De Nederlandse black metal scene. Of ik ben me er pas een paar jaar van bewust, of er is daadwerkelijk een gouden tijd aangebroken voor wie van het genre houdt of er in speelt. De afgelopen jaren duiken er hier en daar collectieven op met een passie voor deze muziek. Met collectief bedoel ik dan een poel muzikanten, vaak uit eenzelfde deel van het land, die hun eigen bands hebben lopen, en dan ook nog eens met elkaar verschillende projecten op touw zetten. Kruisbestuiving is hierin één van de sleutelwoorden. Moederstaal ook. En niet alleen in Nederland: black metal, dat zich dikwijls ook bezighoudt met oude vertellingen en volksverhalen, leent zich uitermate goed voor de wat hardere en gutturale klanken van het Nederlands of Duits. Er ontstaat veel nieuwigheid. Je kunt als band niet zomaar alleen nog nadoen wat de grote namen van weleer deden en doen – dat is hun ding en dat is (on)heilig. (Sorry, hele flauwe woordgrap, maar ik laat hem toch staan.) Er is behoefte aan innovatie.

De band Hellevaerder, uit Noord Holland, verscheen een paar weken geleden op mijn radar, toen ze optraden in Breda en voor het eerst de klanken van hun nieuwste langspeler ‘Fakkeldragers’ ten gehore brachten. De opzet was theatraal: drie snaarspelers in zwarte monnikspijen, een in zwart geklede drummer, en een kleine zangeres gehuld in wit. Het geheelplaatje was opmerkelijk. De muziek die Hellevaerder vervolgens smeedde opmerkelijker, en het verzengende stemgeluid van vocalist Visser het opmerkelijkst. “Je bent niks waaaaaard” gromde ze door de zaal en mijn aandacht was gelijk absoluut.

‘Fakkeldragers’ (juni 2025) borduurt voort op de thematiek van debuutalbum ‘In De Nevel Van Afgunst’ (2022), waarop we de strijd horen tussen de volgelingen van het niets en de beschermer van het licht. Vandaar ook die tegenstrijdigheid van zwart en wit op het podium. Een verschil met het debuutalbum is dat de nummers op ‘Fakkeldragers’ nog voller klinken en ik kan me voorstellen dat het bij een eerste keer luisteren nog niet volledig landt. Maar na een aantal luisterbeurten, op hoog volume uiteraard, begint men melodieën, klanken en prachtige vormen te ontwaren en wordt het duidelijk dat we niet te maken hebben met alleen maar black metal. Dat vormt wellicht de basis, maar omdat er echt wel denkwerk is gestopt in alles wat er gebeurt en elk instrument de nodige aandacht krijgt, groeit het geluid uit tot iets veel groters. De bas klinkt bijzonder vindingrijk en eigenzinnig (a la Gary Thain, voor wie nog weten wie dat was). De gitaren zorgen niet alleen voor een constante barrage aan zwaar gerif, maar hebben met enige regelmaat ook een soort van solo/ritme waarmee een nummer gewoon doorgaat maar tegelijkertijd toch afwijkt en waardoor er een fijne post metal-siroop sijpelt door de gitzwarte, sonische koffie die ons wordt opgediend. Halverwege het einde van ‘De Laatste Dageraad’ spoelt het gitaargeluid over je heen als een verlossende genadestoot die je door de sluier van het hier naar het hiernamaals duwt. De drums, ja, supersnel, zoals je verwacht bij dit genre, maar wat me elke keer toch weer in bewondering doet luisteren.

Er zijn ook momenten van bezinning, wat kalmere stukken, maar deze zijn schaars en passen precies in de gedeeltes waar ze plaatsvinden. Je zou hier bijna bij weg kunnen dromen, ware het niet dat de ijzige krijsen van de zangeres je dan al weer bij de strot pakken. Maar ook die stem kent rustigere vaarwateren en het is duidelijk wanneer ze met clean vocals aan de gang gaat ze in staat is een menigte in bedwang te houden: het bewijs hiervoor wordt geleverd in het nummer ‘Schaduwen Van Satijn’. Echt heerlijk.

Ik kan me niet onttrekken aan de gedachte dat Hellevaerder een groep muzikanten is die weten waar ze mee bezig zijn en dit ook met passie doen. De muziek vormt een prachtig geheel en klinkt logisch, doordacht en smaakvol. Het heeft een verhaallijn, het heeft black metal, het heeft post metal, het heeft een eigen geluid en het ziet er op het podium goed en gelikt uit. Wat wil je nog meer? Nou, bijvoorbeeld van die artwork waar je naar kijkt en maar met moeite weer van kan wegkijken. Ah, maar zelfs dat is aanwezig en wil ik ook zeker niet onbenoemd laten. Want ja, een album is een totaalervaring vind ik en die artwork hoort daar zeker ook bij. Een zwart witte tekening waarop we vier personen in zwarte pijen zien, fakkeldragend, die een vrouw gekleed in wit langs aan triestig pad leiden. Ga maar kijken. En luisteren vooral.