Ergens begin van dit jaar liep ik 013 binnen. Ik had niet veel te doen en Cattle Decapitation zou die avond spelen. Een betere optie dan thuis bankhangen, naar de lucht kijken en hopen op sneeuw die nooit meer komen gaat. In elk geval, Revocation was één van de voorprogramma’s en ik had nog niet eerder van ze gehoord. Als we er dan toch zijn… Toen hij het podium opkwam kondigde zanger/gitarist Davidson ons aan dat hij goed en slecht nieuws had: het slechte was dat zijn stem naar de klote was – het goede dat het optreden gewoon doorging, maar als een instrumentale set. En wat een geweldige set speelden ze vervolgens! Snoeihard, snel, helder, hier en daar een beetje proggy, een beetje jazzy. Ik dacht, als dit al zo goed is zonder vocals, dan moet het mét helemaal fantastisch zijn. Dus na het optreden heb ik hun op dat moment nieuwste album ‘Netherheaven’ aangeschaft (met handtekeningen op de hoes, uiteraard) en thuis opgezet. Ik werd niet teleurgesteld.

Het is bijna precies drie jaar na dat album dat Revocation ‘New Gods, New Masters’ uitbrengt. Lang aangekondigd en gepromoot via “de socials” en met een geweldig album in het kielzog bevestigt de band met ‘New Gods, New Masters’ hun naam als innoverende, tech-death band. Een variatie op de uitspraak No Gods, No Masters, suggereert de titel precies waar dit album over gaat: de drang van de mensheid om een hogere entiteit te volgen, en hoe dat in de loop der eeuwen evolueert. Dit album heeft dezelfde thematiek als het boek/de serie ‘American Gods’ en ik denk dat iedereen die kritisch om zich heen kijkt ziet wie onze nieuwe goden zijn. Weer iets heel anders dan ‘Netherheaven’, waar toch een meer diabolische glorie vibe vanuit ging.

Ik zit duidelijk weer op mijn praatstoel, dus laten we het vooral over muziek gaan hebben. Die liegt er niet om. We gaan van start met het titelnummer en daar spat na wat korte intro-noten gelijk de agressie vanaf. Snel, strak en melodisch genoeg om allesbehalve standaard te klinken pompen de gitaren en drums er op los. Ergens halverwege zit een abrupte stop, en dan begint eigenlijk het smullen pas echt. Alsof je door de krokante korst van een bitterbal bijt en bij de smeuïge ragout uitkomt, die net niet te heet is om door de mond te laten gaan. Een soort gitaarsolo die vanuit de verte op je afkomt en werelden en sterren langs je heen laat gaan totdat het zich tot één kneedt met wat vooraf ging in dit nummer. Gelijk is hier hetgeen hoorbaar wat ik zelf zo vet vind aan Revocation: de jazzy interludes die mij tijdens hun optreden zo aanspraken en ook op ‘Netherheaven’ te vinden zijn. Voor de lezers die nu een gevoel van angst bekruipt: vrees niet. Het blijft op en top metal, alleen met bepaalde basloopjes en gitaargeluiden wordt de muziek net even anders dan je wellicht gewend bent. Mooi.

Dan volgt ‘Sarcophagi Of The Soul’, één van de nummers die je her en der al voorbij hebt kunnen horen komen en eentje die er weer lekker tegenaan beukt. Ja, dit nummer gaat over jouw smartphone en hoe je daar de hele dag aan gekluisterd zit in een soort van parallelle wereld die grenst aan de realiteit maar het totaal niet is. Een New God. Doorspekt met stoere breaks en heerlijke riffs is dit wellicht het nummer dat het meest blijft hangen. Ook hier is plek voor het nodige solowerk en de schrapende maar lekker geoliede stembanden van Davidson trekken je zo door naar het volgende liedje.

Onheilspellend, hier en daar grenzend aan bombastisch, maar elke keer weer strak en compleet. Revocation neemt de tijd, ook al zijn de nummers niet lang: elk van de negen is een compleet plaatje met een eigen identiteit, duidelijk als een apart iets te herkennen. Dus niet dat je halverwege het album het idee krijgt dat je het wel gehoord hebt. Neen! Ook op dit album horen we een aantal gastartiesten. Wat ik hier mooi aan vind is dat die niet uitgenodigd zijn zomaar omdat, maar dat ze echt iets toevoegen wat niet zonder hen had gekund. Neem bijvoorbeeld de vocals van Travis Ryan (Cattle Decapitation) op ‘Confines Of Infinity’. Magistraal wat die daar uit zijn strot weet te persen en het geeft een totaal ander tintje aan het Revocation geluid. Op het instrumentale ‘The All Seeing’ speelt Gilad Hekselman mee. Hekselman is een gerenommeerd jazz gitarist en hij zorgt ervoor dat het jazzy geluid dat ik eerder benoemde nog beter uit de verf komt. (Dat nummer heeft overigens wel een verwarrend einde; luister zelf maar.)

Revocation is geen dertien in een dozijn band. Geen band die je langs je heen laat glijden en links laat liggen, zoals veel van de vaste bands op de bekende festivals, waarvan je eigenlijk al wel weet hoe hun volgende plaat zal gaan klinken. Revocation maakt technische death metal zonder overbodige tierelantijntjes en overgoten met een laag zwaar metaal. Muziek voor volwassenen (maar of je nou 5 of 85 bent, dit ga je geweldig vinden). ‘New Gods, New Masters’ is een album dat bij de tijd, duidelijk Revocation en een meer dan interessante opvolger van ‘Netherheaven’ is.