Na een pauze van maar liefst zes jaar, neemt het Canadese Finnr’s Cane een doorstart met het vierde studioalbum naar hen zelf vernoemd. Dit is het atmosferische post/black metal project van The Bard (zang, gitaar) en The Slave (cello, keyboards), aangevuld met drummer The Peasant uit de stad Sudbury, Ontario. Dit album heeft transitie als thema, de trage dood van de natuur in de herfst, gevolgd door de stilte van besneeuwde landschappen staat lijnrecht tegenover de geïndustrialiseerde beschaving.

Met tien songs van vijf minuten presenteert de band een ongepolijst, wazig stukje muziek waarin veel afwisseling voorkomt. De productie is bewust underground gehouden. Alles straalt respect voor de natuur uit. ‘Wayward Souls’ vangt aan met devote zang waarop gruizig klinkende gitaren traag invallen. De serene cleane zang gaat al vlug over in gesproken stukken en zij zijn talrijk aanwezig op dit album. De hogere jammerzang op het einde geeft een ongemakkelijk gevoel. Een hoger tempo merken we in ‘Twilight Glow’ dat tot de meest pakkende songs behoort. Een flink pak vervorming op de gitaren, dat merken we ook in elk nummer. De basgitaar is afwezig, maar het weeë geluid van cello vangt dit op en dit op een originele manier, want ook synthesizers en keyboards vormen een voor het geluid bepalend onderdeel. Door de regelmatig opduikende trage passages merken we ook wat doom invloeden, naast de dromerige tint van post metal. ‘In Shadows’ laat de zwartgeblakerde furie zegevieren en hier wordt dan weer even overgegaan op lage grunts ook (plus gesproken tekst). Deze band heeft een vrij originele benadering van post black metal, want in ‘The Everwinter Grey’ staat dan weer weemoedige cello voorop, samen met onduidelijke cleane zang op de achtergrond. ‘The Spell Of The Change Of Seasons’ is ook een tip om te beluisteren, want hier komt alles op een rijtje voorbij. De modder hangt nog aan de schoenen, rechtstreeks vanuit de Canadese natuur vormt dit amalgaam van ideeën een stevig vervormde portie op je bord, met verrassende ingrediënten. Fans van Agalloch en Fen moeten dit zeker eens beluisteren.