Afgelopen maand had ik met een groepje vrienden een platendraaiavond. Dat doen we in wisselende samenstellingen een paar keer per jaar en ieder neemt een stapel platen mee die we luisteren, zolang we niet al te veel verzanden in eindeloos slap geouwehoer en slechte grappen. Vaak met een thema, zodat de gedraaide nummers een rode draad met elkaar hebben. Deze keer stond de avond in het teken van het aanstaande huwelijk van een van ons. De aanstaande bruidegom, oud-medewerker van dit e-zine, was al een keer eerder getrouwd geweest, maar deze keer moest het toch dan wél de ware zijn. The ignorant fool…
De avond was eigenlijk een soort van alternatief vrijgezellenavond en het thema van de lp’s die we meenamen stond in het teken van alles rondom trouwen, de liefde, relaties, wittebroodsweken. Maar ook de duistere tegenhanger hiervan, dus ook scheidingen, echtelijke ruzies, de seven year itch, ontrouw, overspel, wrok en rancune, etc. Dat geeft natuurlijk veel meer keuzemateriaal, zeker qua metal. Songs die de revue passeerden waren bijvoorbeeld Mucky Pup’s ‘U Stink (But I Love You)’, Iron Angels ‘Wife Of The Devil’, Carcass’ ‘No Love Lost’, Tourniquets ‘Harlot Widow & The Virgin Bride’, Guns n’ Roses ‘I Used To Love Her (But I Had To Kill Her)’, Speed Limits ‘Marriage In Hell’, Mr. Bungles ‘Chemical Wedding’, G.B.H.’s ‘Slut’, My Dying Bride kwam natuurlijk ook langs (‘I Almost Loved You’) en als vanzelf kon de deathmetalliefdesklaszieker ‘Fucked With A Knife’ van Cannibal Corpse ook niet ontbreken.

Als je het echter hebt over duistere, zwart omrande liefdesliedjes in de metalscene, dan kan je niet om Peter Steele heen. Zijn hele oeuvre bij Type O Negative kan je met zo’n thema wel draaien. Hij kwam die avond dan ook twee keer langs (ook met ‘Rock Hard’ van zijn allereerste band Fallout toen hij nog Peter Ratajczyk heette) en vooral het refrein van de liveversie van het kwartier lang durende ‘I Know You’re Fucking Someone Else’ zongen we met hartstochtelijk leedvermaak luid mee, de bruidegom ongemakkelijk lachend als een boer met kiespijn.

Wat heeft dit nou allemaal met deze recensie te maken, want zou hier niet een of ander album worden besproken? Jazeker, daar kom ik nu. Want terwijl we zo vals mogelijk in koor meebrulden met ‘I know you’re fucking someone else (He knows you’re fucking someone else!)’, raakten we ook in gesprek over de volstrekt unieke sound van Type O Negative. En dan specifiek de beginperiode: tot en met 1992, dus tót ‘Bloody Kisses’. We zaten die avond met vier man van rond de vijftig jaar en met zo’n 160 jaar opgedane metalervaring en -kennis vonden we ons echte metal connaisseurs, maar we kwamen er niet uit of er ook maar één band is die een vergelijkbare sound heeft als het vroege geluid van Type O Negative. Geen enkele band kwam in ons op. Nee, de enige band die erop lijkt is (natuurlijk) Carnivore. En vice versa. Ergo: Peter creëerde een volstrekt origineel geluid dat zelfs dertig tot veertig jaar na dato nog steeds op zichzelf staat en waar geen enkele artiest zich opzichtig door laat beïnvloeden.

En hier voegt eindelijk Empty Fix zich in dit verhaal, want bovenstaande bewering zal vast ook een groepje veertigers uit het oosten van Nederland gedacht hebben: Type O Negative en Carnivore, wat een fakking gave en originele bands waren dat toch! Deze zes mannen zijn opgegroeid in de metal van de jaren negentig en na allerhande muzikale omzwervingen met lokale bands (waarvan de deathmetalband Putrefied Corpse wellicht de bekendste is) vonden ze elkaar vorig jaar om het eens over een andere muzikale boeg te gooien. Eens een keer geen death, thrash of smerige doom, maar alternatieve 90s metal: de metal waar zij mee zijn opgegroeid.

Wanneer je de zes tracks luistert van Empty Fix’ eerste boreling, schieten er met name drie bands door je hoofd als belangrijkste inspiratiebronnen. De logge, bijna doomy grunge van Alice In Chains (check het melancholische, gloomy ‘Violence In Serenity’), de alternatieve metal van Life Of Agony en dus ook de lompe, boertige gothic metal van Type O Negative toen deze band nog verankerd zat in het beenharde 80s hardcoregeluid die het meenam vanuit Carnivore. Met name openingstrack ‘Heroin’ is een krachtige en aanstekelijke bundeling van deze drie bands. Ook bij de mannenbrulkoortjes tijdens enkele refreinen en bruggetjes in andere nummers liggen de Carnivore/Type O-invloeden er dik op. Maar zeg nou (nogmaals) zelf: zoiets hoor je toch nergens anders? Sterk punt vind ik ook de variatie: het zijn zes songs met een eigen smoel en karakter en geen variaties van thema’s. Empty Fix lijdt niet aan het Syndroom van BZN (alles lijkt op elkaar) en heeft een gevarieerde 90s alternative metal-sound die de ene keer bijna tegen death metal aanschuurt, dan weer een gevoelige solopiano laat horen.

Oprichter van deze band, Bjorn van Toorn, is van huis uit drummer en grunter, maar heeft voor deze band zijn stokjes overgedragen aan twee (!) drummers en zijn grunt ingewisseld voor een laag brommende, pratende zangstem waar de geest en testosteron van Peter Steele van afdruipt. Ja, ik was op voorhand sceptisch voor deze vocale ommezwaai. Maar ik ben oprecht erg gecharmeerd van zijn stemgeluid. Dus heren en vooral dames: mochten jullie hard gaan op Steeles staalkoude stem, dan worden jullie oren (en mogelijk andere lichaamsdelen) weer zacht, week en gewillig van Van Toorns toornige tonsillen. Zij het dat Van Toorn met een iets melodieuzere inslag zijn stem laat horen. Akkoord: net als Peter is hij geen kanshebber om The Voice te winnen, maar hij kent zijn beperkingen en weet binnen zijn beperkte bereik uiterst doeltreffend te zijn.

Over doeltreffend gesproken: de albumtitel ‘The Cycle Of Trying’ en artwork hebben te maken met Van Toorns ervaringen als professional in de kinderpsychiatrische hoek, het overspannen zijn en een intens leven met zorgen en verslavingen. Het leven is vallen en opstaan: op je muil lazeren en weer omhoog proberen te krabbelen. Om vervolgens weer op je smoel te gaan. En daarna weer proberen om…
Het leven lijkt net een huwelijk. Ondergetekende is gelukkig ongetrouwd.