
Front Row Warriors – Running Out Of Time
RPM / ROAR
Release datum: 11 juli 2025
“Dit is een album dat onmiddellijk aangenaam in het gehoor ligt en zal aanslaan bij traditionele metal fans. Duitse degelijkheid, maar net dat tikkeltje meer.”
Vets Matthijssens I 11 augustus 2025
Vanaf 2019 was er in het Duitse Stuttgart bedrijvigheid om Front Row Warriors uit de grond te stampen. Een aantal gerenommeerde muzikanten besloten met zangeres Elkie Gee een nieuwe band op te richten die (jaren ’80) hardrocksongs met een vleugje AOR en melodieuze metal zou brengen. We spreken hier over de gitaristen Sorin Badin en Stef Binnig-Gollub die ervaring opdeden in Samsara en Septagon, toetsenist Richie Seibel die ook in Ivanhoe en Them speelt, bassist Timo Michels (ex-Pump) en drummer Jay G. (ex-Sharon). Een eerste album ‘Wheel Of Fortune’ werd – zeker in Duitsland) laaiend enthousiast ontvangen.
Sindsdien heeft Front Row Warriors heel wat live ervaring opgedaan en dat maakt dat dit tweede album ‘Running Out Of Time’ wat harder is en meer melodieuze metal bevat. In maart 2024 had gitarist Dominik Barth (ex-Illusoria) de plaats ingenomen van de vertrekkende Sorin Badin die meer aandacht aan zijn familie wou schenken. Dominik voegt de kers op de taart toe op dit album met zijn bijzonder mooie leads en vingervlugge solo’s vol gevoel. Voeg daar een productie van Achim Köhler aan toe en je weet dat dit niet mis kan gaan. Dat komt natuurlijk ook omdat de band vlotte songs geschreven heeft. Catchy refreinen en vloeiende zanglijnen blijven een sterk punt, want in opener ‘Turn The Tide’ merken we al meteen dat Elkie een krachtige stem heeft die ze met stoerheid aanwendt. Alles klinkt als gegoten, van de bluesy gitaarpartijen in ‘Theory Of Mind’ over het galopperende ‘The Holy’ naar het erg strak gespeelde ‘Cast A Spell’ en een moment van reflectie in het titelnummer. De meeste songs zijn uptempo rockend, enkel het sfeervolle ‘Seems Like Paradise’ kan men een ballade noemen, maar wel een mooie zonder teveel stroop om de baard. Er is nog een cover van Pat Benatar, ‘Heartbreaker’, die een vlot verloop heeft en afsluiten doet de band met de naamhymne die uitnodigt tot meezingen. Dit is een album dat onmiddellijk aangenaam in het gehoor ligt en zal aanslaan bij traditionele metal fans. Duitse degelijkheid, maar net dat tikkeltje meer.
