of zoeken jullie echt wel de betere gelegenheden uit?
David: Het is een lastige vraag, want het tourcircuit is wel veranderd sinds corona. Dat merken wij ook. We hebben inmiddels zelf een aantal shows geboekt voor 2026 en zijn bezig met een paar grotere opties waar ik nog niet veel over kan zeggen. Maar we zijn serieus bezig om vooral shows en tours te doen die we zelf écht tof vinden. Dat is onze werkwijze: spelen waar we energie van krijgen. We willen gewoon graag het podium op, zoveel mogelijk shows na deze release. Er komen binnenkort nieuwe data aan die we volgende week bekendmaken. Hopelijk kunnen we in de zomer nog een tour doen met een grote act – dat zou fantastisch zijn.

Merk je dat je vijf jaar weg bent geweest?
David en Patrick antwoorden direct samen: “Absoluut.”

David: Dat voel je. Het is jammer, maar het is wat het is. Je hebt een achterstand en die moet je inhalen. Maar het belangrijkste voor ons is dat we er plezier in hebben. Die energie moet er zijn. Als je het niet leuk vindt, moet je het niet doen. Wij vinden het leuk, dus we gaan er vol voor.

Kan je nu zeggen dat van alle albums, dit het album is waar jullie het hardst aan gewerkt hebben?
David: Ja, absoluut. Op alle fronten hebben we het maximale gegeven, qua effort én qua financiën. Vanaf het begin hebben we tegen elkaar gezegd: we gaan hier 100% voor, of we doen het niet. Geen tussenweg. Ons motto was: de dood of de gladiolen. Half werk is geen optie, want dan wordt het gewoon slecht. Dat spreken we altijd uit naar elkaar: alles of niets.

Voor dit album hebben we in alles een stap verder gezet. Ook op instrumentaal niveau: kun je dit? Kun je dat? Dan was het gewoon jezelf opsluiten en oefenen tot het lukt. Dat heeft ons veel opgeleverd. Zelfs bij de repetities voor de liveshows merkten we dat we serieuzer en strakker zijn geworden. Twee, drie maanden geleden hebben we nog gezegd: we tillen het naar een hoger niveau. En dat is gelukt. Wat ook tof is: de twee nieuwe gasten die erbij zijn gekomen, zijn supergedreven en technisch heel sterk. Allebei hebben ze een muzikale opleiding gedaan. Voor ons is dat bijzonder, want wij zijn niet klassiek geschoold. Het is leuk om te zien hoe zij werken en hoe dat ons nieuwe inzichten geeft. Het brengt een frisse energie en een nieuwe vibe in de band. En dan de visuals: we hebben drie speciale videoclips uitgebracht. Daar gaat enorm veel tijd en moeite in zitten. Onze zanger Sebastian speelt daarin een grote rol, hij is grafisch heel sterk en geeft er zelfs les in. Twee clips zijn gemaakt door externe artiesten: een Amerikaan en een oude bekende, de vroegere zanger van Textures, die ook grafisch heel goed is. Dat zijn ‘Wings of Creation’ en ‘Eternity’s Gate’. Daar is veel werk en geld in gegaan, maar voor dit album wilden we ook visueel een stap verderzetten. Je kunt niet aankomen met een simpele liveclip; het moet van hoog niveau zijn. Daarom hebben we nu twee, drie vette clips laten maken. De derde, ‘Final Decision’, hebben we zelf gedaan – Sebastian is daar net mee klaar. Die komt uit op de 20^e december, tegelijk met het album. En dan hoop ik nog eens een livevideo te kunnen maken. We hopen trouwens ook nog wat in België te komen spelen. We hebben onlangs nog in Club Hel gespeeld, in Diest. Klein zaaltje, maar de sfeer was perfect. Het was een van onze eerste shows weer, dus dat voelde goed. We willen absoluut vaker in België spelen en zijn daar volop mee bezig. Onze grootste wens is trouwens nog steeds spelen op Graspop. Dat zeiden we zes jaar geleden ook, maar helaas is die uitnodiging nog niet gekomen. We staan nu op een paar kleinere festivals voor volgend jaar, ook prima, maar we willen zeker naar de grote. Dat blijft ons doel.